سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد یا «یونسکو» می‌گوید که روز جهانی آموزش امسال را برای دختران و زنان افغانستان که از آموزش محروم شده اند، اختصاص می‌دهد.
یونسکو با نشر اعلامیه‌ای گفته است که از روز جهانی آموزش در ۲۴ ماه جنوری با موضوع سرمایه‌گذاری برای مردم و اولویت‌دادن به آموزش جشن گرفته می‌شود.

در اعلامیه‌ی یونسکو آمده است: «پنجمین روز جهانی آموزش در ۲۴ ماه جنوری سال ۲۰۲۳ میلادی با موضوع سرمایه‌گذاری برای مردم و اولویت‌دادن به آموزش جشن گرفته می‌شود. آموزش و پرورش باید در اولویت قرار گیرد تا پیشرفت به سوی همه اهداف توسعه پایدار در پس زمینه رکود جهانی، نابرابری‌های فزاینده و بحران آب و هوایی تسریع شود. یونسکو امسال روز جهانی را به دختران و زنان افغانستان که از حق تحصیل محروم شده اند، اختصاص می‌دهد. مردم این کشور خواستار لغو فوری ممنوعیتی است که دسترسی آنان به آموزش را محدود می‌کند.»

از سویی هم، برخی از دانشجویان و دانش‌آموزان می‌گویند که تنها اختصاص دادن این روز نمی‌تواند، مشکل بدور ماندن دختران را از آموزش حل بسازد.
ریحانه، یکتن از دانش‌جویان در اینباره چنین می‌گوید: «یکروز کفایت نمی‌کند باید جامعه جهانی و یونسکو در تلاش از این باشد که امارت اسلامی هر چی زودتر از تصمیم که گرفتند تجدید نظر بکنند.»
کبرا، دانش‌آموز صنف یازدهم گفت: «یونسکو باید بیاید با امارت بنشیند گپ بزند مکتب‌ها را به روی ما باز کنند.»
طاهره، فارغ صنف دوازدهم گفت: «امیدوار هستم که امارت اسلامی مکتب‌ها، کورس‌ها و دانشگاه‌ها را به روی دختران و خانم‌ها باز کنند و بمانند که برویم کار.»

اما کابل می‌گوید که امارت اسلامی بر تامین حقوق تمامی شهروندان کشور متعهد است و همکاری سازمان ملل متحد برای مردم و حکومت افغانستان مهم است.
ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی امارت اسلامی گفت: «بعضی مشکلات که موقتاً به میان آمده بخاطر حل‌اش جستجو جریان دارد، نباید کسی تشویش داشته باشد و در عموم همکاری سازمان ملل متحد با مردم افغانستان امارت اسلامی و همچنان وضعیت افغانستان مفید و مهم است.»

در اعلامیه یونسکو نیز آمده است که در حال حاضر، ۲۴۴ میلیون کودک و نوجوان در جهان از آموزش بازمانده اند و ۷۷۱ میلیون بزرگسال بی‌سواد استند.
از روز بیست و چهارم ماه جنوری همچون روز جهانی آموزش در جهان تجلیل می‌شود.

کد (9)

>>>   مبارزه جهانی با نقض شدید حقوق بشر، الزام حقوقی و مساله بشری است.
طالبان در نظام بین الملل پدیده عجیب و سر تا پا تناقض آلود است. لذا برای خروج از تنگنای این تناقضات، تا می‌توانند از مغالطه سیاسی و معیارهای دوگانه استفاده می‌کنند تا چیزی گفته باشند.

برای مقابله با انتقاد بین المللی از کارنامه شان در بخش حقوق بشر گاهی به حاکمیت ملی، اصل عدم مداخله، فرهنگ افغانی و شریعت اسلامی استناد می‌کنند و گاهی هم به عدم همکاری جهان با نظام طالبانی. جالب است بدانیم به همان اندازه که حقوق بشر، غربی و گفتار کفار است، بیش از آن حاکمیت ملی و اصل عدم مداخله، غربی و گفتار کفار است.
اما خودشان حقوق بنیادین انسانی را فراتر از حد تبعیض سیستماتیک در حد آپارتاید که به معنای تفکیک جمعی و کتله‌ای یک گروه انسانی از گروه انسانی دیگر و حذف آنان از عرصه‌های اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی کار و تحصیل است نقض می‌کند، اما مقابله و مخالفت با آن را با استفاده از ابزارهای متعارف بین المللی دخالت دادن سیاست در مسایل بشری می‌خواند.

غافل از این‌که اولا نقض شدید حقوق اساسی بشری در این حد و پیمانه به همان اندازه مساله انسانی و بشری است که کمک به تامین سرپناه، غذا و صحت برای مردم اسیر و گرفتار نظام طالبانی و ثانیا از نگاه قوانین بین المللی نقض حقوق بشر در این حد و پیمانه مصداق جنایت علیه بشریت است که اگر در کشوری به جز از افغانستان و توسط حکومتی به غیر از طالبان رخ می‌داد فراتر از بعد جرمی آن، مصداق تهدید صلح و امنیت بین المللی به حساب می‌آمد. لذا مسوولیت جهان در برابر این وضعیت بسیار سنگین است.

ثالثا اگر واقعا رهبری طالبان با کار و تحصیل زنان مشکل نداشته باشد و استناد به اصول چهارگانه‌ای موسوم به اصول شریعت و افغانیت که وزیر تحصیلات طالبان بیان کرد، بهانه‌ای دینی و فرهنگی برای به گروگان گرفتن نصف شهروندان کشور به منظور معامله ای سیاسی با جهان باشد، نه تنها دخالت دادن سیاست در مسایل بشردوستانه است بلکه استفاده بیرحمانه از دین و سرنوشت شهروندان کشور برای مقاصد سیاسی و حفظ قدرتی است که از راه تغلب به دست آمده است.
این نکات را فقط از این جهت نوشتم نگذاریم حقایق روشن، لحظه‌ای از ذهن جمعی ما غایب شود. چرا که پیروزی جمعی در پیروی صادقانه از حقیقت، بدور از مبالغه و کتمان، به دست می‌آید.

محمد امین احمدی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است