ناروی: هدف نشست اوسلو کمک به نیازمندان افغان است نه به رسمیت شناختن حکومت طالبان!
ناروی برای میزبانی از هیات طالبان آماده می‌شود. نخستین بار است که یک کشور اروپایی پس از حاکمیت دوباره طالبان در افغانستان، چنین نشستی را برگزار می‌کند.

ایریک کریستوفرسن رییس ستاد ارتش ناروی روز جمعه (اول دلو) گفت، یک نشانه مثبت است که اوسلو از مخالفان پیشینش در افغانستان میزبانی می‌کند.
به گفته او، برگزاری نشست ناروی به معنای به رسمیت شناختن حکومت طالبان نیست بلکه هدف آن حمایت از مردم افغانستان است که سزاوار کمک‌های بیشتر اند.
رییس ستاد ارتش ناروی افزوده که از گفتگو با طالبان حمایت می‌کند تا حکومت آنها برای پذیرش مسوولیت‌های حقوق بشری و حقوق زنان تلاش کند.
نشست ناروی با اشتراک نماینده‌های حکومت طالبان و چندین کشور غربی، یکشنبه (سوم دلو) در اوسلو آغاز می‌شود و انتظار می‌رود تا سه‌شنبه ادامه یابد.

ذبیح‌الله مجاهد سخنگو و معین وزارت اطلاعات و فرهنگ حکومت طالبان به رادیو آزادی گفت که این هیات روانه ناروی شده و دیدارها با مقام‌های کشورهای اشتراک کننده را آغاز می‌کند: "موضوعات اقتصادی در آجندا قرار دارد. همچنان روی رفع تحریم‌ها بر مسوولین و روابط دیپلماتیک که باید از سر گرفته شود، در بحث‌ها شامل است.
در آجندا این هم شامل است که با هیات آمریکایی هم ملاقات صورت می‌گیرد و با کشورهای اتحادیه اروپا هم دیدار خواهد شد.

در آستانه برگزاری نشست اوسلو، انیکن هوتفیلد وزیر خارجۀ ناروی گفته که کشورش از وضعیت بشری افغانستان خیلی نگران است زیرا به باور او میلیون‌ها تن در اینکشور با فاجعه بشری روبرو اند. او هم تاکید کرده که می‌خواهد انتظارهای واضح حکومت ناروی و غرب را به طالبان برساند، به ویژه در مورد حقوق بشری و آموزش دختران و زنان افغان.

احترام به حقوق بشر به ویژه حقوق بانوان، اجازه کار و آموزش برای زنان و دختران، ایجاد حکومت همه شمول و قطع رابطه با گروه‌های تروریستی، از شرط‌های کلیدی جامعه جهانی برای تعامل با طالبان دانسته شده است.
گفته شده در لندن شماری از پناهجویان افغان در مقابل سفارت ناروی دست به تظاهرات زده و از اوسلو خواسته اند که این مذاکرت به هیچ عنوان به معنی به رسمیت شناختن طالبان نباشد.

