ایتلاف‌های سیاسی یک امر پسندیده و نیکو است البته ایتلاف‌ های با برنامه و ساختار‌مند پایه‌ های دولتداری را نیرومند و‌ روند دموکراسی و پروسه‌ های مردم سالاری را تقویت و اسباب اعتماد ملی مردم را در جامعه فراهم می‌سازد اما ایتلاف‌های سیاسی مقطعی، فاقد برنامه و رهبری سالم خود مزیدی بر مشکلات و از همگسیختگی بیشتر جامعه و کشور می‌شود.

در جوامع دموکراتیک اپوزیسیون ‌های سیاسی بدیل حکومت اند و تمام سازه‌ها و ساختار‌های یک دولت را در درون خود تمثیل می‌کنند اما متاسفانه در افغانستان همیشه ایتلاف‌های سیاسی بر محور منافع افراد و بده و ‌بستان‌های شخصی میان چند فیگور آزموده شده‌ی سیاسی شکل می‌گیرد تا به اساس طرح و ‌برنامه‌ی کلان روی منافع ملی.

ایتلاف‌های سیاسی که تا‌ حالا در کشور ایجاد شده اند همه دارای ترکیب نامتجانس و فاقد دیگاه مشترک و از همه مهمتر شکننده اند مردم افغانستان در طول هفده سال گذشته شاهد ایتلاف‌های مختلف و شکلگیری جبهه‌های سیاسی بی‌برنامه، فرد محور و ناهمگون بوده اند که با یک جرقه‌ی انتخاباتی که منافع شخصی شان را در کمپ‌ها و آرایش‌های مختلف تامین نموده از هم فروپاشیده اند.

فتاح مهریان

>>>   پایدارنیست زیراکه به منافع شخصی استواراست

>>>   كليم الله همسخن
اگر واقعن اهل سواد و گفتگو هستید و می‌خواهید پدرام را با دیگر سیاسیونی که در جای خودشان محترم اند مقایسه کنید، دور نروید، دنبال نقل قول هم نگردید صرفن با یک کلیک روی یوتیوب همین سخنرانی‌های شان را بشنوید و چپ و راست زدن شان را به یاد بیاورید پاسخ معلوم است- به قول سعدی: 《تا مرد سخن نگفته باشد/ عیب و هنرش نهفته باشد》با شنیدن دو بیانه از پدرام و دیگر سیاسیون قابل احترام، عیب و هنرشان آشکار می‌شود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است