یک پارلمان حکومتی، با زنان و مردانی دچار اختگی چه دردی از زخم های مردم سالاری، تحقق حقوق بشر، قانونمداری، مدنیت و آزادی بیان و اندیشه دوا خواهد کرد؟
وکیل مردم که نباید به زور پول و سهمیه بندی احزاب سیاسی و قرابت خصوصی با رجال حکومتی سر کار آید.

هیچ امیدی جز سکوت و نقش پوششی برای اهداف قدرت در برابر مردم از پارلمانی که تشکیل خواهد شد نمی رود، 95 درصد از زنانی که در این انتخابات موفق شده اند گمنام و وابسته به احزاب سیاسی و کشورهای مداخله گر در امور افغانستان اند و پنج درصد باقی مانده متعهد به ارگ و شخص رییس جمهور.
مردان هم که سرمایه دارهایی بیسواد اند و یا دلایلی مشابه با حضور سهمیه بندی شده و انتصابی زنان دارند.

مبارک باد ها و خوشی های فسیبوکی صرفا جهت رفاقت در روز نیاز است شاید هم حماقتی مضحک، اگرنه همه می دانند چه افتضاحی به بار آمده و چیزی به نام اپوزیسیون و چپ خیلی پیش سرکوب و حذف شده.
نیاز مبرمی به زنان مبارز برای گرفتن حق شان محسوس می شود، زنانیکه آغشته ی قدرت نشوند و برای خودشان و دیگران بدون هیچ چشمداشتی بلند، بلند صدا شوند.

تعداد شما زنان مبارز و آگاه را بیشمار و حزبی ها و انتصابی های اخته را کم و کوچکتر خواهانم تا شاهد تغییر باشیم نه درجا و ساکت پا کوبیدن به زمین مردسالاری!

بهار سهیلی

>>>   دختر خان كروخيل و امثالش باب ميل ارگ نشينان و باداران شان هستند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است