اگر آداب گفتگو را نیاموزیم دریچه‌های تفاهم برای همیشه مسدود خواهند ماند، پل‌های هم‌کاری فرو خواهند ریخت و زمینه‌های همبستگی از میان خواهند رفت و سرانجامِ ما مانند سرانجامِ هر قوم پراکنده و هر ملت از هم پاشیده تداوم شکست و استمرار زبونی خواهد بود. آداب گفتگو یعنی با مهار احساسات خود، از تیزی و زنندگی‌اش کاستن و آن را با نزاکت آراستن.

ادب واژه‌ سنگین‌وزن و پرمهابتی است که میان انسانیت و حیوانیت مرز می‌کشد و پختگی جان و روان انسان‌ها را به نمایش می‌گذارد. ادب در هر سطحی ارزش دارد، از خانه تا بازار، و از مسجد تا مکتب، اما وقتی نوبت به رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی می‌رسد اهمیت آن دو چندان می‌شود. بیش‌ترین جایی که ادب متجلی می‌شود در عرصه سخن گفتن است، سنجیده سخن گفتن، بامعنا سخن گفتن، نیکو سخن گفتن، و سودمند سخن گفتن. اگر کسی ادب سخن گفتن را نیاموخته باشد، و به شیوه نیکو گفتگو کردن خو نگرفته باشد و نتواند زبانی شسته و پاکیزه برای گفتگو برگزیند، آن هم با کسانی که قرار است هم‌رکاب و هم‌سفرش باشند، چنین کسی مصداق درستی از شعر مولانااست که گفت:
بی‌ادب تنها نه خود را داشت بد/ بلکه آتش در همه آفاق زد.
آتشی که در آفاق سرزمین ما زبانه می‌کشد از دور هویدااست. سطح ادب و نزاکت گفتاری در جامعه افغانستان، حتی در میان بسیاری از به اصطلاح نخبگان فرهنگی، سقوط کرده است و به خوبی نشان می‌دهد که از جامعه‌ای تباه شده می‌آیند.

این بیماری در یک و نیم سال اخیر، با شکست سختی که استخوان همه را لرزاند، چندین برابر شده و بسیاری را واداشته است به جای سخن گفتن نیش بزنند و زهر بپاشند. کافی است که کوچک‌ترین نظری خلاف دیدگاه‌شان گفته شود، بی‌محابا حمله می‌کنند، و از زرادخانه غنی دشنام‌های شان بازاری‌ترین تعبیراتی را که اندوخته‌اند به کار می‌گیرند. مهم نیست که سخن گفتن در باره دین باشد یا سیاست یا فلسفه یا هنر یا اجتماع یا قومیت یا هر موضوع همگانی دیگری. بسیاری در شبکه‌های اجتماعی عادت کرده‌اند که به محض افتادن چشم‌شان بر عبارتی که نمی‌پسندند، حتی پیش از دانستن معنای سخن و مقصود گوینده دهانه انبان‌شان باز و همه انباشته‌های‌شان سرازیر می‌شود.

این در شرایطی است که گروهی تروریستی بر کشور مسلط شده و زندگی را بر مردم جهنم ساخته است و از پیش شرط‌ های گریزناپذیر رهایی از این وضعیت، هم‌گرایی و هم‌بستگی است، که بدون گفتگو و تفاهم امکان‌پذیر نیست. در چنین شرایطی تاختن بر یکدیگر و زدن بر سر و صورت هم‌دیگر، با زشت‌ترین عبارات و گزنده‌ترین کلمات، نشانه چه می‌تواند باشد جز بیگانگی با نجابت و شرافتی که دیری است از این دیار جنگ‌زده و طاعون‌دیده رخت بربسته است. این آفت بیش از همه در میان قلم بدستان فارسی‌زبان افغانستان رو به همه گیری است، کسانی که خود را وارثان فردوسی و مولانا و بیدل می‌انگارند، اما بر سر کوچک‌ترین مسایل دعوا به راه می‌اندازند و دعواهای پوچ‌شان تا به سطح قریه‌های‌شان تنزل می‌کند، بی‌تفکیکی میان دوست از دشمن. جهادی‌اش با چپی، فدرال‌خواهش با ملی‌گرا، سکولارش با مذهبی، حتی ساکنان محله پاییننش با ساکنان محله بالا توان گفتگو با زبانی پاکیزه و مودبانه را از دست داده است. شماری از آنان سخن‌زدن را مرادف نیش‌زدن می‌دانند و با دشنام و زشت‌گویی پیوندی هستی‌شناختی پیدا کرده‌اند که: من دشنام می‌دهم پس هستم!

