در افغانستان هیچ چیز در مسیر اصلی اش سیر نمی کند و هیچ مهره و دانه ی در جای خودش نیست. بدین لحاظ همیشه نمی توان در این ملک از تخصص و مسلک سخن گفت و آدم های دارای تخصص را برگزید و انتخاب کرد.

فلسفه وجودی پارلمان ها وضع، تصویب و اصلاح قانون و نظارت بر دولت از جمله تصویب بودجه دولت است، ولی در افغانستان هیچ کدام این ها عملی نمی شود. بلکه همه چیز روی معامله و تجارت و در یک کلام روی خیانت پیش می رود. اکثریت اعضای پارلمان نه دانش حقوقی و سیاسی دارند و نه تعهد و صداقت اخلاقی. آدم های بی سواد و بی اخلاق که نمی توانند قانون وضع کنند و یا قانون را اصلاح و تعدیل کنند.

مردم باید در انتخاب شان دقیق باشند و تنها به سواد و تحصیل اکتفا نکنند و جنبه های دیگر شخصیت کاندیداها را نیز ببینند و در نظر بگیرند تا انتخاب بهتر و دقیق تر و عقلانی تر کرده باشند. باید غیر از فعالیت پارلمانی، فعالیت های دیگر یک وکیل هم در نظر گرفته شود، که دست کم اگر یک وکیل کار پارلمانی نمی کند کارهای دیگر بکند و بتواند. تعهد یک شخص به مردم و جامعه حتی مهمتر از داشتن دانش و تخصص است، یک شخص غیر متعهد اگر باسواد و دانشمند هم باشد زیاد به درد بخور نیست بلکه ممکن مشکل ساز و معضله آفرین هم بشود.

کار در بخش های زیاد ممکن است، یک وکیل خوب در شرایط فعلی کسی است که با مردم دمخور باشد و عرایض مردم را بگیرد و به ادارت برده و پیگیری بتواند. البته این به لحاظ روش و پرنسیب درست نیست ولی در افغانستان درست و ضروری است زیرا هیچ چیز بدون واسطه و یا رشوه انجام و پایان نمی گیرد.

بعضی از وکلای قبلی کارهای اجتماعی کرده اند. از جمله در کابل یکی از وکلا در بخش معارف کار های قابل وصف انجام داده و می توان ایشان را در وضعیت کنونی یکی از بهترین وکلای دوره های قبلی پارلمان دانست. ایشان بازهم نامزد مجلس است و به نظرم شایسته رای و حمایت.

صفرمحمد مظفری

>>>   اصلاً در انتخابات پارلمانی باید وکلای گذر خود را انتخاب کنند و مردم از روی کار و فعالیت که آتها برای گذر خود نموده اند،به آنها رای بدهند.
در صورتی که درست کار نکرده باشند،برایشان رای ندهند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است