از داکتر اشرف غنی در دوران ریاست جمهور اش دو تا حرف حسابی شنیده ام که اولی یک آسیب شناسی استراتژیک از تاریخ است که موصوف تاریخ صد سال اخیر افغانستان را تکرار انقطاع ها در دولت سازی خوانده و گفته بود که باید جلو این روند گرفته شده و انقطاع به تداوم تبدیل شود.

دوم هم باری در عکس العمل به بستن مرز تورخم توسط پاکستان گفته بود که: «افغانستان مانند سابق وابسته به مرز پاکستان نیست هروقتی که بسته شود مردم از گرسنگی در کابل بمیرند، امروز افغانستان از طریق راه های بدیل با سایر کشورهای منطقه و دنیا وصل شده است.»
دقیقاً این حرف را زمانی گفته بود که محموله های آرد قزاقستان به کابل می رسید.

توقع می رفت که او بتواند هم جلوی انقطاع مجدد را بگیرد و هم با تعامل یا باز دارندگی مشکل را با پاکستان یک طرفه کند.
اما آقای غنی این نقطه را متوجه نشده بود که پاکستان غیر از راه های اقلام صادراتی خود، راه های افکار صادراتی نیز به افغانستان دارد که راه بدیل آن جز اتکا به اجماع و اعتماد نیروهای متعدد سیاسی و قومی در داخل کشور و دولت داری خوب و همه شمول چیز دیگری بوده نمی تواند.
متاسفانه حاکمیت تک روانه و تبعیض آلود او اندک فرصت های همگرایی را که تصور می شد وجود دارد از مردم گرفت و زمینه را آرام آرام به سمت یک انقطاع دیگر پیش برد.

حالا که ارگ در انزوای کامل از مردم و جریان های سیاسی و قومی قراردارد و حتی خود متهم به قوم گرایی و فساد است و طالبان هم حملات خود را شدت بخشیده و مناطق بسیاری تصرف کرده اند / می کنند، آقای محب آمده و دست به یخن پاکستان انداخته است که نه عقلانی است و نه منطبق به مصالح کشور در شرایطی که دنیا هم تصمیم گرفته تا برای پایان جنگ در افغانستان اجماع منطقه ای را سر و سامان ببخشد.

بنده فکر می کنم که چون تلاش های ارگ برای معاملهٔ تنهایی با پاکستان و راضی کردن طالبان نتیجه نداد و از طرفی هم فضای محفلی که آقای محب در آن صحبت می کرد بر احساسات اش چیره شد و عقلانیت اش را تحت الشعاع قرار داد و از جهتی هم بعضی ملحوظات و منافع شخصی و تیمی که در یک نوشتهٔ دیگر در همین پیوند قبلا آورده بودم، باعث شد تا حملات لفظی موصوف علیه پاکستان صورت بگیرد.

نهایتاً این نه تنها قابل مباهات نیست که قابل تاسف هم است اما چون حاکمان موجود ما در قصهٔ تفاخر و تاسف کسی نیستند و خوشی و خفگی خود را در دغدغه های شخصی و تیمی شان جستجو می کنند، رای و نظر مردم در رفتار و گفتار شان جایی و جایگاهی پیدا نمی کند وگرنه تجربهٔ تاریخی مردم ما می گوید که بیشتر به این طبل انقطاع و شکست نکوبید.

برنا صالحی

>>>   برنا! خودت میخواهی که از بادنجان سیاه مربای آلوبالو جور کنی.
آتش خاوری

>>>   حکومت باید السوالی های راکه به طالبان تسلیم میدهد مردم را از پیش آگاه سازد وجدول آن را به رسانه ها بسپارد
برنا صالحی یک زمانی مداح عطای خطاکاربود حالا چیزی نمی گوید،

>>>   جناب اشرف غنی از اوضاع موجوده ومشکلات رنج می برند بهمین ذلیل ضعیف تر وضعیف تر جسمی ودماغی میشوند امابرعکس عبدالله مانند یک مکدو هر روز می پندد . سخت انسان بی تمیز وبی ننگ است ، گوئی افغانستان آرام آرامی وگل وگلزار است ،
با دهان کف آلود بینی سرخ حرف زدن های ایزکانه برقلب مردم خنجر میزند چی سابقه وچی هنری دارد ؟
برای هرموضوعی پیام می فرستد گوئی رئیس جمهور است ، وقتی در سگ جنگی بین دوقوماندان یکی زخمی میشود عبدالله برای تسلیت قوماندان پیام همدردی فرسیتاده ومی گوید ضایعه جبران نماپذیری است!!
وقتی درکشورافرذیقائی سیلاب می اید بازهم از طرف خود پیام همدردی می فرستد ،خودرا چی فکر میکند این شخص خنثی ،
درهر مئوضوع ساسی یک از شرطهایش باقی ماندن درقصر سپیدار وتشریفات ودکر ( جلالتماب )است
درطول بیست سال حکومتموجوده کدام ابتکار یا دست لاوردی دارد ؟ فامیلش رابه هندوها سپرده خودش آماده به گریز از همه خودرا مستحق تر فکر میکنذد
حمدالله محب مردانه وار علنی از منافقت پاکستانی ها سخن گفت، اما کسی در طول چهبل سال ازین شخص بی هنر شنیده باشد که یک حرف علیه پاکستان بزبان آورده باشد ؟؟ همیشه افراد دوربرش دزد ها غاصبلین اختبلاس گران است کاندید هایش همه راهزن ودزد دوستانش همه افراد بی تمیز وبی هدف وپله بین و چاپلوس
مانند زنان صرف متوجه لباس پوشیدن است
سال گرم آمده که چنین افراد سبک و بی شخصیت مطرح شده اند

>>>   نجابت کابلی :
به نظر من مشکل اصلی کشور ما ، عدم اعتماد بین دولت ومردم است ، که اقدامات
ورفتار تبعیض آمیز واعتماد سوز واختلاف افگن از جانب دولت سه نفره ای غنی ،
این وضع رقت بار فعلی را بوجود آودره وامکان ترمیم هم نیست ،
چون تمامیتخواهان وفاشیصیتهای قبیله گرا
ومزدوران امریکا وانگلیس در لایه های دولت نفوذ کرد ه ،
ونمی گذارد دولت قوی ومردمی بوجود بیاید
وکشورازین وضع ناامنی وقتل وکشتار وترورها خلاص شود ؛
زیرا امریکاوا نگلیس به دنبال منافع واهداف خود است وآن رسیدن به ثروت کشورهای آسیای میانه ورقابت با روسیه وچین هست ؛

غافل ازینکه روسیه وچین ، فعلا قدرت بلا منازع جهان است ، واز ناتو فقط نامی باقی مانده ،
ظلم پایدار نیست یقین بدانید ظلم وظالم رفتنی هست ،
واین قدر ظلم وستم وجفا از سوی امریکا وانگلیس ومزدوران آنها مثل داعش وطالبان ، روزی ازین سرزمین رفتنی و نابود شدنی هست ،

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است