محمد محق

>>>   گفت آدب را از که آموختی
گفت آدب را از آدم کشان طالبان
چپاوال را بچه بازی را از طالبان

>>>   👨‍🎓👩‍🎓 به توجه آغای محق!
(افغان) تنها نه خود را داشت بد
بلکه آتش در همه خراسان-زمین زد
که اکنون ازش افغان-ستان جور شده است!

میگویند که:
اگر یک گاو/افغان در پاده ریخ بزند نام تمام گاو/آنها بد میگردد!

خودت از زیر لحاف صندلی گرم، بزدل ترسو ضعیف ایمان و از جمله خودی همانهایی که آنها را خودت به باد انتقاد گرفته ای، و در متن آخرت همردیف گروه تروریستی (طالبان) شده اید! در واقع خودت بد اخلاقی و بی نزاکتی و بی ادبی کرده اید.!
در نوشتن و گفتار شجاعت داشتن، روک راست گفتن، مخاطبان یا اکثریت مجرم را باید واضح به نام و نشان و مشخصتر باید یاد کرد و بگویید تا مردم و گروه سیاه و سفید خوب یا بد ها روشن و انگشتنما گردد، تا در مقصرین اصلاح سازی صورت گیرد.

گفته اید که: ...آفت زده قلم بدستان فارسیزبان!
بیخبری که در این سایت صرف از زبان فارسی استفاده گردد و میدانی که اکثر پشتونها فارسی مینویسند و پشتو نوشتن را اصلا نمیدانند!؟

باز هم با چره-یی فیر کرده اید که در جان هرکه که خورد!
به معامله گر فراری-غنی که نگفته اید چرا فرهنگ و تاریخ مولانای فارسی ما را نیم کرده نیمش را به ترکیه سوغات دادید به کدام حق وراثت و کدام مشوره!؟ غنی بجز تخریب فارسی چه کرده!؟
آیا توقع داری در لفظ و از مردم افغان=پشتون چیزی خوب را بشنوید!؟
.....! از کشور بنام (افغانستان یا تذکره مردم شان به نام (افغان چه امید و توقع داری که با ادب و با نزاکت و اخلاقی باشند!؟

محق آغا ....نباش!
میدانی که هر (افغان) یعنی هر فردش با جیغ ناله و نالیدن، فریاد از دردی و مصیبتی، زدن-کندن فغانیدن دشنامی غوغایی بی ادب تباهی-آور زاری-کنان جنگجو جنگاور و...باید باشند! و (افغان-ستان) هم جایگاهی همه اش باید باشد!!! 👨‍🎓👩‍🎓

>>>   هم وطن دوران زرتشست ها به سه سخن احترام
داشتن = کفتاری نیک = پنداری نیک = رفتاری نیک=
وحالا سخن طالبان آدم کش چه است
کشتای نیک = بچه بازی نیک = زنده به گوری نیک

>>>   متن تان درخور ستایش است اما در جامعه که یک طرف تمدنی زندگی میکند طرف دیگر بدوی و این جامعه بدوی حتامتمدن شان خاص بخاطر تعلقات تباری خیانت ملی را مرتکب شدند که سرقومندان اعلی غنی احمدزی با سه شخص متعصب وفاشیست دیگر چهل ملیون انسان را در لجن زار قرار داد انتظار این را نکنیم که ملت گرسنه وهردم شهید ازیک لجن زار با طرف مقابل سخن خوب بگوید بگذار این ملت دلهای شان را با رکیک ترین حرف خنک کند بقول شاعر ،، هرکه رادردی رسد ناچارگوید وای وای
ولی حیدری