محمود منجم زاده

>>>   نامهٔ سرگشاده به دولت ناروی
جهانیان به ویژہ مراکز و نهادهایی که در رابطه به حقوق بشر کار کرده اند، «طالبان» را از آغاز فعالیت های شان تا اشغال دوبارهٔ افغانستان، تروریست و ناقضان حقوق بشر شناخته اند. طالبان در دوران حکومت اول شان وحشیانه ترین قوانین را برای استقرار قدرت شان بر مردم تطبیق کردند و سپس در دوره های حکومتهای کرزی و اشرف‌غنی خود مسؤولیت خونبار ترین حوادث را پذیرفتند و همواره تأکید بر ادامهٔ جنایت های خود با سؤ استفاده از نام اسلام داشته اند.
دولت های مختلف جهان در شعار «مبارزه با تروریزم» کنار امریکا و حامیان سیاسی اش ایستادند و نه تنها خدماتی به مردم افغانستان نمودند که قربانی هایی هم از سربازان و پاسداران بشریت و انسانیت در افغانستان از خود گذاشتند ولی چه دردآور و دشوار است وقتی می بینیم کشوری را قدرت هایی پشت دروازه های بسته به دست همان تروریزم می سپارند، نه تنها صدای مردمی که سرنوشت شان معامله میشود، در دادگاهی شنیده نمیشود، بلکه همان کشورهای عضو تیم مبارزه با تروریزم در افغانستان هم خاموشانه ماجرا را تماشا می کنند و هیچ دولتی نمی پرسد که چرا با سرنوشت این مردم چنین بازی ننگین صورت میگیرد.
اشرف‌غنی رییس جمهور منتخب مردم افغانستان نبود و با تقلب و خیانت بر کرسی قدرت تکیه زده بود. برنامهٔ تسلیمی افغانستان به طالبان تروریست از جانب زلمی خلیل‌زاد نمایندهٔ خاص امریکا در افغانستان، در قطر با طالبان نهایی شد و سناریوی نابودی قوای نظامی افغانستان از دیری جریان داشت و در آخرین ماه ها شاهد تسریع عمل تسلیمی دولت به طالبان در زمینه بودیم که صدها ویدیو و حادثهٔ مستند از آن وجود دارد. کارنامه های بازمانده گان نظام مافیایی اشرف‌غنی که فاسد ترین دولت تاریخ افغانستان و حتی جهان میتواند باشد، امروز دیگر برای مردم افغانستان و هر آن که از رویدادهای کشور آگاه می‌باشد، مانند آفتاب روشن میباشد و شماری از اعضای آن پارلمان فاسد به شمول زنان به هیچ گونه نمیتوانند نماینده گی از مردم دردمند افغانستان نمایند. اکثر اعضای پارلمان و حکومتهای دوران کرزی و غنی را مردم افغانستان دکانداران سیاسی و مقصران اصلی حوادث ناگوار و بدبختی های مردم این کشور می‌دانند که با زر و زور همه زحمات مردم و جامعهٔ جهانی را به باد فنا سپردند. امروز بقایای همان حکومت مافیایی به گونهٔ غیر مستقیم برای طالبان لابی گری می نمایند و حتی پای شان به این نشست ناوری هم رسیده است که جای نهایت تأسف می‌باشد.
فجایع جاری در افغانستان، نسل کشی و کشتار مردمان غیر پشتون به خصوص در شمال و مناطق هزاره نشین، نقض حقوق زنان در تمام عرصه های اجتماعی و سیاسی، پیگیری و کشتار نخبه ها به ویژہ ژونالیست ها، فعالان حقوقی و مدنی، بانوان معترض، شخصیت های خوشنام مردمی، نظامیان سابق و هر آن که در صفوف مبارزه با تروریزم در افغانستان و پیشرفت کشور مثمر بوده اند، در سر خط کارنامه های چند ماههٔ این گروه تروریستی قرار دارد، حتی گزارش شده است که معتادان نیز زیر شکنجهٔ این گروه از گرسنگی گربه و مرده های خود را خورده اند. طالبان شبانه ها به خانه ها می ریزند و دختران جوان و مردان خانواده ها را با خود می‌برند و صدها حادثهٔ گزارش شده و ویدیوهای مستند از این جنایات وجود دارد. اکثریت مردم زیر خط فقر و گرسنگی قرار دارند و هیچ برنامه و سیستم انکشافی و اقتصادی برای شان وجود ندارد. افغانستان به خط اول تروریزم جهان مبدل شده است.
ما از دولت ناروی منحیث یک کشور بی‌طرف و عضو پیمانهای حقوقی جهان می‌پرسیم که روی کدام اصل و هدف با حفظ کدام معیار های حقوق بشر حاضر به مذاکره با تروریستان طالب شده اند؟
