با يک مرور كوتاهی كه در دو روز گذشته بر شعار برخی از نامزدان داشتم به اين نتيجه رسيدم كه نامزد وكلای اين دور شعار را با رجزخوانی خلط كرده اند.

رجزخواني يكي از سنت هاي پهلواني در جنگ تن به تن است. شاهنامه را مرور كنيد خواهيد ديد كه پهلوان ها پيش از وارد شدن در ميدان به منظور ايجاد ترس و رعب در دل حريف خود لحظاتي رجزخواني مي كنند و زمين و زمان را به مبارزه فرامي خوانند. شعارهاي بيشتر نامزدان اين دور مجلس نمايندگان نيز همينطور است. همينقدر مانده كه بگويند "اگر به پارلمان رفتم، سرتان را از تن جدا مي كنم". بنظر مي رسد كه نامزد وكلاي ما پارلمان را با ميدان پهلواني اشتباه گرفته اند.

اين درست است كه رجزخواني جاذبه خود را در ميان توده ها دارد اما اگر با اين شعارها وارد پارلمان شدند بدتر از دوره قبلي بوكس جنگي و بوتل جنگي خواهند كرد شايد اينبار با خود كلاشينكوف نيز به پارلمان ببرند واقعيت اين است كه نظام هاي دموكراتيک به پهلوان ضرورت ندارند بلکه به آدم هاي انعطاف پذيري نياز دارند كه در موضعگيري هاي خود اهل تفاهم و سازش باشند. پهلوانان بيشتر به درد ميدان جنگ مي خورند.

پهلوان هايي را كه مي گويند "نمي گذارم... نمي گذارم..." يک ميل اسلحه در دستش گذاشته و به خط مقدم جنگ عليه تروريسم بفرستيد. آنها در آنجا بيشتر موثر هستند نه در پارلمان.

عبدالشهید ثاقب

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است