چرا دولت ترامپ، بخش‌هایی از توافق‌نامه‌ با طالبان را از مردم پنهان می‌کند؟ دلیلی برای پنهان کردن آن‌ها از طالبان وجود ندارد؛ زیرا آن ضمیمه‌ها در اختیار این گروه قرار دارد. وزارت خارجه می‌گوید، دلیل این کار، پنهان نگه‌داشتن حرکات نظامی از «به طور مثال داعش» است؛ اما اعضای مشکوک کنگره که آن اسناد را دیده‌اند، باور دارند که دلیل واقعی این است که توافق‌نامه، در مورد چگونگی اطمینان از عمل کردن طالبان به تعهدات شان، بسیار سربسته و مبهم است.

بر پایه‌ی توافقی که با طالبان، در تاریخ ۲۹ فبروری امضا شده، ایالات‌ متحده توافق کرده است که طی چهارده ماه، تمام نیروهای امریکایی و متحدانش را از افغانستان خارج کند. در عوض، رهبران طالبان تعهد کرده‌اند که با سازمان‌های تروریستی‌ای که ایالات متحده را هدف می‌گیرند، همکاری نکنند، اجازه ندهند که از خاک افغانستان استفاده کنند و با حکومت افغانستان (که طرفی در آن توافق‌نامه نبود) و دیگر مردم این کشور، بر سر یک آتش‌بس دایمی و تقسیم قدرت، گفتگو کنند.

گفته می‌شود دو ضمیمه‌ای که هنوز هم محرمانه به حساب می‌آید، معیارهایی است که ایالات متحده با آن، مشخص می‌کند که آیا طالبان به تعهدات شان پای‌بند استند یا خیر. شک نکردن به این موضوع کار دشواری است؛ زیرا همان ‌گونه که هفته‌ی گذشته، در نیویورک‌ تایمز آمده بود، آن ضمایم به رییس‌جمهور ترامپ «آزادی عمل زیادی می‌دهد تا به سادگی اعلام کند که جنگ تمام است و از افغانستان برود.»

چندین عضو کنگره، به شمول جمهوری‌خواهانی که معمولا در کمپ آقای ترامپ هستند و آن بخش‌های محرمانه را در جای امنی در زیر ساختمان کنگره، در واشنگتن مطالعه کرده‌اند، همین حس را داشته‌اند. لیز چینی، که عضو جنگ‌طلب کنگره، از ایالت وایومینگ است، پس از دیدن آن اسناد، گفت هنوز مطمئن نیست که آن توافق‌نامه، مکانیزم کافی‌ای برای اطمینان از عمل کردن طالبان به شرایط معامله را داشته باشد.

اگر دلیل پنهان ماندن این اسناد از چشم مردم، همین موضوع باشد، این یک پنهان‌کاری فریب‌کارانه است. جنگ در افغانستان برای ایالات متحده به قدری هزینه‌های مالی و جانی- ۲۴۰۰ سرباز کشته شده و ۲ تریلیون دالر– داشته است که نگذاریم از آن، برای یک دست‌کاری کم‌ارزش سیاسی استفاده شود.
این توافق‌نامه به طور گسترده و بی‌رحمانه‌ای مورد استقبال بخش عظیمی از طیف سیاسی در کشور (امریکا) قرار گرفت. نه، این یک توافق‌نامه‌ی صلح نیست؛ زیرا طالبان توافق نکردند تا حکومت کنونی افغانستان که در مذاکرات شامل نبودن را به رسمیت بشناسند و هیچ محدودیتی بر قابلیت‌های نظامی شان وضع نکردند.

در این توافق‌نامه، هیچ چیزی در مورد حقوق زنان، انتخابات، قانون اساسی یا نقش دین گفته نشده است. هسته‌ی این توافق‌نامه، مکانیزمی است که به نیروهای امریکا و متحدان این کشور، اجازه می‌دهد تا از جنگی که تا کنون بسیار طولانی شده و هیچ چشم‌اندازی برای یک پیروزی نظامی ندارد، بیرون شوند.
اگر امریکایی‌ها آماده‌ی خروج از این جنگ استند، می‌خواهند بدانند که دست‌کم دولت شان به متحدان افغانستانی، خود فرصتی برای مبارزه علیه یک سازمان بی‌رحم اسلامی می‌دهد. آن‌ها می‌خواهند مطمئن شوند که دولت ترامپ، خیلی راحت به طالبان مجوزی برای پیمان‌شکنی و اعاده‌ی دیکتاتوری بی‌رحمانه‌ این گروه نمی‌دهد.