چه برنامه و شرایطی برای این مذاکرات وجود داشت که میزبانی آن را دولت ناروی به عهده گرفت؟
تشخیص برگزارکننده های این مذاکرات از نماینده های مردم افغانستان روی کدام معیار ها بوده است؟
تعریف حقوقی امنیت، شهروند، دولت، نظام بر مبنای پایه های مردمی و عدالت در قرن ۲۱ در جهان چیست و طالبان و امارت اسلامی شان با کدام این پدیده ها سازگاری دارند؟
رعایت حقوق انسان به ویژہ زن در حکومت طالبان با مقایسه به قانون جهان و کشور های معتدل اسلامی در کدام سطح و معیار قرار دارد؟
حضور نظامی پاکستان در افغانستان و دست اندازی های شخص صدر اعظم پاکستان و سازمان ای.اس.ای در گماشتن نظامیان و حتی رؤسای دولتی چگونه میتواند برای مردم افغانستان قابل تحمل باشد؟
طالبان برخلاف ادعای شان و «عفو عمومی»، در تمام ولایات دنبال اعضای سابق دولت، نظامیان و فعالان مدنی افتاده اند و تمام تعهدات ظاهری خویش را نقض می کنند.
چرا دولت ناروی به جای دعوت طالبان، نماینده های کشورهای ذیدخل در قضیهٔ افغانستان را برای ارایهٔ دلایل و کشانیدن افغانستان در این پرتگاه، فرا نخواند تا قوانین و شرایط تطبیق شده بر این مردم بی پناه مورد بررسی و مسؤولان آن مورد بازپرس قرار می‌گرفتند؟
چه تضمینی وجود دارد که طالبان بعد از این نشست، در صورت تعهد به آن پابند بمانند؟
تفاوتی در عملکرد القاعده، داعش و طالب وجود ندارد. طالبان در گذشته و حال به کودک، پیر، جوان، مرد،‌زن، معلم، پرستار، و هیچ کارمندی ترحم نداشته اند. ما اعضای «دولت زنان افغانستان در تبعید» از حکومت ناروی می‌خواهیم که دولت طالبان را به رسمیت نشناسند و در ضمن خواهان پیگیرد قانونی این نماینده های طالبان به خاطر پذیرش صدها جنایت در گذشته و ارتکاب جنایات جاری در افغانستان هستیم و درخواست میکنیم تا این گروه طالبان را، تا ارایهء پاسخ فجایع شان به مردم افغانستان به ویژہ خانواده های قربانیان، در بند و زندان بکشانند و به یک دادگاه مسؤول تسلیم نمایند، تا کشور ناروی نماد دادخواهی و بشر دوستی برای مردم افغانستان و جهانیانِ شاهد این فجایع شناخته شود و دیگر جنایتکارانی که در دید مردم هویت تروریزم اسلامی و فاشیزم قومی دارند، برای مذاکره روی به کشوری نیاورند و بگذارید مردم افغانستان تطبیق عدالت و حقوق بشر را، حد اقل با گذشت بیشتر از چهار دهه جنگ، در محاکمهٔ طالبان تروریست از طریق دولت انساندوست کشور ناروی تجربه نمایند. در ضمن تمنا میشود با توجه به خطر گرسنگی و فقر در افغانستان، دولت ناروی کمک های خویش را به گونهٔ مستقیم و با برنامهٔ دقیق انجا م دهد تا به دست مردم برسد نه این که طالبان تروریست از آن سود ببرند.
با باور به دادگستری و حقوق بشر،
هیئت اجرائی،
دولت زنان افغانستان در تبعید

>>>   Fahim Fetrat
زنان معترض کابل:
«محبوبه سراج و شینکی کروخیل دنبال پروژه اند، «مافیای پروژه‌‌سالار» نماینده زنان افغانستان نیستند».

>>>   "به ویژه در مورد حقوق بشری و آموزش دختران و زنان افغان...." شما 'مولی کراسی'های احمق و چکره شیطان تنها یاد دارید که خاک به چشم مردم بزنید. این گروه اجنبی و جنایتکار که ناموس هایشان در گروه پنجابی ها قرار دارد حال با بی حیایی شبانه به خانه زنان تنها حمله میکنند و این زنان را بدون مرد به مراکز امنیتی شان میبرند. آیا ازین بی ناموسی بالاتر وجود دارد؟؟؟‌در اروپا سخت ترین جزا برای قاتلین و آزار دهنده زنان تعیین شده و شما با این قاتلین بی رحم و زن ستیز مذاکره میکنید و باز با زبان دراز تر از زبان زرافه از حقوق زنان گپ میزنید؟؟؟؟ هزاران شرم به شما ناانسان ها!!!!!
آتش خاوری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است