شاید نظم جهانی مبتنی بر دولت- ملت که بعد از ۱۶۴۸ شکل گرفت، درحال فرسایش و در نهایت فروپاشی باشد. به خصوص اگر در ده سال آینده قدرت برتر جهان چین خواهد بود. چین اگرچند یک کشوری از لحاظ فرهنگی نیز نیرومند است و یکی از کشورهایی است که هیچ مهاجمی در طول تاریخ نتوانست بعد از شکست دادن نظامیِ این کشور، از لحاظ فرهنگی نیز مردم این کشور را شکست بدهد و در خود مدغم نماید، بلکه این چین بود که با قدرت فرهنگ‌اش همه مهاجمین و اشغالگران را جذب و هضم کرد. اما گسترش و تعمیق فرهنگ چینی، حتی در صورت ابرقدرت بودن جهانی در سطح جهان، کار دشوار و چه بسا در زمان کوتاه ناممکن باشد.

امروز همه چیز از جمله سیاست، تکنالوژی و در کل علوم اجتماعی و علوم طبیعی برچسب غربی بر پیشانی دارد و چین این توان را ندارد که این همه را گرفتار تغییر کند ولی با این هم اگر فوکویی بندیشیم قدرت علم و مشروعیت هردو را خود تولید می‌کند. به همین خاطر است که ما باید زبان چینایی را یاد بگیریم و درباره فرهنگ، اقتصاد، سیاست و دیپلماسی و دیگر ارزش‌های چینی مطالعه و تحقیق کنیم. زبان چینایی در بعضی از کشورهای پیرامون این کشور، درحال انتشار است و ملت‌های همجوار چین بیشتر از پیش زبان چینایی می‌آموزند. چین بزرگ و غول پیکر همسایه ماست و ما باید شناخت خوبی از این همسایه که رفته رفته سایه‌اش بر همه جا خواهد افتاد داشته باشیم.

آنگونه که تصور می کردیم، چین و روسیه باهم مشکل ندارند و در قضیه اکراین تابحال چین تمایل به روسیه نشان داده است. اگر اتحادی میان این دو کشور به وجود بیاید، قطعاً چهره دنیا خیلی عوض خواهد شد و نظم حاکم با چالش‌ها و لرزهای تکاندهنده‌ی گرفتار خواهد گردید. آمریکا دیگر شاید توان دفاع قاطع از متحدین بیرون از فرهنگ غرب را نداشته باشد. چین به سراغ تایوان خواهد رفت و روسیه هم هرچه بیشتر شاخ و شانه خواهد کشید و دایره امنیت و قلمرو تمدنی خود را وسیع‌تر تعریف خواهد نمود. یک تحول در سطح جهانی در عرصه سیاست و طبعاً اقتصاد درحال اتفاق افتادن است، ولی معلوم نیست که در این گیر و دار برسر ما چه خواهد آمد.
چین‌ قدرتمند افغانستان را بحال خودش رها نخواهد کرد و این ناف قضیه است بعد از خروج ناتو.

صفرمحمد مظفری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است