بعد از فروپاشی رژیم طالبان در سال 2001 تا اکنون که حدودا 17 سال می گذرد ضمن تداوم جنگ و گسترش ناامنی بیشتر از یکصدوبیست هزار شهروند کشور کشته شدند، ده ها هزار تن دیگر مجروح و یا مجبور به ترک کشور شدند، حدودا سه هزار سرباز آمریکایی کشته شد، نزدیک به 900 بیلیون دالر پول به مصرف رسید و تامین صلح و ثبات هنوز هم بعنوان یک رویا باقی ماند. عوامل اصلی این همه نابسامانی ها پالیسی های غلط، سیاست های متزلزل و موقف گیری های ضد و نقیض آمریکا می باشد.

در طول 17 سال گذشته آمریکا از یکطرف در خط مبارزه علیه هراس افکنی قرار گرفت اما از طرف دیگر بیشتر از 33 میلیارد دالر پول به پاکستان هدیه داد این در حالی است که رهبران ارشد طالبان و القاعده مانند اسامه بن لادن، ملاعمر، ملامنصور و ده ها عضو بلند رتبه آنها در پاکستان کشته شدند و تمرکز اصلی جنگ و مبارزه علیه هراس افکنی باید در خاک پاکستان صورت می گرفت اما پالیسی های غلط مانع این کار شد.

در حال حاضر بشمول دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا، وزرای دفاع و خارجه، مشاور امنیت ملی و اکثریت مطلق اعضای کانگرس آمریکا به این باور هستند که پاکستان بعنوان یک ویروس جهانی و بحیث یک لانه ی امن برای تولید، تمویل و تجهیز تروریزم مبدل شده است اما برای هدف قرار دادن لانه های امن تروریزم و برای قطع حمایت پاکستان از هراس افکنان در جریان 17 سال گذشته هیچگونه اقدام جدی و عملی صورت نگرفت.

هشدارهای تکراری و فشارهای مقطعی آمریکا بالای پاکستان فرصت یارگیری های استراتژیک برای آن کشور را مساعد ساخت و باعث شد تا پاکستان بعنوان یک مانع بزرگ در مقابل روند سرکوب هراس افکنی قرار گیرد بنابراین با درنظرداشت نکات متذکره و بدون هیچ نوع عمکرد جدی و یا وعده قطعی از طرف پاکستان پرداخت 150 میلیون به آن کشور یک اشتباه تاریخی و یک عملکرد سبکسرانه و ناسنجیده شده می باشد که زیان و ضرر آن نه تنها به دولت و ملت افغانستان بلکه به دولت آمریکا نیز خواهد رسید.

از اینکه پاکستان در آستانه تعیین نخست وزیر جدید است و عمران خان نیز بعنوان نخست وزیر احتمالی بیانات و موقف گیری های تلخ و تندی درخصوص سیاست های آمریکا داشته و خواهان نزدیکی های بیشتر با ایران می باشد آمریکا باید منتظر می بود تا موقف رسمی و رویکرد واقعی عمران خان را مطالعه می کرد و پرداخت 150 میلیون را زمانی مطرح می کرد که باعث تقویت و حمایت موقف و خواست آمریکا می شد در آنصورت بهبود روابط میان دو کشور احتمال همکاری پاکستان در قبال مبارزه با تروریزم و ایجاد یک فصل جدید از همکاری ها و امیدواری ها به میان می آمد که نفع آن برای پاکستان، افغانستان و آمریکا قابل حدس و پیش بینی می بود.

محمدجواد رحیمی

>>>   Mansoor Badry
یکی از ریش سفید های جهان دیده به ببرک کارمل مشوره داده بود که مجاهدین به پول ضرورت دارند ، به آنهاپنهانی پول بدهید ، اگر از شرم تسلیم نشدند ، جنگ در برابر دولت شما نمی کنند . ۹۰% مجاهدین پول دولتی می گرفتند و در امنیت دولتی به نام گروپ پروتوکول مشهور بودند . امروز هم همان مجاهدین پروتوکولی به پول ضرورت دارند!

>>>   به تو چی؟
پیسه از مالیه دهندگان امریکا است. کمیسیون دفاعی مجلس نمایندگان و مجلس سنا امریکا تصویب میکند. از بودجه دولت امریکا به حساب های پاکستان انتقال پیدا میکند. در آنجا ده فیصد اش به نظامیان پاکستانی داده میشود، نود فیصد آن از طریق چینل های مختلف به حساب های بانکی مخفی رییس جمهور امریکا و جنرال های پنتاگون و هیأت کمیسیون دفاعی مجلس نمایندگان و مجلس سنا امریکا انتقال پیدا میکند.
گاه و بیگاه مثلی که نمایندگان مردم در مجلس نمایندگان و مجلس سنا افغانستان، مسؤلین وزارت های مربوطه را غرض پاسخگویی به مجلس میخواهند و پول میگیرند و به آنها رای ابقأ میدهند و یا پول نمیدهند و رای عدم اعتمادمیگیرند، در امریکا نیز در جلسه عمومی مجلس ها خواسته نمیشوند، بلکه در جلسات کمیسیون های مربوطه خواسته میشوند.
در موضوع کمک های نظامی به پاکستان، مسؤلین پنتاگون در جلسات کمیسیون دفاعی مجلس نمایندگان و یا سنا و یا کمیسیون مختلط خواسته میشوند و در زمینه پیشرفت کار نظامیان پاکستان، در مقابله برضد هراس افگنی، از آنها سوال میشود.
آنها در جواب میگویند: ما از کوشش ها و تلاش های مقام های نظامی پاکستان در مبارزه علیه هراس افگنی تقدیر میکنیم، اما با وجود آن بعضی کمبودی هایی در بعضی ساحات، نظر به کمبود بودجه ملاحظه میشود.
درین زمینه ما پلان مشخصی روی دست داریم تا این کمبودی ها برطرف و یا لاقل تقلیل پیدا کنند.
در زمینه بودجه لازم نیز برای شما معلومات کتبی ارایه خواهد شد که با تخصیص این بودجه لازم، اگر خدا خواسته باشد، این کمبودی ها رفع شود.
و به این ترتیب هر سال جلسات دایر میشود و هر سال بودجه گرفته میشود و بین خودشان تقسیم میشود و یک کارگر شعبه مکدونالس روزانه دوازده ساعت کار میکند و ماهانه یک و نیم هزار دالر معاش میگیرد که بعد از وضع تقاعد و بیمه صحی و مالیه و غیره تادیات، کفایت کرایه خانه و آب و برق و لباس و نان و مصارف مکتب اولاد هایش را نمی کند.
وقت رای دهی نیز بیرق های امریکا در دست اش، یا به جمهوری خواهان و یا به دموکرات ها رای میدهد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است