رفتارشناسی روی طالب نشان می‌دهد که این گروه‌های و افرادش در حوزه‌های گوناگونی آموزش دیده‌اند، بسیاری از رفتارهای‌شان خیلی نمایشی دیده می‌شود و تقریبا مثل یک رباط چیزهایی را که آموخته‌اند، اجرا می‌کنند.

_نحوه‌ی به‌دست گرفتن سلاح، طوری که من از چند نظامی شنیدم، شبیه به گروه‌های شبه نظامی کوه و بیابانی نیست. انگشت روی سپر ماشه، نحوه‌ی ایستادن با اکت مخصوص ارتش، نوع نگاه کردن و دیدن به اطراف، نحوه‌ی صحبت کردن، رعایت فاصله با مردم و... چیزهاهی‌ است که افراد نظامی طالب به شدت رعایت می‌کنند. در مناطق شمالی تمام طالبان کوشش می‌کند بیشتر فارسی حرف بزنند(در شمالی، بیشترشان طالبان قندهار و ملاهای مدارس همان ولایت‌هاست!) و اکثر پرسش‌ها یک‌نواخت و کلیشه‌ای است مثلا از پرسش‌های کلیشه‌ای که در اکثر ایست‌بازرسی از مردم پرسیده می‌شود «از کجا آمدی»، به «کجا میری» و «ز دخیره/ برو بخیر» است( چند روز پیش یک طالب بعد از سوال دومی پرسید کجا رفته بودی🤦).

_ هرچند تیپ و قیافه‌ی طالبان همان تیپ و قیافه است، ولی در ایست‌های بازرسی، با تمام بی‌نظمی‌های‌شان که دیده می‌شود، به‌گونه‌ی عجیب تمام کارهای‌ و رفتارهای‌شان حساب شده است و در یک خط و سیر تعریف شده‌ای به‌گونه‌ی اصولی رفتار می‌کنند. گویا همان سربازها و عسکرهای قبلی‌اند که ریش و سبیل و لُنگی گذاشته‌اند. در بازرسی‌ها طالب کوشش می‌کند کم‌ترین تماس را با مردم داشته باشد، کم‌تر صحبت کند، کار حاشیه‌ای نداشته باشد و اگر به کسی مشکوک شوند بجای کشمکش، بیشتر سوال می‌کنند (سوال کردن طالب نشانه‌ی مهمی‌ست، نه مانند قبل که اول بزند بعد بپرسد) پس از بازرسی بلا استثنا معذرت خواهی می‌کنند و گاهی لبخندی هم می‌زنند.

طالبان اداری نیز یک‌سری نشانه‌ها دارند، مثلا همه کوشش می‌کنند کم‌تر حرف بزنند و کمتر با کارمندان دولتی در مورد مسایلی فراتر از اداره وارد صحبت شوند. رابطه‌ها و تماس‌ها به‌شدت محدود و حساب شده است. در مورد بسیاری از مسایل همه چیز را به امارت حواله می‌کنند و یا به بعدا موکول می‌کنند. بیشتر از چند موضوع پیش پا افتاده نمی‌شود با طالب صحبت کرد، گویا اجازه ندارند فراتر گفت‌و‌گوهای ابتدایی وارد صحبت شوند (اگر حرف و سخن به دارازا کشیده شود سریع کنار می‌کشند و با پرسش‌های اضافه ناراحت و عصبانی می‌شوند).

از حاشیه‌روی پرهیز می‌کنند، در مورد بسیاری از موضوعات جواب‌های مبهم و گنگ می‌دهند، از ایجاد هر نوع تنش پرهیز می‌کنند، از نرمی کار می‌گیرند و کمترین ارتباط چشمی و زبانی با دیگر کارمندان بر قرار می‌کنند.
حد اقل می‌توانم بگویم که این طالب، چه در رده‌ی نظامی و چه در رده‌های اداری و چه در سطح کلان دیپلوماتیک، مثل آن طالب گذشته نیست. نشانه‌های جدی از رعایت اصول مهم در این سه رده دیده می‌شود. کسی می‌گفت سویدن ورکشاپ‌های آموزش‌های دیپلوماتیک را برای سران و افراد کلیدی طالبان به‌عهده داشته است، که روی این موضوع مطمئن نیستم ولی چشم‌دید‌هایم، چیزی شبیه این را قویا تایید می‌کند.
گویا موقتا ما با یک مشت ربات طرفیم که یکسری رفتارها نظر به وضعیت بر ذهن‌شان تزریق می‌شود و آن‌ها نیز بدان عمل کنند.

رسول پارسی

>>>   این یک کار خوب است.زیرا هرچقدر طالبان در برخورد شان حاشیه رانی کنند و به سوالات مختلف و بیجا از پیش خود جواب بدهند،به همان اندازه در گفتار افراد مختلف شان تضاد ها بمیان می آید و به همان اندازه برای ژورنالستان بهانه پیدا میشود که به این اختلافات دامن بزنند و بگویند که فلان رهبر شما چنین گفت،اما شما چنین میگویید.

>>>   در دوره اول شان بین مردم ثابت شده بود که طالب یعنی: کسی که نه گپ اش را می دانید و نه او هم گپ تو را می داند یعنی: بلهم اضل؛ یعنی از چهار پایان در شعور بدتر اند!

>>>   اینها چار کنج متقابل و موازی یک مربع پشتونی اند: اشرار، خلقی، ماهویست و افغان ملت. در تقاطع قطر های این مربع (که مرکز ثقل آنست) 'مولی کراسی' انارشیست، سعودی صهیونیست و چرکستان چکره قرار دارند.
آتش خاوری

>>>   اگر گپ کم زده شود و کار عملی در جریان انداخته شود من مطمعن استم که افغانستان در آینده نزدیک پیشرفت های زیاد را دریافت کرده میتواند، انشاالله!!!
شرق دور

>>>   طالبان روباتیک ګوزهای امریکا و دزدان سقوی را کشید هنوز هم روباتیک؟

>>>   طالبان به درد کشورداری نمی خوره فقط به درد جنگ کردن می خوره

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است