کارزار انتخابات پارلمانی در راه است. هر کاندیدایی از بهترین،‌ بروزترین، خلاقترین و خرکننده‌‌ترین ترفندها در جهت تهییج و تحمیق توده سود خواهد برد. از پول و غذا و وعده‌های آنچنانی تا شعارهای آرمان‌گرایانه و انتزاعی و عکس‌‌گرفتن با رفتگران و کودکان کار و...
در این میان، مسؤولیت ما چیست؟ ما به‌عنوان «عوام» که مخاطب مستقیم بمباران گیج‌کننده تبلیغات انتخاباتی هزاران داوطلب اشغال کرسی‌های مجلس هستیم، چه‌کار باید بکنیم؟
من به‌عنوان کسی که در انتخابات پارلمانی گذشته به‌نفع یک نامزد نامرد و بلانسبت نخبه کار کردم و در این مسیر، خطرها را به‌ جان خریدم، از تجربه شخصی خودم می‌گویم.
۱. نامزدهایی که پول و غذا می‌دهند، نه‌ برنامه‌ای برای فردا دارند و نه مخ و مغز نمایندگی از شما در مجلس را. نان‌شان بخورید و از مرام و ایمان‌شان نپرسید.
۲. نامزدهایی که شعارهای آرمان‌گرایانه و انتزاعی و میان‌تهی مانند تعهد و تخصص و تدین و... می‌دهند، روی زمین نیستند، آن‌ها در فضا سیر می‌کنند. آن‌ها را به‌حال خود واگذارید و سراغ شان نروید؛ چون نه پول دارند و نه برنامه‌‌ای عملی برای آینده.
۳. نامزدهایی که با کودکان کار و رفتگران شهرداری و... عکس می‌گیرند، آشکارا به‌شما دروغ می‌گویند و اگر پیروز شوند، این دروغ را چندین‌برابر افزایش خواهند داد و روزگار تان سیاه‌تر از آنچه هست خواهد شد.
۴. نامزدهایی که نه‌ پول دارند، نه شعارهای شاخدار و وعده‌های فضایی می‌دهند، آدم‌های خوبی هستند که قصد ندارند، شما را فریب دهند. تنها آرزوی شان رسیدن به کرسی پارلمان است. آنها قابل ترحم اند. اگر رأی تان را صدقه و خیرات می‌کنید، به‌ آن‌ها رأی دهید؛ اما فردای انتخابات، هیچ چشم‌داشت و انتظاری از آن‌ها نداشته باشید.
۵. توصیه اکید بنده اما این است که در خانه‌‌های تان بمانید و ۲۸ میزان دو سه‌ تا فیلم خوب ببینید و از زندگی لذت ببرید.

علی موسوی

>>>   و الله نصيحت خوب كرده جناب عالي، هيچ در انتخابات اشتراك نكنيد، چون فايده ندارد، و هم چنان امكان شديد برخورد ها بين احزاب ميرود، چرا خود و فاميل تان را در خطر باندازيد، نه رأي تان حساب ميشود و نه نظر تان احترام ميشود.

>>>   وکلا رای برای خود از کمیسیون انتخابات خریداری میکنند ضرورت به رای کسی ندارند

>>>   ایتو یک کار هم میشه.
نان وکلای پیسه دار را بخورید و رای تان را به وکلای غریب بدهید.
اما باز هم دو پرابلم وجود دارد.
وکلای پیسه دار به شما خواهد گفت:
دودی اما خوری او تو تو بل چاته کوی.
از طرف دیگر معلوم نیست که این وکلای غریب در میان وکلای پیسه دار در پارلمان بیایند،آنها هم خاصیت وکلای پیسه دار را نگیرند و به زر اندوزی شروع نکنند.
خصوصاً که مادر اولاد ها بگوید که زن غلان وکیل را در عروسی دیدم،طلا گردنش از بار یک خر هم کرده زیادتر بود.
ترا بلا زده است که اقلاً یک طوق طلا برای من بخری.
اینجاست که به غیرت وکیل غریب برمیخورد و پای را برای زر اندوزی لچ میکند.

>>>   هم مجلس سنا و هم مجلس ملی هردو به درد کشور نمی خورند. بلکه هردو مجلس نهادهایی تشریفاتی هستند که یک عده مفت خور آنجا نشسته و به عنوان نمایندگان مردم خون مردم را می مکند. این مجالس هیچ خاصیتی ندارند جز اینکه بیت المال به جیب آنان رفته و در بیرون از مجلس هم زورگویی نموده و امنیت مردم را بهم می ریزند.به جز چند نفر همگی آنان دزد و قاچاقچی و افراد مافیایی هستند که فقط برای این امور می خواهند به مجلس بروند. مردم که شعور سیاسی ندارند و با رای دادن شان دزدان را بر خود مسلط می کنند. در طول این چند سال یک قانون و یا یک کار مثبتی که از این دو مجلس صادر شده باشد با ذره بین هم دیده نمی شود. پس چه نیازی به این مجلس وجود دارد جز اینکه پولهای باد آورده در انتخابات به باد رفته و سپس به جیب آنان می ریزند و هیچ دردی از ملت دوا نمی شود و هر تصمیمی که از سوی باداران گرفته شود همان عملی می شود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است