با اعلامیه اخیری که آمریکا و اروپا در روم به تاریخ ۲۲ جولای در مورد افغانستان صادر کردند بالاخــره سخنــی که بایستی ماه ها و حتی سال ها پیش گفته می شود، گفته شد. با صدور این اعلامیه، قدرت های بزرگ جهان، بالاخره، برداشت خود را از ناکارآیی ها و ناکامی های حکومت اشرف غنی احمدزی آشکار ساختند و خواستار آتش بس فوری و ایجاد حکومت عبوری ی فراگیر شدند.

حالا که بالاخره به جای شف شف شفتالو گفته شده است، چهار سوال عمده و مهم مطرح می شود:
۱) آیا اشرف غنی و دستگاه حکومتی ی محاصره شده ی او حاضر خواهند شد به این تقاضای امریکا و همکاران تن در دهند و در زمینه ی دسترسی به آتش بس و ایجاد حکومت عبوری همکاری ی صادقانه نمایند؟
۲) آیا دســت انــدرکــاران و کاراته بازان سیاسی ی کشور قادر خواهند شد دور اجندای واحد گرد آمده و برنامه ی مشترکی را برای عبور به دوره ی انتقالی و گذار از دوره انتقالی به دوره ی عادی، طرح و تطبیق کنند؟
۳) آیا طالبان حاضر به همکاری در این پروژه خواهند شد، و آیا نقش عملی ی آن ها و سایر مخالفین مسلح دولت در این طــرح از چــه قــرار خــواهد بود؟
۴) کشورهای همسایه و قدرت های منطقه چگونه و از چه راه هایی بر پروسه ی عبور اثر وارد خواهند کرد؟

هر یک از این پرسش ها با پیچ و تاب ها و معضله های خاص خود همراه است و می تواند بر پروسه ی انتقال به حکومت عبوری اثر وارد کند و امر رسیدن به هدف اصلی را که پایان جنگ و ظهور یک نظام سیاسی ی قابل قبول برای مردم افغانستان است، با اِشکال عدیده مواجه سازد. عدم پاسخ بسنده به این پرسش ها حتی می تواند پروسه ی عبور و ایجاد آتش بس را کاملاً مختل ساخته و راه را برای یک جنگ داخلی ی تمام عیار بگشاید.

بنابر این، برای اینکه پروژه ی انتقال و آتش بس در نطفه خفه نشده و به نتیجه ی مطلوب برسد لازم است تا در قدم اول هیات مدیره ی مستقل و بالوسیله، مکانیزمی به وجود آورده شود که وظیفه ی مدیریت و پیشبرد این پروسه را به عهده بگیرد. در رأس این هیات باید شخصیت های مدنی ای قرار گیرند که از دانش و تجربه سیاسی، و متـانت و استقــلال رأی برخوردار بوده و به افغانستان و معضله های آن نه از سوراخ تنــگ منــافع قومی و گروهی، بلکه از دیدگـاه فراخ وحــدت و اجماع ملی نگاه نمایند. وجــود چنین شخصیت های مستقل و غیروابسته در رأس برنامه ی عبور می تواند اعتماد مردم به این پروسه را تأمین نمــوده و به آن مشــروعیــت سیــاسی بخشد.

سازماندهی دقیق، بی طرفانه و آینده نگر برنامه ی عبور می تواند احتمال تخریب آن را به دست مخالفین کاهش دهد و اعتبار بین المللی ی نتیجه انتقال را تأمین نمــاید. عــدم وجود هیات مدیره ی خبیر و مستقل و نبود برنامه ی دقیق و مشخص برای به حرکت آوردن و تطبیق پروسه ی آنتقال، بدون شک، امید مردم کشور را بار دیگر به ناامیدی مدل خواهد ساخت.

سلیم سلیمی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است