تمایل کمیسیون انتخابات به زیاد شدن تعداد کاندیداهای ریاست جمهوری چه نفعی به دموکراسی و شفافیت انتخابات افغانستان دارد؟

نمی دانم چرا کمیسیون انتخابات دوازده روز (اول تا 12 جدی) را برای دربافت بسته های معلوماتی و فورمه ها توسط کاندیداها و هژده روز دیگر (13 تا 30 جدی) را هم برای ثبت نام کاندیداهای ریاست جمهوری وقت داده است؟ آدم فکر می کند ما با کمبود کاندیدا مواجه هستیم و کمیسیون می خواهد به هر طریق ممکن از کوچه و بازار هم که شده کاندیدای ریاست جمهوری جمع کند.

اگر قرار بود این کمیسیون مسلکی تر کار کند باید با محدود کردن شرایط زمانی، تنها زمینه ورود کاندیداهای جدی و قوی را فراهم می کرد، نه سیاهی لشکرها را. لذا باید فقط چهار روز را برای دریافت بسته های معلوماتی و فقط دو روز را برای ثبت نام کاندیداها اختصاص می داد تا شخصی که توان اشتراک ندارد و شرایط را پوره کرده نمی تواند، دربدر به دنبال تذکره نگردد و در این زمان زیاد به زور خود را واجد شرایط نکند.

در اینکه مطابق قانون اساسی هر کس حق رأی دادن و رأی گرفتن را بر اساس شرایط ذکر شده دارد هیچ تردیدی نیست؛ زیراکه اصل دموکراسی بر عدالت میان شهروندان بنا نهاده شده است. اما تجربۀ دموکراسی و انتخابات در افغانستان (و البته در سایر کشورهای جهان سوم) نشان داده است که همه کاندیداها تا آخر کارزارهای انتخاباتی نمی ایستند. معمولا هر کسی ممکن است به یکی از دلایل زیر و یا ترکیبی از این دلایل خود را نامزد ریاست جمهوری در افغانستان کند:

اول. تأثیرگذاری بر روندهای حکومتداری و مدیریت توسعۀ کشور ازطریق کسب رهبری قدرت سیاسی؛
دوم. کسب شهرت مقطعی یا برای خود و یا قوم و حزب خود؛
سوم: دستیابی به قدرت در رده های پایین تر از طریق ایتلاف بعدی با تیم های برتر؛
چهارم. کسب پول از طریق معامله های بعدی با تیم های دیگر؛
پنجم. کسب تجربه سیاسی.

بر اساس تجاربی که از انتخابات ریاست جمهوری دو دهه گذشته افغانستان می توان دریافت کرد و از آن آموخت، معمولا از هر شش نفر، دو نفر به خاطر دلیل اولی که تأثیرگذاری بر روندهای حکومتداری و مدیریت توسعۀ کشور ازطریق کسب رهبری قدرت سیاسی است خود را کاندیدا می کنند و سایر کاندیداها نه توان و نه هم جدیتی برای تداوم مبارزات انتخاباتی دارند. اینها فقط هزینه کمیسیون برای چاپ اوراق رای دهی را بالا می برند، بر میزان تقلب می افزایند، در میان مردم سردرگمی سیاسی ایجاد می کنند، وقت مردم، رسانه ها، و کمیسیون را می گیرند و با برنامه های غیر علمی و طرح های ناسنجیده خود به آبروی افغانستان در میان سایر کشورها آسیب می زنند.

کمشنران محترم کمیسیون انتخابات، دوستان خوبم، خواهشاً کمی به فکر پول بیت المال و آبروی کشور عزیز ما باشید و مسوولانه تر و منطقی تر با این وثیقۀ ملی که به شما سپرده شده است برخورد نمایید.

دکتر فرامرز تمنا

>>>   کشور که مستقل و خودکفا نباشد اداراتش چسان؟
انتخابات برای چی برگذار می گردد؟ برای روی کار شدن
احزاب و تداوم منافع احزاب!؟ در غیر انتخابات هم اداره میشه
از احزاب تشکیل داد! باز هم تداوم منافع احزاب!
پروسه ی انتخابات یعنی سهمیه ی کشور های بیرونی،
فریب دادن مردم،تداوم منافع احزاب!. دولت به تنهایی
بدون احزاب میتواند دمکراسی را پیاده نماید اگر دولت
متمرکز ملی باشد.در کشور چون افغانستان احزاب باید
حذف کردند.