>>>   در کشور ما از گذشته های دور بدینسو فرهنگ گفتگو و تسامح در گفتگو، خیلی نازل است. ما از اول بیشتر گوینده بودیم و کمتر گفتگوگر. صریح می گفتیم، از صریح شنیدن اما خبری نبود. گفتگو طوری که از لفظش پیداست، یک امر دوطرفه است. ریشه عمده اختلافات، سوتفاهم ها، بدفهمی و برداشت های بد است. یکی از راه های برطرف کردن بدفهمی ها و سو تفاهم ها این است، که افراد بنشینند و با گفتگو، حالا چه در سطح پایین و ساده و چه در سطوح بالایی و علمی، اختلافات خود را حل و فصل کنند. گفتگو البته اهل گفتگو و مبانی گفتگو می خواهد. یکی از مهمترین مبانی آن این است که فرد جزم گرا یا دگماتیست نباشد. یعنی آدم حرف ها و اعتقادات خود را صد درصدی نداند و نگوید که من به اینجا رسیده ام و دیگر حقیقتی بالاتر از این نیست و دیگران اشتباه می کنند. این صد در صد دانستن افکار و اعتقادات خود بزرگترین مانع برای گفتگو است. عدم گفتگو ریشه در مناسبات فرهنگی ـ اجتماعی دارد. کودتای هفت ثور با نهادینه ساختن خشونت در جامعه، میخ آخر را بر تابوت فرهنگ گفتگو که بعد از کودتای داودخان در حال نزع قرار داشت، کوبید. کودتاچیان با اعتقاد جزمی به باور های ایدولوژیک شان، هر آندیشه ی دیگری را سرکوب نمودند. این اختناق پاسخ همسانش را دریافت نمود و مردم به مقاومت مسلحانه و یا در تقرن با ادبیات آن زمان، به جهاد پرداختند. در یک مقاومت مسلحانه برای اینکه بتوانی تا سرحد جانسپاری خود و کشتن دشمن پیش روی، باید کاملن متیقن باشی که عقیده و کنش و منشت برحق است و از طرف مقابلت باطل. این روند اعتقادات خود را صد درصدی دانستن با گذشت زمان فرهنگ شد و در اذهان و افکار اهاد مردم جا افتاد. از همه مهلک تر در این تقریبن چهاردهه جنگ خانمان سوز نسلی رشد نمود، که جزم اندیشی را بطور طبیعی و بدیهی دریافت نمود. از این رهگذر نیاز مبرم است که ما در حد توان و امکان برای بوجود آوردن فرهنگ گفت و شنود در جامعه یک کار فرهنگی و ریشه ای کنیم. خیلی از مسائل ما به مسائل تربیتی و زیربنایی بر می گردند. به این اذهان داشته باشیم که ما نه تنها در این چهار دهه ی اسفبار قبل، بلکه از سده ها در یک فضای خیلی کمرنگ فرهنگ گفتگو پرورش یافته ایم. مثل یک درختی که کج کاشته شده و حالا کج رشد کرده و ضخیم شده و خیلی سخت است، که آن را راست کرد. در واقع باید از صفر شروع کنیم. از مراکز تربیتی و فرهنگی ای که تربیت کودکان ما را به عهده دارند، از آنجا ها باید فرهنگ سازی کنیم.
نوروز حمید

>>>   بلال احمد جهید
دیده بودم که چطور ادبی داشتید، به یکی از انسان های منتقد تان تعبیر «گوه نخور» نثار کرده بودید نخواستم سکرین شات آن اینجا بگذارم .

>>>   Touryalai Ghiyasi
«با ادب باش كه سر مشق جوانان ادب است»
هیچ گاه فراموشم نخواهد شد، این گزاره ادبی را در نخستین روزی که به صنف اول مکتب نشستم معلم ما شفیقه جان دانشور که خدایش به سلامت دارد ، در قسمت فوقانی تخته سیاه نوشت و پیرامون آن گپ زیادی گفت و از شاگردانش خواست که آن را حفظ کنند و …

>>>   Mohammad Farhad
جای تاسف و بدبختی اینست که بعضی ها این وضعیت یعنی توهین و فحش گفتن را با کلمات ادبی توجیه می‌کنند
در حالیکه هیچ توجیه اخلاقی برای توهین و تحقیر یک انسان وجود ندارد
هیچ نوع اختلاف چی قومی زبانی یا هر نوع دیگر نمیتواند توجیه بر فحش گفتن باشد

