آمدن خلیلزاد، توافق کابل با برگزاری نشست مسکو و فرستادن نمایندگانی در آن، تشدید حملات تهاجمی طالبان و فاش ساختن خبر تسلط شان بر بیش از پنجاه درصد خاک کشور، کشال شدن روند انتخابات پارلمانی، به تعویق انداخته شدن اعلان تقویم انتخابات ریاست جمهوری، آمادگی نماینده های ویژه ی امریکا و روسیه برای انجام ملاقات رو در رو در مورد صلح افغانستان و موارد مهم دیگری از این دست، نشان از این دارد که تحول سیاسی بزرگی در آینده ی نزدیک برای افغانستان رقم خواهد خورد. به احتمال قوی در این تحول؛ حکومت موقت ایجاد می شود، جلسه ی بزرگ یا همان لویه جرگه مشورتی دایر می گرد و طالبان در قدرت و نظام سهیم ساخته می شوند.

اما پرسشهای اساسی اینجا است که این تحولات به چه قیمتی رونما می گردد؟
چه کسی دوام مشارکت سیاسی طالبان را تضمین می کند؟
آیا طالبان زیر پرچم دمکراسی کار خواهند کرد؟
سرنوشت عدالت انتقالی و اجتماعی و حضور اقوام و اقلیت ها در قدرت چه می شود؟
طالبان با چه برنامه ای وارد می شوند؛ نمایندگی تک قومی یا فراقومی؟
صلح با طالبان پایان جنگ خواهد بود؟
سرنوشت پروژه ی داعش چه می شود؟
آیا معجزه ی قرن به وقوع خواهد پیوست و مردم افغانستان به آرزوی دیرینه ی خود یعنی "صلح و ارامش" خواهند رسید؟

پ ن: عمری دگر به باید بعد از وفات مارا
کین عمر طی نمودیم، اندر امیدواری (حافظ)

وحید مرزبان

>>>   عطايى
قومای عزیز!
تا ارگ رفتید و با وعده اشرف غنی برگشتید. اشرف غنی به وعده‌های‌ش عمل نکرد و عملا در جاغوری، مالستان و ارزگان عزم سرکوب طالبان را ندارند و فقط وقت‌کشی می‌کنند. در کابل هم بمب‌گذاری مشخصا به هدف سرکوب، ارعاب و جلوگیری از شکل‌گیری اعتراض گسترده مردمی بود. حالا هم تهدید مرگ در جاغوری، مالستان و ارزگان وجود دارد و هم تهدید مرگ در کابل اگر اعتراض کنید. فردا با یکسره شدن کار جاغوری، مالستان و ارزگان، نوبت به بهسود، دای‌زنگی، دای‌کندی، کابل و مزار و هرات می‌رسد. بعد از هزاره نوبت به تاجیک و اوزبیگ می‌رسد.
خلاصه این که منتظر نوبت خود می‌مانید یا که مطالعه‌شده، آمادگی‌گرفته، باقبول‌هزینه انفجار و انتحار و با عزم و اراده باز هم به خیابان می‌آیید و گریبان ارگ را می‌گیرید؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است