چندی پیش نوشتم "حتی فعالیت مدنی آنلاین نداریم"، بسیاری از دوستان گفتند فعالیت آنلاین یعنی چی و احتمالا گفته باشند از حضوری اش چه خیری دیدم که از آنلاین ببینیم.
منظور من این است: ما میلیون ها شهروند فعال در فضای مجازی چیزی می گوییم، چیزی می خواهیم وبه وضعیتی معترض هستیم. بنا براین آنچه که مادست کم در شبکه های مجازی انجام می دهیم، به مجموعه ای از بد گفتن به وضعیت، به طالب، به ملا، به دولت سابق، به رهبران سابق وبه زمین آسمان است. این البته احساس و برداشت نخستین مان است و طبیعی است. اما وقتی از عمل جمعی سخن می گوییم، ما میتوانیم به کارهای موثرتری فکر کنیم و عمل کنیم و دست کم پیش خود بگوییم که این کار را علیه وضعیت کرده ایم. مثلا ما می توانیم یک حضور موثر جمعی آنلاین شکل بدهیم. مثلا نامه جمعی بنویسیم به کشورهای اسلامی، سران و سالاران کشورهای مختلف ذیدخل در افغانستان، به سازمان ملل متحد و آدرس هایی از این قبیل.

مامی توانیم به عنوان مثال به خاطر بازگشایی مکاتب و دانش سراها و زمینه های کار برای دختران و زنان نامه جمعی بنویسم به این آدرس ها و به نظر من از جمله خود حاکمیت کابل وبه حیث یک فشار عمومی آن را دنبال کنیم.
ما می توانیم دیدگاه های شهروندی مشترک خود را به یک حضور و فشار جمعی آنلاین تبدیل کنیم. ما می توانیم اعتراض به ساختار نظام و با هر خواسته ی دیگری را دنبال کنیم.

جامعه مجازی ما بسیار فعال است، این می بخش جامعه می تواند فشار های مختلفی را ایجاد کند. شبکه بسازد، هماهنگی کند و دست کم در مسایل مورد اتفاق کار جمعی بکند. تقریبا کشورهای منطقه و جهان در مقابل وضعیت افغانستان سکوت اختیار کرده اند و تا اندازه زیادی این به منافع شان برمی گردد و طبیعی است چون با قدرت حاکم باید روابطی داشته باشند. ولی افکار عمومی این کشور ها آدرس ما است، ما می توانیم فشارهای لازم را برای تغییر پالیسی های شان از طریق افکار عمومی شان ایجاد کنیم. این ها کلان گپی نیست و بسی بهتر از این است که روز تام شام تنها به بد گویی حاکمان و ملاصاحبان و گفتار و کردارشان درحد یک بد گفتن و استهزا دچار باشیم. به نظرم جامعه فعال افغانستان می تواند چنین کارهایی بکند و اگر نکند، مسوول است.

نقیب آروین

>>>   افغانستان دو جامعه دارد.یکی جامعه شهری و دیگری جامعه دهاتی.
درین دو جامعه سه قسم دولت ها به میان می آید:دولت طرفدار شهری،دولت طرفدار دهاتی و دولت معتدل که اعتدال را در میان شهر ها و دهات در نظر میگیرند.
دولت امان الله خان شهری بود.
دولت حبیب الله بچه سقاو دهاتی بود.
دولت نادرشاه و ظاهر شاه تا داودخان دولت های اعتدالی بودند.
انقلاب ثور دوباره دولت شهری بود، اما با شعار کارگران و دهقانان ،میخواست دل دهاتی ها را نیز بدست بیاورد.اما نه شد.
دولت مجاهدین و طالبان دولت های دهاتی بودند.
دولت کرزی و اشرف غنی نیز مثل دولت رژیم خلق و پرچم دولت های شهری بودند.
حالا دوباره طالبان دولت دهاتی را قایم کردند.
درینمورد جامعه جهانی چه کرده میتواند؟
جامعه عقب مانده دهاتی را نه حزب خلق و پرچم توانستند که متمدن سازند و نه هم امریکا و ناتو در بیست سال گذشته توانستند متمدن کنند.
ده هزار و صد هزار و یک میلیون نیست که مثل سرخ پوستان امریکایی و یا فیودال های روسی دوران تزار، آنها را قتل عام کرد.
این کتله دهاتی تیم نفوس افغانستان یعنی بیست میلیون نفر را تشکیل میدهد.
آیا میشود همه آنها را بخاطری که شهری و متمدن نمیشوند،قتل عام کرد؟
معلومدار نی.

>>>   طالب فقط زبان زور را میداند و بس
پس راه حل
مقاومت مسلحانه است و بس

>>>   این موضوع به شهری و دهاتی ارتباط ندارد. ما اصلن مردم چک چکی هستیم. از خود اراده نداریم، هرکس که آمد، بدون شناخت ماهیت او،برایش چک چک می‌کنیم. اصلن مشکل در جهل و بیسوادی است و ما از این ناحیه آسیب پذیر هستیم. در سقوط دولت امان الله خان انگلیس و نوکر او نادر و برادرانش دست داشتند و از سادگی مردم و حبیب الله کلکانی بحیث یک دوره ی عبوری استفاده کردند. ما مردم گوسفندی هستیم و حق خود ارادیت خودرا خود مان سلب کرده ایم. در غیر آن چهار طالب پای لچ از دوران سنگ نمیتوانند چهل ملیون انسان را گروگان بگیرد. قشر تعلیم و تحصیل یافته ما در سراسر جهان به ملیون ها میرسد، اما کاریکه به درد مردم بخورد، رخ نمیدهد. ما باید برای رهایی و آزادی مردم خود از چندان هیولای طالبی و اسارت پاکستان ، صرف نظر از مسایل نفاق آور ، دسته جمعی اقدام کنیم.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است