>>>   با درود و ارادت!
از متن یک جامعهٔ بیمار، سرخورده و استبداد زده که در لای تارهای عنکبوتی قوم و دین گیر کرده است، بعید است تا به این زودی ها فرهیختگان "خردمند"ی بیرون آید و کشتی شکسته و سرگردان کشور را به ساحل نجات برسانند.
واقعیت مسلم اینست که ما میراث‌ دار ِنسلی هستیم که همواره معضلات و ناهنجاری های تلنبار شدهٔ تاریخی را بدوش کشیده، بی آنکه به شناخت علمی و راه های غلبه بر آنها دست یافته باشد.
وقتی هنوز بلد نیستیم پس از چهل سال جنگ و خونریزی و آوارگی بدون پرخاشگری، بدون تعصب، بدون انگ زدن، بدون قلدری و بدون فحاشی و تحقیرِ همدیگر مانند انسان باهم گفت و شنید داشته باشیم تا راه حلی برای معضلات مان بیابیم، معنایش چیست؟!
دوست داریم همیشه کاه بیدانه باد کنیم! با همین «باد کردن» ها بود که به اینجا رسیدیم.
رزاق رحیمی

>>>   آرش مهری
به نظر بنده این بی ادب محوری ریشه در رسانه های دوره جمهوریت دارد.
متأسفانه زیر سایه دیموکراسی نیم بند و در موجودیت فسادگسترده بی ادبهای زیادی یا صاحب رسانه شدند‌ و یا پشت میز گردها‌نشستند و دور فشانی کردند. از‌طرف دیگر یوتیوب، تیک تاک و فسبوک که در کشورهای دیگر بر محور قانون رسانه‌ها حرکت می‌کنند، هیچگونه محدوده ای برای یوتوبران، تیک تاکیان و فسبوک‌چلونکی‌افغانستان وضع ننموده و آدمهای مثل نجیب بروت ،‌میرآغا، نجیب‌فیضی و دیگران سلیبرتی ها مشهور افغانستان ‌شده اند.
یگانه راه بهبود وضعیت رسانه‌های اجتماعی کشور اقدام قانونمند نهاد نظارت بر رسانه‌های افغانستان ( اگر‌وجود‌داشته باشد) ،‌انجمن‌های افغانان مقیم در کشورهای خارجی علیه رسانه‌هایی است که نه تنها مانع بی ادب پروری و تبعیض افکنی نمی‌شوند بلکه ترویج‌هم میدهند.

>>>   اینکه آداب گفتگو را بیاموزیم پندی است بس شیرین و می‌توان به زبان نصیحت بر‌همگان ارزانی داشت، ولی وظیفه ی روشنفکر نه تنها تشخیص معضلات در جامعه است بلکه ریشه یابی علل و عوامل آن و‌پرداختن به راه حل هایی است که ملت را به سوی تغییر جهت بدهدنیز جزئی از پروسه ی کاری ست که روشنفکر متقبل می شود. اینکه چرا و چگونه ملتی چنین به هم میتازند و تقابل اندیشه و تضارب آرا بدون هتک حرکت را نیاموخته اند باید عمیقا بررسی گردد و چگونگی بیرون رفت ازین حالت پیش کش گردد. گرچه در جامعه ی چند پارچه و قومیت گرای افغانستان کاری است بس دشوار ولی برای عده ای که علاقه مندچنین مباحثی اند هم بسنده می‌کند.
با سپاس
حامد نوری

>>>   Ansari Said Saduddin
این نسل سالخورده زور گو و زورگیر
که ناکام و نام بد چهار دهه گذشته
با بخل و بدبینی دشمنی و بدگویی و دشنام معتاد به زندگی تجملی و عیاشی در خلوت شان هنوز برای حکومت بالای ملت مظلوم سرجنبان در تلاش اند، (از آنها امید
سخن ادب و کار نیک نباید).

