تاریخ انتشار: ۰۹:۰۹ ۱۴۰۱/۷/۶ | کد خبر: 171426 | منبع: | پرینت |
امریکا بار دیگر بعد از جدایی ها، شک و تردید ها وضع قیودات و تعزیرات با پاکستان آغوش دوستی کشوده و روابط حسنه تجدید کرده و بالاخص در مورد افغانستان اشتباهات گذشته اش را با سپردن سرنوشت افغانستان به پاکستان تکرار می کند که پیامدی جز وقوع یک جنگ مدهش داخلی ندارد.
افغانستان بنابر دلایل خاص مدنی و نقض حقوق بشر و اتهامات روابط با سازمان های تروریستی متوطن در پاکستان، بعد از کشته شدن الظواهری، از صحنه ی سیاست بین المللی به انزوا کشانده شده و امریکا با مشارکت استراتژیک پاکستان در مورد افغانستان سیاست های خود را طرح می کند.
حکومت جو بایدن بر بنیاد علایق دیرینه با پاکستان با ریختن هفت جام آب، از دریای پوتیماک بر سر پاکستان، بعد از دسیسه برکناری عمران خان آن کشور را پاکیزه ساخت و تقصیراتش را بخشید و شایسته ی مقاربت دانست.
سناریوی دهة ۹۰ در آستانه ای شکل گیری است.
امروز صدای زنان محروم افغانستان را در ملل متحد کسانی بالا می کنند که روزگاری از همه امتیازات برخوردار و خود در هزار و یک فساد و اعمال غیر قانونی به حیث یک حقه باز سیاسی شریک بودند.
بلی ملتی که با درایت، فراست، عقلانیت و آموختن از دروس پیهم روزگار از بطن خودش نهضت و تحرک تحول و تغییر حال بر نخاست و اعتبار و هویت ملی کسب نه کرده و صدای حقیقی اکثریت نه ساخت، حالا جز نوحه گری و روی و موی کندن بنشسته بر گلیم ماتم کاری از دستش پوره نیست آن چه باید می کردیم نه کردیم جز انتقاد راه حل نه پالیدیم. عمر ما در ملامت کردن گذشت و این یگانه تسلی خاطر و قانع ساختن خودی است.
محمد عارف عباسی
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است