حوادث یازدهم سپتامبر سال 2001 ضمن آنکه آمریکا را از مرحله بحران در سیاست خارجی وارد فصل جدیدی از سیاستگذاری ها و رقابت های بین المللی نمود اما باعث ایجاد یک تحول بزرگ در افغانستان نیز شد.

ایجاد یک اجماع بین المللی و سقوط رژیم طالبان، رویکار آمدن حکومت های انتقالی، موقتی و انتخابی، برگزاری لوی جرگه ها و تدوین و تصویب قانون اساسی کشور از مهمترین اتفاقات پس از حوادث متذکره در افغانستان بود.

از آنجاییکه عاملین اصلی حوادث یازدهم سپتامبر حمایت رژیم طالبان را با خود داشت افغانستان نه تنها که در محراق توجه جامعه جهانی قرار گرفت بلکه این کشور بعنوان مهمترین شاهراه برای سیاستگذاری های خارجی و رقابت های بین المللی میان آمریکا و حریفان سیاسی و نظامی آن تعیین شد ضمن آنکه کارهای زیادی صورت گرف آمریکا قربانی های بزرگ مالی و جانی را نیز متحمل شد اما آنگونه که تصور می شد نتیجه مطلوب به دست نیامد.

پالیسی های غلط و موقف گیری های ضد و نقیض آمریکا نه تنها که باعث تداوم جنگ و افزایش ناامنی شد بلکه باعث تقویت و شکل گیری دوباره مخالفین نیز شد. در جریان 17 سال گذشته بیشتر از 120 هزار شهروند افغانستان کشته شدند، هزاران تن دیگر مجروح و یا به ممالک بیرونی آواره شدند، حدودا 900 بیلیون دالر پول به مصرف رسید اما بیشتر از 20 گروه مخالف علیه ملت و دولت در خط مبارزه قرار گرفت و ناامنی نیز به شکل روز افزون افزایش یافت.

آمریکا ضمن آنکه از یکطرف در خط مبارزه علیه هراس افکنی قرار گرفت اما از طرف دیگر حدودا 33 میلیارد دالر را به حامی اصلی تروریزم که پاکستان می باشد پرداخت نمود. پاکستان بعنوان یک ویروس جهانی و لانه ی امن برای تولید، تمویل و تجهیز تروریزم از یکطرف ضررهای بزرگ مالی و جانی را به دولت و ملت افغانستان و حامیان بین المللی آن وارد نمود اما از طرف دیگر بیشترین استفاده های سیاسی، نظامی و اقتصادی را نیز از آن خود کرد.

با آنکه رهبران ارشد القاعده و طالبان در خاک پاکستان کشته شدند اما هنوز هم هیچگونه اقدام جدی و عملی برای انهدام لانه های امن تروریزم در خاک آن کشور صورت نگرفت. در سال های بعد از 2001 آمریکا یگانه خریدار و دلدار پاکستان حساب می شد اما پاکستان با استفاده از زیرکی های سیاسی، فرصت یارگیری های استراتیژیک را ایجاد نمود و در پهلوی آمریکا صاحب چندین خریدار دیگر نیز شد که در صورت ضرورت جایگاه خالی آمریکا را به آسانی پر بتواند.

نتیجتا ضمن تمام تلاش ها برای بازسازی و مبارزات سنگین علیه هراس افکنی افغانستان هنوز هم بعنوان ناامن ترین و فقیرترین کشور باقی ماند، در پهلوی طالب و القاعده، داعش و سایر گروه های دهشت افکن در خط دشمنی علیه ملت و دولت قرار گرفتند بیشتر از نیمی از خاک کشور تحت تسلط مخالفین باقی ماند و دست یافتن به صلح و ثبات برای ملت مظلوم افغانستان نیز بعنوان یک رویا مبدل شد اما دردناکتر از همه اینکه ما هنوز هم میان شعار صلح و جنگ در ترددیم.

محمدجواد رحیمی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است