>>>   همه بر می‌گردد به تاریخ سیاسی عجیبی که افغانستان دارد، هر حکومتی که در افغانستان توانست چند سالی حاکم شود بر اساس زور، خونریزی و نفاق بوده؛ همین اکنون خیلی‌ها تفکرشان تالبانی شده است.
سطح فرهنگ در جامعه، در تمام عرصه‌ها از کنترول ملت افغانستان بیرون شده است و در نزولی‌ترین حالت ممکن قرار دارد.
مجتبی رضایی

>>>   Rahmanudin Bakhshi
بلی،این یک واقعیت تلخ است که دامنگیرمردم ما شده است.
بجای آنکه دلیلی برموضوع ارایه شده بپردازند،بی مهابا حمله می‌شوندو شدیدترین دشنام ها را نثارنویسنده اش میکنند.

>>>   Mohammad Khalid Khalid
عرض سلام وادب!
بدیهی است که درجوامع بشری ما با دونوع بلوغ رو برو هستیم که یکی آن بلوغ جسمی ودیگری بلوغ فکری است، چون بحث از شیوه های گفتگو ومذاکره مطرح شد، درمجالیس حکومت داری، دولت داری ومجالس دیپلوماتیک، بطور مطلق وحتمی آن بارعایت اصل تخصص کسانی متصدی امور باشند که به بلوغ فکری رسیده باشند.
بلوغ فکری چیست؟ کسانی که فرهنگ تفکر وبعد گفتن وتبیین را بلد باشند وهم با فرهنگ شنیدن تخصص کامل داشته باشند که هردو مورد باید با معیارات بین المللی، منطق وقانون تطابق داشته باشد.
درپهلوی این موارد طبق فرموده شما اخلاق وادب گفتگو را بلد باشند.

>>>   M Shaker Hayat
متاسفانه اخلاق، تساهل و سایر ارزش‌های انسانی در وجود بعض شخصیت‌های خود ساخته کم‌پیدا شده است.

>>>   عزیزالله عبداللهی
چرا چنین است؟
بلی پارسی زبانان ازقدیم الایام،
در ممالک مختلف کم روادار ترین ها بهم دیگر میباشد،
نمیدانم که ازلحاظ جامعه شناسی این چه مشکل است.

>>>   Farhad Mudaris
من هر وقت التجا ميكنم كه اول فرهنگ متحول بودن را داشته باشم و بعدا پول داشتن را ، در مور گفتگو همين طور ، شبى در خانه از دوستان نزد يكى از فلان صاحب ها كه شاعر بود از قهار عاصى نام بردم فلأن صاحب تا اندره مغضوب شد كه تا دم مرگ مرا نپزيرفت.

>>>   Jahanger Tabibi
گفتگو با کسی می‌شود که منطق گفتگو را داشته باشد.
هر قدر فاصله منطقی و دانشی میان دو طرف گفتگو کننده زیاد می‌شود به همان پیمانه جا برای دشنام و توهین باز می‌شود.

>>>   Abdulhadi Abdullahi
زمان جمهوریت هم معتقد بودم، ضرورت زیادی به جنگ های مسلحانه نیست، فقط کافی بود دولت سطح امنیت را بالا میبرد ، عدالت را در ساحات تحت کنترل تامین میکرد تا خیلی از مشکلاتی که امروز داریم بوجود نمی امد.
امروز هم فقط فرهنگ سازی میتواند راه حل همه مشکلات باشد، نه حزب ها و جنگ ها .

>>>   Azizullah Kazemi
متأسفانه در مدّت بیش از چهار دهه جنگ، تنها خانه و وطن مردم ما خراب نشد؛ بلکه فراتر از آن اخلاق و انسانیّت ما ویران شد!

>>>   Abdul Rahmani
شاید معنی ظلم را شنیده باشیند که یکی آن عبارت از ادا نکردن حق یک شی است، اگر به گروه طال به این اسم و عبارات یاد نشود بنده دیگر اسمی را در قاموس و فرهنگ ادبیات پیدا نمیکنم که در خور صفات واقعی و عمل کرد آنها باشد در غیر آن هر اسم دیگری بالای آنها گذاشتن ظلم است که همه از آن متنفر است

>>>   مبارک کریمی
پاسخ های تند وبی محابا برخاسته از احساسات وعواطف میباشد، نه از منطق و عقل سلیم. متأسفانه مشکلِ عمدهٔ که امروز ما در افغانستان با آن مقابله نموده ودست وپنجه نرم میکنیم، عدم پذیرش عقلانیت زیر نام سکولار وعقل را و... میباشد

>>>   Molayi S. Rohani
من فکر میکنم ، ملت فغان ستان درصدروانی بودن شأن بالاست ، خوب طبعا زبان هم کنترولش راازدست می‌دهد ، عوامل آن هم باروت وجنگ است .

