به شهادت تاريخ، سرنوشت انسانها در روی زمين در مراحل مختلف تاريخی هميشه با تنازعات و مجادلات و اتحاد ها گره خورده است. زيرا انسانها طبيعتاً از يکطرف در تنازع با طبيعت بخاطر بقا و ادامۀ حيات تلاش ميکنند و از طرف ديگر بخاطر برتری طلبی ها و جاه طلبی ها و نيز جهت تصاحب و تملک ثروت دست به نفاق ها و اتحادها در ميان يکديگر ميزنند.

بدون شک جنگ ها و خونريزی ها برای بشريت موجبات مصايب و بدبختی های گوناگون را فراهم ميسازد، زندگی اجتماعی را بحرانی ميسازد و منابع مادی و معنوی را ضايع و برباد ميدهد. درحاليکه اتحاد و همپذيری، تأمين زندگی صلح آميز را در قبال داشته و زمينه های ايجاد نظم و هماهنگی اجتماعی و رشد منابع مادی و معنوی را در جامعه ميسر ميسازد.

مزۀ تلخ فتنه و نتايج جنگ را زيادتر آنهایی می چشند که مورد تاخت و تاز جنگجويان قرار ميگيرند. متأسفانه کشور ما افغانستان سالها است در آتش جنگ و نفاق ميسوزد. در چنين وضعيتی، بار مشکلات، مصايب و بدبختی آن را مردم بی دفاع آن به دوش ميکشند. چنانچه خود شاهد هستيم که در طول سالهای جنگ و تغييرات وارده در رژيم های دولتی، آسيب پذيرترين مردم هميشه خانواده های محتاج و نيازمند بوده اند و اکثريت مطلق تلفات در اين جنگها مربوط به خانواده های محروم جامعه بوده که در نتيجه خانه و کاشانه، کشت و زراعت و اموال همين قشر محروم در جنگ ها تخريب و به آتش کشيده شده و با دست خالی و پای پياده مجبور به ترک محل زندگي شان گرديده اند. اما بالعکس يک اقليت ديگر منحيث مافيای قومی و زبانی که در رژيم های مختلف در هرم قدرت قرار داشته اند، با توسل به حيل و نيرنگهای خاص از طريق ايجاد تفرقه ميان گروه ها و اقشار مختلف جامعه دست به حيف و ميل کردن داراي های عامه و بيت المال اين کشور زده اند و به زندگی طفيلی و ثروت اندوزی شان ادامه داده اند.

طوريکه همه ميدانيم، جنگ افغانستان عمدتاً دو عامل دارد؛ يکی عامل داخلی و ديگری عامل خارجی. اما از نظر ما عامل داخلی آن تعيين کننده محسوب ميشود. زيرا عامل داخلی، خود زمينه را برای مداخلات بيرونی مساعد ميسازد. يا به عبارت ديگر، کشور ما افغانستان به يک مريضی شباهت دارد که سالها است در بستر بيماری افتيده و با از دست دادن مقاومت وجود، هميشه مورد تهديد و سرايت ويروس ها و مکروب های ديگر قرار گرفته است.

پس مهمترين علاج گذار از جنگ و تداوی و درمان آلام و مصايب ناشی از اين جنگ، همانا حل مشکل عامل داخلی است. مشکل عامل داخلی زمانی حل ميشود که گامهای عملی و صادقانه برای تأمين صلح برداشته شود، عدالت اجتماعی و اقتصادی در مطابقت با موازين و مقررات اسلامی در جامعه تأمين يابد، کار به اهل آن سپرده شود، با تقويت سکتورهای اقتصادی؛ فرصت های شغلی مناسب برای بيکاران مساعد گردد، مفسدين و غارتگران دارایی های عامه مورد پيگرد و بازخواست قرار گيرند، تمايزات قومی، زبانی و سليقوی از ميان برداشته شود، حاکميت قانون از بالاترين تا پایين ترين سطح همسان تطبيق گردد، اتحاد عملی واقعی ميان همه اقوام و مليت ها منيحث يک ملت واحد برقرار شود و بالاخره گليم سيستم ملوک الطوايفی نوين ازاين کشور برچيده شود.

احمد سعیدی

>>>   از استاد محترم سعیدی صاحب تشکر که واقعیت های جامعه را برملاساخته و میسازد این یک واقعیت است، اما کجاست مردم که از واقعیت هاچشم پوشی نکندو برضد استبداد ایستاده شودواز قومگرائی و مذهب گرائی ، نژاد پرستی برآیند و اسلام را بر هر عقیده و آئین ترجیح و اولویت دهند و بیدار شوند تا ازین غرق شدن در بحرها و سرگردانی ها ای ملت و وطن درد دیده و رنج دیده را نجات دهندو از پشتیبانی اشخاص و افراد وطن فروش و خاین به وطن که در فکر پر کردن مالهای بیت المال به جیب های خویش اند دست بکشند و این کار در این وطن و این ملت خواب برده خواب است ، خیال است ومحال است و جنون.
رحمت الله داراب از کابل

>>>   واقعآ آقای احمد سعیدی خوب فرموده اند درصورتیکه ما عامل مرض را که همانا زورگوی،اختلاس،دزدی،چباول وفریب وخاک زدن به چشم مردم را شناسایی وازبین نبریم ما نمیتوانیم به هدف واقعی که همانا صلح وسعادت است برسیم.
عثمانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است