اگر حرف و بحث بر سر تعدیل نظام ریاستی متمرکز و ایجاد صدارت در جهت تغییر انحصار قدرت برای تمرکززدایی تمامیت خواهانه از قانون اساسی افغانستان در مورد دولت و نظام سیاسی حاکم باشد، این تغییر را با رفتن در عقب هیچ نامزد ریاست جمهوری، نمیتوان بدست آورد.

اول اینکه؛ هیچ ضمانتی و اطمینانی وجود ندارد که آن نامزد با اکثریت آرای داخل و حمایت امریکایی ها به ریاست جمهوری برسد.
دوم اینکه؛ هیچ تضمینی وجود ندارد که آن برنده به عنوان رییس جمهور، توافقات و تعهدات دوران کمپاین را برای تغییر نظام ریاستی و تشکیل صدراعظم در مسند ریات جمهوری عملی کند و تحقق بخشد.

مراجعه به حافظۀ تاریخی می تواند در تصمیم درست بسیار کمک کننده و موثر باشد. به این حافظه مراجعه شود که در گذشته هر دو رییس جمهور معاون اول و دوم داشت. صرف نظر از اینکه این معاونان هیچگونه صلاحیت اجرایی حتی در تعیین رییس دفتر و سکرتر خود مبتنی بر قانون اساسی نداشتند و ندارند، برخورد روسای جمهور با این ها برخورد تحقیر آمیز فرادست با فرودست بود.

هرگونه تعدیل و تغییر در قانون اساسی برای تمرکز زادیی انحصار قدرت توسط یک فرد به نام رییس جمهور و ایجاد صدراعظم و متعادل ساختن قدرت، در رفتن به میدان رقابت و مبارزه سیاسی در انتخابات ریاست جمهوری به عنوان یک طرفِ دارای ادعای مالکیت در سیاست و کشور، میسر و عملی است.
اگر این ادعا در رقابت و مبارزۀ سیاسی با معرفی نامزد ریاست جمهوری، تعریف و تثبیت گردید، همان چیزی را که می خواهید با تگدی و رفتن درعقب یک کاندید دیگر بدست بیاورید، به عنوان یک طرف میدان سیاست و جامعۀ افغانستان بدست می آورید. این را مشارکت در سیاست و قدرت می گویند.

اگر داکتر عبدالله به عنوان همان طرف با رفتن از این مسیر ناموفق بود کم از کم این مسیر مشخص و تثبیت شد. یکی دیگر از همین جریان به این میدان بیاید و همه به شمول داکتر عبدالله از او حمایت کنند. این توافق و این حمایت را شکل دهید. اگر نتوانستید که با حمایت یک دست و به عنوان یک طرف با معرفی نامزد ریاست جمهوری وارد رقابت و مبارزۀ سیاسی در سیاست و جامعه شوید، احساس مالکیت در سیاست و کشور به پدیدۀ غایب این قیل و قال است که بدون چنین احساس، راه به جایی نمی رسد و هر قیل و قالی، رفتن به ناکجا آباد است.

محمد اکرام اندیشمند

>>>   یک نفر رییس جمهور میشود و باقی هفت نفر دیگر بشمول سه معاون رییس جمهور و رییس اجراییه و سه معاون رییس اجراییه،مثل نوکران رییس جمهور خواهند بود.
حتی اگر از سیستم ریاستی به سیستم پارلمانی نیز تغیر کند،باز هم رییس جمهور تمام صلاحیت ها را خودش بدست میگیرد و باقی اعضای دولت را مثل یک دوتایی پشه اهمیت نمی دهد.
فقط همینقدر میشود که بخاطر نشان دادن وحدت ملی،یک چند پوست فرمایشی بی صلاحیت،مانند معاونین رییس جمهور و رییس اجراییه و معاونین ریاست اجراییه و یا صدارت،برای چند تاجک و هزاره و ازبک در نظر میگیرند.
تو به قانون اساسی افغانستان سیل کو،سی فیصد اعضای مجلس سنا توسط رییس جمهور و به صلاحیت وی تعیین میشوند.
در کجای دنیا و در کدام کشور سی فیصد اعضای مجلس سنا توسط رییس جمهور تعیین میشوند؟

>>>   Moatamed
واقعا باید خون گریست بر حال این سرزمین کهن که تاریخ ،هویت و سرنوشتش به دست این وحوش اوغانی افتاده است

>>>   Haroon Amirzada II
چرا خلیلزاد در هر انتخابات برای افغانستان "ولسمشر" انتخاب می کند؟
از کنفرانس بن تا به امروز زلمی خلیلزاد برای افغانستان ولسمشران تعین می کند.
تقریبا به یک سنت تبدیل شده که در هر انتخابات سر و کله خلیلزاد و جلالی پیدا میشود. تمام تکت های انتخاباتی ساخت دست خلیلزاد از طریق زور و زر بقدرت میرسد.
این است فلسفه سیاسی انتخابات در افغانستان.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است