این توافق‌نامه، از همین اکنون هم شروع به لرزیدن کرده است. گفت‌وگوهای صلح به تأخیر افتاده و پس از آن‌ که اشرف‌ غنی، رییس‌جمهور کنونی و رقیبش عبدالله عبدالله، هر کدام ادعا کردند که برنده‌ی انتخابات استند و روز دوشنبه دو مراسم تحلیف برگزار کردند، کابل دچار بحران شده است. بر پایه‌ی گزارش الجزیره، از زمانی که توافق‌نامه امضا شده، نزدیک به هشتاد حمله در سراسر افغانستان صورت گرفته است. ممکن است توقف این‌ها در توان امریکا نباشد و منطق خروج از افغانستان را بیشتر از پیش ثابت کند؛ اما لازم است تا ایالات متحده از عمل کردن طالبان به تعهداتی که این گروه، بر پایه‌ی توافق‌نامه دارد، مطمئن شود؛ تعهداتی که به قول وزارت خارجه‌ی [امریکا] شامل «تعهدات هر دو طرف به تلاش‌ برای ادامه‌ی کاهش خشونت‌ها، تا رسیدن به یک آتش‌بس دایمی و فراگیر در گفت‌وگوهای بین‌الافغانی، در حالی که حق دفاع از خود برای تمام‌ طرف‌ها محفوظ است» می‌شود. این بیانیه می‌گوید که برای اطمینان از موارد بالا، ایالات متحده، یک «مکانیزم نظارت و تأیید بسیار قوی دارد.»

محتوای مرکزی ضمایم محرمانه، کمیته‌ی مشترکی برای آسان‌‌سازی ارتباطات میان ایالات متحده وطالبان و تعریف وضعیت‌هایی است که در آن مشخص می‌شود که استفاده از زور مناسب است یا نیست. به طور مثال، قرار است طالبان از حملات انتحاری خودداری کنند و ایالات متحده از حملات پهپادی.

قانون‌گذارانی که آن ضمایم را دیده‌اند، دریافته‌اند که معیارها برای عمل کردن به تعهدات، آن قدر نامشخص است که این روند را بی‌معنا می‌کند. در هر صورت، این چیزی است که تمام‌ امریکایی‌ها باید اجازه داشته باشند تا برای خود قضاوت کنند. مردم امریکا مجبور نیستند صحبت کوتاه مایک پمپئو، وزیر خارجه در مورد یک «فرصت تاریخی» برای «بهبود وضعیت» را به سادگی بپذیرند. مردم امریکا با تجربه‌ی تلخی که دارند، می‌دانند که خارج شدن از یک جنگ طولانی و بیهوده، نابسمان و دردآور خواهد بود. آن‌ها حق دارند که بدانند دولت‌ شان، چگونه می‌خواهد این خروج را انجام دهد.

نویسنده: هأت تحریریه‌ی نیویودک تایمز
مترجم: مهدی غلامی
روزنامه صبح کابل

>>>   برادران نهایت محترم هر آنچه شما فکر مکنید که فیصله نامه و. یا قطعنامه و تهدنامه و یا توافقنامه ،در مجموع یک سند صلع که بین طالبان و کشور امریکا به امضا رسید به نظر نیک به آن بنگرید همینکه جنگ و. خونریزی قطع شود و. دیگر شورش نباشد مردم در سایه صلع زندگی نمایند اولاد شان کشته نشود پدران شان از بین نرود ،جوانان کشته و. معیوب نگردند خامها بی شوهر نگردد و. مادران داغ فرزندان خود را دیگر احساس نکند ،پس این امضای توافقنامه بین طالبان و دولت امریکا بسیار کار نیک است ،اگر ماده های پنهانی داشته باشد ،این را اطمیعنان داشته باشید به مرور زمان همینکه مردم سطع دانش شان بالا رفت و. علم ومعرفت انسانی قابل لمس شد ،دیگر کسی به فکر جاه طلبی و قومگرایی و. برتری طلبی نمیفتد و. اطمیعنان داشته باشید که این توافقنامه به نفع اولاد این کشور است که میتواند آرام زندگی کند و ازگزند روزگار در امان باشد
عبدالله ریحان

>>>   ترامپ از خجالت و شرمندگی زياد نميتواند جزئيات توافقنامه را آشکار کند ولی چندين بار مامورين عالیرتبهٔ امريکا اظهار کردند که درين توافقنامه شکست و گريز امريکا هويداست .

>>>   در ضمائم وظیفه جدید طالبان پس از آغاز خروج مشخص شده و آن راه اندازی جنگ های زرگری در شمال و جنوب غرب کشور است تا به این بهانه لشکر جهل و ترور را زیر نام القاعده و داعش داخل مرز های ایران و آسیای مرکزی بسازند و فاز دوم استراتژی جنوب آسیا را کلید بزنند.
اگر جبهه ضد تقلب با یک هم آهنگی کامل عمل نکند تمام مناطق ضد طالب و پاکستان تبدیل به ساحه جنگ خواهد شد و فاشیسم قومی و فحشای ارگ از فرصت استفاده کرده بنیاد عدالت و دموکراسی را ریشه کن خواهند کرد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است