>>>   Abdul Mobin Khair Khah
با ادب باش پادشاهی کن
بی ادب باش هرچه خواهی کن
جناب استاد گرامی، نوشته ی بسیار مُهم و خیلی پیام همه گیر دارد، امید است نسلِ که ادعای روشن فکر بودن، خواندن، نوشتن، و دین دار بودن را دارند، این نوشته ی زیبای استاد را بخوانند و عبرت بگیرند.
یکی از آفت های جامعه امروزی، همین بی ادبی است.
بخصوص ملیشه های بی ادب طالب، زن و مرد افغانستان را از بی ادبی شان به تنگ آورده، انشاالله بزودی بنیاد لرزان این ملیشه های بی ادب طالب از کشور اشغال شده ی ما فرو خواهد ریخت.

>>>   محمد يوسف پارسا
سخنان تان خیلی خوب بود استاد گرامی،ولی برخورد شما علیه ااا همیشه عقده مندانه است چرا؟؟؟
واضح کنم که من در هیچ راست و چپی قرار ندارم ولی از دور که نگاه میکنم،شما خیلی عقده مند و شاید از دید من دور از اداب سخن علیه حاکمان فعلی سرزمین رنج سخن میزنید

>>>   قادر آشنا
از این هم بدتر اینکه بد زبانی؛ امروز به نماد قوت ایمان تعبیر میشود۰ گلبدین حکمتیار در منبر پیامبر خدا بر مخالفان خود می تازد و آنرا نماد شجاعت و صراحتگویی خود نشان میدهد و نسل جوان را نیز به بد زبانی و بد اخلاقی تشویق میکند۰ هرکس بد زبان تر بود؛ حزبی متعهد تر تبلیغ میشود۰ استدلال شان این است که در مقابل طرفداران باطل نباید زبان نرم استعمال شود هر قدر انبار دشنام که دارید آنرا علیه مخالفان تان و دشمنان تان که اهل باطل اند بکار ببرید که اجر و ثواب آن نیز نزد خداوند بیشتر است

>>>   Zalmai Salem Muadab
واقعاً دشنام دادن جلوه ی از ابراز هستی شده، هرگونه مخالفتی با نظریات شان ولو وارد، گویا هستی طرف را به مخاطره می اندازد که با تمام قوت فحش می پراگند تا گویا از هستی خود دفاع کند.

>>>   Kareem Ghaznawi
آزادی بیان شخصیت و وقار یک ملت با ادب و بی ادب را آشکار میسازد . متاسفانه در قشر با سواد ما تعداد بی ادبان از با ادبان ، متعصبان از معتدلان ، کوران از بینایان و جاهلان از عاقلان بیشتر گردیده .

>>>   سمیع الحق صارم
از آزار دهنده ترین ها یکی هم همین مراعات نکردن آداب گفتگو در میان توده به اصطلاح فرهنگی و کتاب خوان و هر چی اندیش ما هست.

>>>   Mohammad Afzal Ashabuddin
تا یک دیګر را نپذیریم به نسخه های بیګانه ګان ما هیچ وقت نمیتوانیم کشور را ازبحران کنونی بکشیم.

>>>   Farzad Majidpoor
《این آفت بیش از همه در میان قلم بدستان فارسی‌زبان افغانستان رو به همه گیری است، کسانی که خود را وارثان فردوسی و مولانا و بیدل می‌انگارند، اما بر سر کوچک‌ترین مسایل دعوا به راه می‌اندازند و دعواهای پوچ‌شان تا به سطح قریه‌های‌شان تنزل می‌کند، بی‌تفکیکی میان دوست از دشمن. جهادی‌اش با چپی، فدرال‌خواهش با ملی‌گرا، سکولارش با مذهبی، حتی ساکنان محله پایینش با ساکنان محله بالا توان گفتگو با زبانی پاکیزه و مودبانه را از دست داده است. شماری از آنان سخن‌زدن را مرادف نیش‌زدن می‌دانند و با دشنام و زشت‌گویی پیوندی هستی‌شناختی پیدا کرده‌اند که: من دشنام می‌دهم پس هستم!》

