بعضی از سیاسیون بالای کاربران شبکه‌ های اجتماعی خشمگین‌ اند که چرا آنان را فحش می‌ دهند.

حتما قصه ی سنگ‌ تراش در مثنوی معنوی را شنیده‌ اید. در این قصه سنگ‌ تراش کسی است که خدا را زیاد دوست دارد و به زبان عامیانه و به تصور عامیانه خودش قایل به تجسد به خدا بوده و آرزو می‌ کرده که خدا روزی مهمانش شود و او برایش مهمان‌ نوازی کند طبق تصور سنگ‌ تراش خدا مثل یک انسان بوده که خانه دوستانش می‌ رود. این بیان سنگ‌ تراش اما از نظر موسی نبی، کفر آمیز بوده است. موسی بعنوان پیامبر وقتی حرف‌ های سنگ‌تراش را شنیده آن را کفرگویی تلقی کرده و سنگ‌ تراش را از این گفتار منع کرده و او را سرزش کرده است. سنگ‌تراش که صادقانه و ساده‌ دلانه و عامیانه به خدا عشق می‌ ورزیده است از سخنان موسی سخت مایوس شده و زار گریسته تا اینکه خدا موسی را عتاب کرد که چرا بنده خاص ما را ناامید ساختی.
مولوی در خطاب از خدا به موسی می‌گوید:
ما زبان را ننگریم و قال را ما درون را بنگیریم و حال را

خلاصه پیام این داستان به نظر من این است که شیوه بیان مهم نیست هدف بیان مهم است. هر کس به اندازه درک و دانش و بینش خود اظهار نظر می‌ کند.

سیاسیون با دو گروه از افراد روبرو هستند: مداحان و منتقدان.

همان‌گونه که مداحان به شیوه‌های مختلف (اکثرا اغراق آمیز) ممدوح خود را مدح می‌کنند، منتقیدن نیز به شیوه‌ های مختلف شخص مورد انتقاد خود را انتقاد می‌ کنند.

آنانیکه دشنام می‌ دهند در واقع منتقدینی هستند که با زبان عامیانه انتقاد می‌ کنند. آنان ترتیبات و تشریفات رسمی و دیپلماتیک نقد و مخالفت را بلد نیستند و با زبان حالشان سخن می‌ گویند. پس ما باید درون را بنگریم و حال را! چرا فحش و دشنام می‌ دهند؟ باید به این سوال پاسخ داد.

تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها!

نورالله ولیزاده

>>>   جاسوس بی .....است. امرالله صالح جاسوس و قاتل مردم افغانستان است. او یک طالب را هم پس از یا پیش از اشغال افغانستان توسط امریکا نکشته و هر چه کشته جمعیتی کشته است. از صالح .....گلایه نداریم.

>>>   اینکه محقق صاحب امرالله را دوتائی پشه خطاب نموده از کدام ردیف شمرده میشود ؟دشنام یا انتقاد ؟

>>>   فحش دادن معنی دوست داشتن را دارد
مثلا خانم نورستانی همو مردکه را که فحش داد یعنی که او را دوست دارد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است