روسیه در ۱۹۹۱ با آمریکا توافق کرد که از اول جنوری ۱۹۹۲ کلیه کمک‌های خود به حکومت نجیب را قطع ‌کند.راهبرد جدید رویکرد منطقه‌ای روسیه را تغییر داد و مسکو در عقرب ۱۳۷۰ میزبان هیئت بیست نفری مجاهدین شد. به گزارش دو عضو هیئت مجاهدین ـ فیض‌الرحمان وثیق و فضل‌الرحمان فاضل ـ، مقام‌های ارشد شوروی/روسیه با محکوم کردن اشغال افغانستان، نسبت به عدم مداخله در امور داخلی آن اطمینان دادند.
(کتاب مجاهدین در مسکو)

>>>   مثال خوب آن داود سلطانزوي است. او يك دوره از نام گذشته هاي خود استفاده كرده و بحيث نماينده مردم غزني راه به پارلمان يافتت ، در زمان وكالت سري هم به غزني نزد. بِنَا در دوره بعدي به پارلمان راه نيافت، ولي باز هم خودرا كانديد رياست جمهوري كرد. اوكه چند هزار رأي گرفته نتوانست، چرا خودرا براي رأي چند مليوني كانديد كرد. دلائل انرا داكتر صاحب تمنا قبلن تحرير نموده است. شماره هاي دوم ، سوم و چهارم. ديديم كه خودش هم نماينده خاص غني شد و خانمش سخنگوي بانوي اول. پروژه پروموت را مردم فراموش نكرده اند.

>>>   یک کاندید برای کاندید شدن،صرف یکصد هرار تذکره ضرورت دارد.
اگر هر تذکره را هزار افغانی بخرد،حدود هشتصد هزار دالر میشود.
در زمان های سابق هشتصد هزار دالر در افغانستان پول زیادی بود،اما حالا تعداد خرپول ها درین هژده سال آنقدر زیاد است که شاید هزاران نفر توان خرچ چنین پولی را داشته باشند.
بنأ یکتعداد یا خود شان و یا هم از طرف دولت برایشان وظیفه داده میشود که خود را کاندید کنند.
اگر رای آوردند و شامل اعتلاف ها شدند،شاید کدام چوکی بالاتر و یا پایین تر.نصیب شان شود.
و اگر هم نشد،یک نام خو کمایی میکنند و برایشان لقب کاندید ریاست جمهوری داده میشود.
مثلی که سالانه سی هزار بیسواد به حج میروند و لقب حاجی کمایی میکنند،اما فارغ دانشگاه در رشته حقوق کار پیدا نمی کند و در پل محمود خان پلو فروشی میکند و بنام دست فروش مخاطب میشود.
حالا شما بگویید که در افغانستان لقب حاجی برای یک بیسواد بسیار ارزش دارد و یا لقب دست فروش به یک فارغ فاکولته حقوق؟

>>>   زياد نفع دارد :
اول : اينكه روشنفكري و ازادي سياسي مردم در كشور را تبارز ميدهد.
دوم : اينكه هر شخص طرز ديد و راهكار هاي خود را بخاطر پيشرفت كشور ارايه ميكند كه ميتواند به نفع كشور واقع شود.
سوم : اينكه يك نوع كار پركتيك براي نامزدان جوانتر محسوب ميشود تا در اينده ها موفق تر عمل كنند.
چهارم : علاقه مندي قشر جوان به سياست ورزي بيشتر ميشود و اين باعث ميشود جوانان بيشتر پي كسب علم و دانش و غنامندي اندوخته هاي علمي و تبارز ان به عنوان جنبه هاي مثبت خود در انتخابات بروند.
بنجم: رونق سياست باعث رقابت تنگاتنگ احزاب سياسي در كسب اعضا گرديده باعث كاهش تعصبات زباني و بوجود امدن احزاب همه شمول و در نتيجه يك حكومت همه شمول ميگردد.
ششم : مردم چانس انتخاب شان زياد بوده ميتوانند بهترين را انتخاب كنند.
وغيره و غيره كه لست كردن ان وقت زياد ميخواهد.
اما اين همه جنبه هاي مثبت زماني اتفاق ميافتد كه تقلب در انتخابات وجود نداشته باشد و رييس جمهور و متصدي هر پست انتخابي ديگر به اساس راي واقعي مردم انتخاب گردد.
پوپلزي

>>>   نقع خايايته داره هيچ نفع نداره تنها پلو خوري زياد ميشود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است