>>>   Раҳим Каримов
برنامه های جمعه شب شما در تلويزيون یک خيلی جالب و دیدنی بود .
شما و پدر بزگوار و خانواده محترم شما در پناه خداوند متعال باشند. آقای محق گرامی !
>>>   🎓👨‍🎓🎓 به توجه عزیزان و محترمین:
محق
فرزاد مجیدپور
سمیع الحق صارمی
مبارک کریمی
عزیزالله کاظمی
عبدالهادی عبداللهی
جهانگیر طبیبی
فرهاد مدرس
عزیزالله عبداللهی
م خالد خالد
م فرهاد
توریالی غیاثی
رزاق رحیمی
آرش مهری
حامد نوری
مجتبی رضایی
ر بخشی
انصاری س س
رحمان الدین بخشی
م شاکر حیات
نوروز حمید
ولی حیدری
و .......
من که از ملت/ملیت طایفه یا تابعیت (افغان) هستم و (افغانیت) را هم خیلی زیاد دارم و شکر که شمایان هم (افغانها) هستید و هم (افغانیتی) را بیشتر دارید و باید که داشته باشیم !!!
ورنه هر کسی که (افغان) نیست و (افغانیت) را ندارد، هر چه زودتر سرزمین آبایی شانرا ترک نموده و جبرا از کشور (افغان-ستان) شان برآیند !!؟؟.
در غیر آن، بعد از مرگ حتمی و ترور شدن مخفی حق شکایت را ندارد!؟

افغان ز تو شوخ نامسلمان افغان
افغان ز تو آفت دل و جان افغان
افغان بچه ای در دل تو رحمی نیست
از دست فغانی بچه افغان افغان
گرچه ز افغان مرا با تو زبان موی شد
در همه عالم منم موی شکاف از زبان
ز بس کاورد درد چشمش بافغان
گلوی خراشیده ز افغان نماید
من هم از باد سربدرد سرم
ابرم از باد باشد افغانم
از خواندن چیزی که بخوانی و ندانی
هرگز نشود حاصل چیزیت جز افغان
گر جهل ترا درد کردی از تو
بر گنبد گردان رسیدی افغان

پس واضح است که:
نطفه، جوهر یا ذات یا فطرت و سرشت یا ماهیت اصلیت من و شما معنی:
《(در افغان/فغان چیغ بودن، فغان سر دادن، بانگ برآوردن بزاری، جنگاور جنگجو بودن و شدن، در غوغوغا بودن، در خر/اسپ-سوار بودن، در فریاد زاری ناله-درد مصیبت بودن، در نوحه سرایی بودن و کردن ...)》 را میدهد.
اینهمه توصیفات و وضعیتها های فعلی ما بسیار خوبیش نیست !؟

و باید ما و شما که در چنین وضعیت و صفات اصلیت خود مادام العمر قرار داشته و باشیم !؟؟
آیا با چنین نام و صفات (افغان-افغانها) و وضعیت (افغانیت)، پدران و مادران ما قبلا در همین نام (فغان = فغانستان) نبوده و ما چرا نباشیم !؟؟
اردوغان:(Turkey)>•>•>(Turkiye) ؟ 🎓👩‍🎓🎓

>>>   افغانستان نام فعلی افغانستان است. از نظر من این نام سر زمین ما است. و در این سر زمین همه اقوام مختلف زندگی میکنند، مثل ممالک دیگر جهان. اما ما افغان ها یگانه مردم هستم که خود ما، این نام سر زمین ما را، فقط به قوم مطلق یعنی پشتون ها واگزاز میکنیم. در صورتی که پشتون، افقانستان نیست. بلکه پشتون یک قوم است. مانندی قوم های دیگر.و اقوام غیری پشتون به منافع پشتون ها کار میکند ،و اسمی که به این سر زمین گذاشته شده مربوط این سر زمین است نه مربوطه قوم پشتون. هروقت که همه ما خود را مربوط این سر زمین احساس کنیم. مشکل ما حل میشود..زنده باد افغانستان وزنده باد همه اقوام افغانستان..

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است