مدینه حسینی، دختر شش ساله پناهجوی افغانستانی پس از آنکه پولیس کرواسی به خانواده او دستور بازگشت از مرز را داده بود، در تاریکی با قطار برخورد کرد.
این حادثه در نوامبر ۲۰۱۷ اتفاق افتاد، یک سال پس از آن که آنها افغانستان را در موج مهاجرت به اتحادیه اروپا ترک کردند.

دادگاه حقوق بشر اروپا پنج شنبه حکم داده است که حقوق مدینه نقض شده است. بنا به حکم دادگاه، دولت کرواسی باید ۴۰ هزار یورو غرامت به خانواده او بپردازد.
برخی از اعضای این خانواده‌ نیز از اخراج دسته‌‎جمعی آسیب دیده بودند.
خانواده حسینی قبل از تلاش برای عبور از کرواسی، از طریق پاکستان، ایران و ترکیه به صربستان خود را رسانده بودند.

پس از مرگ مدینه، پرونده آنها توسط وکیل سانجا بزبردیکا، مورد حمایت گروه‌های حقوق بشری از جمله گروه "آیا شما جدی هستید؟" قرار گرفت، که به بی‌بی‌سی گفت که این خانواده از آنها خواسته بود برای عدالت برای دخترشان مبارزه کنند و اطمینان حاصل کنند که چنین موردی دیگر تکرار نمی‌شود.
این گروه می‌گوید: "هیچ حکم یا غرامت پولی نمی‌تواند مدینه کوچک را به زندگی بازگرداند یا مایه آرامش واقعی خانواده او شود، اما ما از این واقعیت که توانستیم به قولی که چهارسال پیش به آنها داده بودیم عمل کنیم، احساس رضایت می‌کنیم."

یونان، لهستان، لیتوانی و کرواسی از جمله کشورهای اتحادیه اروپا هستند که در سال جاری متهم به بازگرداندن پناهجویان قبل از اینکه حق قانونی درخواست پناهندگی به آنها داده شود، شده اند. این کشورها منکر انجام هر عمل خلاف هستند.
اخراج دسته جمعی برخلاف کنوانسیون اروپایی حقوق بشر است و دادگاه استراسبورگ دریافت که در مورد پنج کودک و مادرشان، کرواسی حقوق آنها را در این مورد نقض کرده است. همچنین دریافت که تحقیقات موثر در مورد مرگ مدینه انجام نشده است.

وزارت داخله کرواسی در زاگرب روز پنجشنبه که تعطیل رسمی در این کشور است، برای اظهار نظر در دسترس نبود. با این حال، مقامات بازگشت این خانواده به مرز را رد کرده‌اند. آنها حق دارند به این حکم اعتراض کنند.
سرانجام این خانواده در سال ۲۰۱۸ از کرواسی عبور کردند و قبل از اینکه در نهایت به اسلوونی بروند، درخواست حمایت بین المللی کردند.
حکم روز پنجشنبه مصادف است با داستان یک خانواده دیگر پناهجوی افغانستانی که به بی‌بی‌سی گفت مسوولان کرواسی ۳۹ بار آنها را به بوسنی برگشت دادند.

کد (9)

>>>   در زمانی که این خانواده غرض مهاجرت به اروپا می آمد،در افغانستان دولت دموکراتیک وجود داشت و هیچکس مورد تعقیب سیاسی و غیره قرار نمی گرفت.
اگر در اطراف تحت پیگرد طالبان قرار داشتند،میتوانستند به شهر کابل بیایند.
زیرا نظر به قانون پناهندگی،اگر در یک کشور،یک شهر هم امنیت سیاسی و عدم تعقیب در آنجا وجود داشته باشد،میتوانند پناهنده ها را به آنجا بفرستند.
بیکاری و فقر در کشور ها،دلیل پناهندگی شده نمیتواند.زیرا متل مشهور است که گرسنه دنیا را خدا سیر نکند.بنده اش سیر کرده نمیتواند.از همین جهت خدا زنجیره غذایی را آفریده است که تمام زنده جانها با پاره پاره کردن و خوردن یکدیگر،امرار حیات و معیشت و تولید نسل میکنند.
اگر اروپا دروازه های خود را بر روی تمام مهاجرین دنیا باز کند،شاید از نفوس خود اروپا بیشتر به اروپا مهاجرین بخاطر فقر و بیکاری درین کشور ها مهاجرت کنند.
حتی همین حالا که دولت طالبان است.هیچ پناهنده یی حق پناهندگی در دیگر کشور ها از افغانستان ندارد.
زیرا طالبان حامد کرزی را که با آوردن قشون امریکایی در افغانستان صد ها هزار نفر را به قتل رساندند،بشمول صد ها هزار طالب و قریه جات را بمبارد کردند و تخریب کردند،چیزی نمیگویند و مورد عفو قرار دادند و هر روز با هیات های خارجی ملاقات میکند و خوش و خندان است.پس به دیگر افغانها چه کار دارند که از ترس طالبان فرار میکنند؟
بنأ افغانها نه در گذشته مستحق پناهندگی بودند و نه هم حالا مستحق پناهندگی هستند.
همه بخاطر فرار از فقر و بیکاری به خارج میخواهند فرار کنند و پناهنده شوند و این نمیتواند دلیل پناهندگی شود و برایشان پناهندگی سیاسی داده نمیشود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است