جنبش عدالت خواهی در فرانسه که بنام "جلیقه زرد ها " در جهان معروف شد، هنوز ادآمه دارد. درهمان هفته های اول دولت مجبور شد که به ازدیاد معاش های کم، بازنشستگی های کم درآمد و سایرمسایل در حدود ۱۲ میلیارد یورو را تخصیص بدهد. اما کار به همین جا خاتمه نیافت. دریک کشور دموکراتیک که منشا قدرت مردم است، میبایست به چنین جنبشی عظیم برخورد عمیق و ماهوی صورت میگرفت و تنها به یک پاسخ اقتصادی نمیباید اکتفا میشد.

رییس جمهور پیشنهاد یک "بحث بزرگ" را نمود که ۶۳ هزار شهرداری های خورد و کوچک به مردم امکان بدهد که روی مسایل اساسی مملکت بحث کنند، نظر بدهند واز تمام این نظرات و پیشنهاد ها هر شهردار سنتز تهیه کنند و آنها را به اداره ی که بدین منظور ایجاد شده انتقالن بدهند. دو ماه این بحث ها ادامه میکند و پس از آن رییس جمهور نظرات خود را با مردم در میان میگذارد. به هر ترتیب رییس جمهور شخصآ در این بحث ها یا با شهردار ها یا با شهروندان اشتراک نموده که ۶ یا ۷ ساعت طول داشتند.
به حال در حدود ۲۰۰۰ جلسه بحث در سراسر فرانسه دایر شده و در حدود یکماه دیگر ادامه خواهد داشت.

در وطن دیگر من افغانستان، که در حساس ترین مرحله تاریخ چند دهه اخیر خود قرار دارد و سرنوشت مردم در یک پروسه صلحی که مردم در آن سهم ندارند، دولتی که ادعا میکند که از این مردم نمایندگی میکند نظاره گر دو جانب مذاکرات یعنی طالبان و امریکا قرار دارد. "رییس جمهور" غیر قانونی، ضعیف و بدون پایگاه مردمی فقط شعار های عمومی را تکرار میکند. این دولت که صلح "با تدبیر" میخواهد، هیچ تدبیری برای شناخت از نظرات مردم در دست نگرفته. حتی در مناطقی که طالبان حاکمیت کامل ندارند نیه هیچ جلسه و بحثی که در جریان آن مردم اظهار نظر کنند که چه نوع صلح را خواستار هستند، دایر نشده.

سیاستمداران ما هواخواهانی دارند. یا بهتر بگویم "مشتریان" زیرا در غیاب احزاب سیاسی متشکل و با برنامه "اعضای حزب" خود را با پیوستن به این یا آن "رهبر" هویت میدهند نه با تعلق به یک پروگرام، برنامه و فعالیتهای منظم حزبی، ولی پایگاه مردمی واقعی ندارند. بخصوص این پایگاه در میان نیروهای زند، نسل جوان و تعلیم دیده روز بروز در حال اضمحلال است. نه آنها نیازی به عقاید و نظرات مردم ندارند. اگر هم تصمیمی گرفتند که ممکن با منافع مردم در تضاد قرار میگیرد، آن تصمیم را با "لوی جرگه"، یک جرگه قومی، فاقد هر نوع صلاحیت، اکثرآ متشکل از موی سفیدان متمول و با نفوذ قومی همرا با وکلای که چوکی های خود را در پارلمان با دلارخریده اند، "مشروعیت" میبخشند و نام آنرا دموکراسی میگذارند.

کریم پاکزاد

>>>   Salam
غنی تنها و در حال برای حاکمیت و اقتدار تاریخی پشتون ها می اندیشد ، غنی یک شوؤنیست پشتون است و تمام اندیشه اش برای دولت سازی ملت سازی با همین ویژه گی تعریف می شود ، برای همین گاهی الگویش را احمد شاه درانی ( ملتانی ) که یک غارتگر در یک تاریخ است بر می گزیند و گاهی شاه امان الله را که پارسی ستیزی و افغانیزه کردن جامعه در زمان او شکل کرفت و گاهی الگویش سردار داود است که ناسیونالیزم کور پشتون و پشتونستان خواهی در آجندای او بلند نوشته شده بود ، غنی هیچگاه تفکر ملی و کشور شمول نداشته است که تاریخ همه را بر تابد. او در هر برآمد سیاسی اش از اوغانیزه کردن می گوید و بس . چنین انسان های نمی توانند با عدالت کنارآیند .

