آسوشیتدپرس گزارش داده که با وجود تلاش‌های آژانس‌های مددرسان سازمان ملل، این نهادها نتوانسته‌اند به همه آوارگان جنگ بلخاب دسترسی پیدا کنند، زیرا بسیاری از آنها هنوز در کوه‌ها هستند.
نورعلی، مسوول یک تیم سیار یونیسف می‌گوید به دلیل دشوارگذر بودن راه، قاطرها قادر به عبور نیستند.
او گفته است ما حتی بعد از پنج و نیم ساعت پیاده‌روی نتوانستیم به محلی که افراد متواری پناه گرفته‌اند، برسیم.

هنگامی که طالبان و افراد مولوی مهدی جنگ در ولسوالی بلخاب را آغاز کردند، زهرا و خانواده‌اش از ترس جنگ به کوه فرار کردند. آنها با هزاران خانواده دیگر برای روزهای متمادی مسیر پر صخره‌ای را پیاده طی کردند و مطمین نبودند چه سرنوشتی در انتظارشان است، فقط می خواستند از جنگ فرار کنند.
زهرا و خانواده‌اش می‌گویند که نمی‌دانند دوباره به خانه و کاشانه‌شان در ولسوالی بلخاب ولایت سرپل، برخواهند گشت یا نه.
زهرای ۳۵ ساله که به دلایل امنیتی این نام مستعار را انتخاب کرده، گفت: “ما نمی‌خواستیم به دام بیفتیم. ممکن بود همه ما کشته شویم.”
خانواده زهرا از جمله هزاران نفری هستند که از درگیری بین طالبان و جنگجویان وفادار به مولوی مهدی مجاهد، رئیس سابق استخبارات این گروه برای بامیان، گریختند.

به گزارش اسوشیتد پرس قومیت، فرقه‌گرایی مذهبی و زغال سنگ در مرکز این جنگ قرار دارد.
مجاهد، یک هزاره شیعه، در سال ۲۰۱۹ به طالبان پیوست و بلافاصله پس از به دست گرفتن قدرت توسط این گروه به عنوان رئیس استخبارات بامیان منصوب شد.
آسوشیتدپرس گزارش می‌دهد که انتصاب مجاهد در ابتدا به عنوان حمایت از ادعای طالبان مبنی بر فراگیرتربودن برای غیرپشتون‌ها تلقی می‌شد، اما به زودی او در مقابل طالبان ایستاد.

در حالی که جنگ در بلخاب تنها چند روز به طول انجامید، سازمان ملل می‌گوید که حداقل ۲۷ هزار نفر را آواره کرد که تقریباً همه آنها هزاره‌اند.
آوارگی این شمار مردم، بحران بشری دیگری در این منطقه ایجاد کرده است که اکنون آژانس‌های امدادی در تلاش برای مقابله با آن هستند.
زهرا که خانواده‌اش نزدیک به دو هفته پیش در یک مسجد روستایی در بامیان جابه‌جا شدند، گفت: «ما با شکم خالی می‌خوابیدیم و صبح‌ها از خواب بیدار می‌شدیم و دوباره به راه می‌افتایم.»
او می گوید که همه از فرط خستگی و گرسنگی بیمار بودند.
خانواده برات‌علی سبحانی، یکی دیگر از باشندگان بلخاب نیز در همین مسجد پناه گرفته‌اند.
او می‌گوید: «ما چیزی با خود نداشتیم. فقط با لباس‌هایی که پوشیده بودیم از جنگ فرار کردیم.»
خانواده هفت نفره او – از جمله پنج فرزند – چهار روز پیاده‌روی کردند تا اینکه چوپانی آنها را به یک مسجد برد.
سبحانی گفت: «او ما را نجات داد. ما چیزی نداشتیم. فکر می‌کردیم احتمالاً می‌میریم.»

در محله شهر دزدان چشمه در بامیان، نجیبه میرزایی روزها را صرف مداوای کسانی کرده است که از بلخاب گریخته‌اند.
میرزایی، رییس یک شفاخانه محلی گفت که بسیاری از افراد متواری از جنگ، زنان باردار هستند که از اسهال، حالت تهوع و بیماری‌های تنفسی رنج می‌برند.
عنایت‌الله خوارزمی، سخنگوی وزارت دفاع طالبان می‌گوید که مولوی مهدی و پیروانش در بلخاب به کوه‌ها گریخته‌اند و جنگ متوقف شده است.
اما عفو بین‌الملل نیروهای طالبان را به کشتار غیرنظامیان در آنجا متهم کرد؛ اتهامی که طالبان آن را رد می کند.
مردی که خواست نامش فاش نشود، گفت: «مردم ترسیده‌اند؛ به همین دلیل هنوز در کوه‌ها هستند.»

کد (9)

>>>   طالبان در بلخاب نیروی بومی و محلی نیست و برای دراز مدت امکان ماندن در آنجا را ندارند.
مقاومت مردم هر چند مشکل است اما نا ممکن نیست و در نهایت منجر به زوال طالبان و نیرو های پیش فرستاده شده ایکه در زمان بچه اوضل و امان‌الله و مامد گل مومند در آنجا جابجا شده اند میشود.
راه حل دایمی بیرون کردن غده سرطان از جسم شمال است و بس.

>>>   خدایا بحق حضرت مهدی طالب و حامیان انها را به سزای رفتارشان برسان.

>>>   مخصوصا حامیان هزاران نفری هزاره های طالبان که در حمایت از طالبان تجمع کردند

>>>   خدایا به حق حضرت مهدی طلبه های مفتخور بی غیرت بی خیال هزاره در مشهد و قم که روز به روز شکمشان از مکیدن جامعه المصطفی در حال ورم کردن است و هیچ اهمیتی به مردم بلخاب نمی دهند را خوار و ذلیل بفرما

>>>   "زی" ها و "زایی" ها و شاید هم "خیل" ها جوابی برای این اعمال فاشیستی خود دارند؟؟؟ و اگر ندارند پس نه در راه بشریت وآدمیت قدم گذاشته اند و از نگاه دینی به خدا و آخرت عقیده دارند.
آتش خاوری

>>>   ایران از ترس طالبان به شیعه ها هم کمک نمیکند . عجب دنیایی که همه از طالب ترسیده

>>>   از همه بدتر که خود شیعیان افغانستان از جمله هزاره ها هیچ کمکی به آوارگان هزاره شیعه در بلخاب نمی کنند
عجب دنیایی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است