رونمایی کتابِ: "در آمدی بر جنبش زنان در افغانستان پس از طالبان"

دانشگاه رنا، افتخارِ میزبانی نشست بزرگ اهل مطالعه و قلم را در برنامه رونمایی کتاب: در آمدی بر جنبش زنان در افغانستان پس از طالبان اثری از محترم‌ ابراهیم داریوش با حضور استثنایی داکتر حمیرا قادری، سخنرانی خانم فرخنده زهرا نادری و‌ مقدمات استاد سعیدی داشت.

این رونمایی به تناسب نشست های دیگر متفاوت بود. رونمایی در فضای آکادمیک و دوستانه تدویر یافته بود. دانشجویان با شوق تمام به سخنان گوش فرا می دادند و نکته وار می نوشتند. طرف سخنِ سخنرانان، ذهنِ حضار و ذهنِ حضار، متوجه قلم و قلم ها، متوجه نوشتن نکات در کتابچه ها بودند.

سکوت دلنشین طنین انداز برنامه شده بود، صدای سخنرانان بسان آهنگ پس زمینه کافه ها اذهان را مشغول اندیشه و انگشت ها را به قلم و کتابچه مصروف می کرد. محفل، جنبه تبلیغی قومی نداشت و اشتراک اقشار مختلف مشهود بود. محتوا، جایگاه بلند مرتبه ی داشت که نوازش گر برنامه بود‌ و مردانِ اشتراک کننده دوشادوش زنان شیرازه های ایجادگر جنبش های زنان در افغانستان را بعد از طالبان از لابلای متون جامع و پر محتوای کتاب آقای داریوش می جُستند.

جانِ برنامه:
برنامه با مقدمه چینی آقای مصطفی سعیدی آغاز شد. آقای سعیدی نبود منابع/بودجه مالی و امکانات ناکافی را موانع شهکاری نویسندگی و تالیف بر شُمرد. بقول آقای سعیدی خشونت در بعضی حالات تعقیب گر زنان افغان است ولی این آمار از وسعت اش می کاهد و جایگاه اش را به کاهش و تقلیل وا می دارد. بقول آقای سعیدی زنان فعال و فعالین حقوق زن مقطعی حرکت نمودند و زنان حاکم/سهیم در قدرت مرکزی به سطح زندگی زنان ده نشین تغییرات ایجاد کرده نتوانستند.

سر نخِ بحث به دستِ خانم داکتر حمیرا قادری افتاد و با پردازش به محتوای کتاب و پیشینه جنبش های زنان افغان پسا طالبان پرداخت. خانم قادری بیانیه خویش را با اعتراف بر زور بیشتر تفنگ بر زور قلم در عصر امروزی آغازگر شد. "بی تقصیر های بد تقدیر" عنوان دُرشت بود که از طرف بانو قادری برای زنانی گره خورد که درد دیده و ناچار تحمل کرده اند. سخن داکتر قادری شنیدنیست وقتیکه طرح نخ و سوزن را برای زنان هم کار و هم ذوق قلمداد می کند. زنی که آرزو هایش را از نوک‌سوزن بر روی تکه ترسیم می کند و بر هنر و‌ هنرمندی دستانش می بالد. عرضِ اسف بار خانم قادری را پیوستن زنان در قالب حکومت بدون توجه بر بهبود حالِ خانم های افغان شکل می دهد.

طرح با تار هنرِ دل پذیر و دوست داشتنی است که اهمیت اش را از دست داده بود و خوشبختانه رونق مجدد گرفته است. بانو قادری پیشینه سیاسی خیاطی و (امواج) بافندگی در ملل مختلف و قیام دختران هرات از حمام را با جزییات تمام مطرح نمود و نقد اش بر این کتاب بر گرفته از عدم پردازش مشرح مولف به طرح نخ و سوزن در متون این کتاب بود.

ادامه طرح تار و طرح نخ و سوزن از حنجره خانم فرخنده زهرا نادری طنین انداز محفل شد. گرچند سخنان خانم نادری به تناسب سخنان خانم قادری نا پختگه، غیر تخصصی و احساسی بود ولی درآمدِ ذیل را از سخنان ایشان برداشت نمودم: از منظر دید بانو نادری؛ همت مردانِ نظیر آقای داریوش ستودنیست که همت نموده، تابوت شکنی کرده و در باره خانم ها تلاش تحقیق به خرج می دهند. به تعبیر خانم نادری روند ها و جنبش های زنان در افغانستان بشکل پروژه بدون پروسه تأسیس می شوند و عمل نکرده، تمام می شوند‌. ختم نادری دوره فعلی دموکراسی در کشور را با برخورد استبدادی برسی می کند و می گوید که زنان مختص کارِ واحد/ویژه ساخته نشده اند، بلکه دوشادوش مردان حاضرند هر کار لازم را انجام دهند‌.

با باور بانو نادری در قرارداد اجتماعی قبلی/دیروز عملکرد ها به گونه افراطی سنتی/دینی صورت می گرفت ولی در قرارداد اجتماعی فعلی/امروزی جایگاه اش را به افراطیت مدرنیته واگذار کرده است که امروز افراد از برتریت کُل ادعای دارند و حق را تنها بخود می دهند.‌

سرانجام سخن بدوش خودِ آقای مولف محترم ابراهیم داریوش گذاشته شد. ایشان با اعتراف بر نقد خانم حمیرا قادری مبنی بر نپرداختن مشرح به طرح نخ و سوزن توجه اشتراک کنندگان را به استدلال شرح این موضوع با یک‌تحقیق کلی و همه جانبه در چوکات متنی کتاب فربه تر پرداخت. آقای داریوش سخن اش را با تشکری (که در دل اش نمی گُنجید) از حضور حضار خاتمه بخشید.

این نشست را خیلی آموزنده و با فضای دوستانه علاقه برای آموختن یافتم. آرزو دارم، این فرهنگ خویش پنداری در همه برنامه ها ترویج گردد.

با مهر
گل رحمان فراز

>>>   در آمد آنهم در مقابل فروختن....س

>>>   کتاب ارزشمندی است، برای دانشجویان و پژوهشگران این حوزه، خاصتا فعالین جنبش زنان و مسئولین بخش مشوره میدهم این کتاب را بخوانند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است