>>>   ادفر اویانی
هرگاه کنگره ملی و جنبش روشنایی و دیگران را در گفتمان «صلح!» برای کشور ما سهم دادند، آنگاه باور کنید‌ که برنامه صلح دارند!!!

تحلیلگران ما به «رقص مرده» (به صلح خلیلزادی) فراخوانی دارند.
ریشخند زهرآلود بد تر ازین را نخواهیم یافت!!!
برای ناخوانده های سرگشته خیابان برده سازیی دستگاه فرمانروایی سرمایداری بر سرزمین اشغالی، خود را «تحلیلگر» بر شمرده و می نویسند:

«ترامپ و امریکایی ها پی برده اند که احمدزی و عبدالله آنها را فریب داده اند و از همینرو، (شبانگاه ها و در پنهانگاه ها! - ازین خامه.) با طالبان در تلاش راه دریافت صلح برای کشور ما اند».

هممیهن گرامی!
چالش ناسودگی و درد سر امریکا، رویارویی دو قبیله است؛ نه هیچ چیز و نه هیچ کس دیگر.
اینکه کرزی های که سدای «ضد امریکا» سر دارند و احمدزی ها نیز، سرنای دهل بازار زرگریهای افغانی و در همسویی با تبهکاران اشغالگر است و بس.

وگرنه، هر هوش اندک بیدار بایدست بداند که هتا اگر برای یکماه از امریکا مزد نرسد، کاخ های احمدزی ها و‌ کرزی ها فرو پاشند به یکدم و همزمان.
سرکشی ی مزدور افغان از فرمایش و از خواست کدخدا-بادار جهان نا شدنی و برساخت برساختها باشد.

بیاییم دیشب و همه شب های تاریک افغانی را مرور کنیم و بدانیم که قبیله درانی ها هیچگاه چنین کشته نبوده بدست غلزایی ها و هیچگاه نبخشند ترور رازق ها و کرزی ها و ... اچکزی های شان را.

همه تلاش های خلیلزاد برای اینست تا دو برادر را با هم بنشاند.
اینکار برای همدست و همبسته ساختن غلزایی-درانی است؛ در آنچه منافع امریکا نیز نهفته است؛ تا نشود که یکی ازین دو را ایران یا روسیه و چین و یا دیگری مزد دهد و بکار گیرد.
این هیاهوی «مذاکرات صلح!»، هیچ پیوندی برای صلح براستی در کشور ما ندارد!!

سرمایه برای آوردن صلح، هیچ جایی را اشغال نمیکند.
کشور اشغال شده ما برای سرمایه، بهتر و کمتر و بیشتر از ونزوءلا نیست که نیست!

آنگاه و هرگاهی که رژیم غلزایی های راضی و درانی های ناراضی و امریکا و جهانیان، جنبش روشنایی ما و کنگره ملی ما و مانند های شان را فرا خوانده باشند و در گفتمان «صلح!» برای کشور مان، سهیم ساخته باشند، آنگاه براستی باور کنیم که صلح خواهند برای ما.
مگر، دردا که آنها برای صلح نروند به کشوری‌، هیچگاه!

>>>   حلیقه سیاه های پاکستانی افغانی الاصل با انتحار وانفجار حرف میزنند

>>>   اگراز من بپرسید چاره چیست؛ چاره
یک انقلاب برای خورآسان بزرگ و
پادشاهی مردمی...که هر ۵ سال به رای
واقعی مردم باشد یا رفراندوم هر ۷ سال
نه این امریکا، روس،انگلیس..پاکستان
عرب وملاهای ایران و حتی اروپا به درد
می خورد ونه این طالب مزدور و دکاندار
های دین ...همه خوردند و بردند..وملت را
به کاسه گدایی رها کردند .خدا ذلیل کند شما
نامردان بی غیرت و بی عرضه را وهان؛
قوم پشتون باید بداند که همه باید طالبان مزدور
پاکستان را وهمچنین قوم پرستانی چون غنی
اتمر،گلببو ،کرزی، زاخیلوال ،یون.طاقت.
وغیره فاسدان را رها کنند ودر غیر همه آنها
به اسم ولد در محاکمه خورآسان مستقل و آزاد
قرار میگیرند...

>>>   نیکر زرد های افغانستان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است