تاریخ انتشار: ۱۳:۲۲ ۱۴۰۱/۱۱/۵ | کد خبر: 172321 | منبع: | پرینت |
روز گذشته روز جهانی آموزش بود. در جهان رقابت سخت و نفسگیری، از طریق آموزش، برای تصاحب آینده جریان دارد، و قلمرو آینده از کره زمین تا فضای بیکران گسترده شده است.
پرسشهایی که در این مسیر وجود دارد امکان طولانی ساختن عمر برای چند صد یا چند هزار سال، امکان غلبه بر پیری و حتی امکان شکست مرگ و رسیدن به مرز نامیرایی است. همچنان، آیا امکان خواهد داشت با سرعت نور در قلمرو کیهان به پیش تاخت؟ آیا میتوان کرمچالهها را پیدا کرد و راهی میانبر برای نقبزدن به آن سوی کهکشانها یافت؟ آیا از جهان بیزمان درون ابرسیاهچالهها میتوان آگاهی حاصل کرد؟ آیا دانش کوانتومی پرده از جهانهای موازی و ابعاد دیگر هستی کنار خواهد زد؟
در این طرف دنیا، نظام آموزشی در افغانستان آخرین نفسهایش را میکشد. نه به حقوق معلم توجهی میشود و نه به جایگاهش. امکانات آموزشی از مرز حد اقلی فراتر نمیرود. برنامه آموزشی در حال استحاله به نظامنامهای ایدئولوژیک است که اوهام و خرافات را جایگزین دانش و معرفت کند و به جای پرسش و جستجوگری تقلید و دنبالهروی را آموزش دهد. فلسفه آموزشیِ حاکم تربیت جنگجو و تروریست برای راهاندازی جنگهای نیابتی در راستای منافع قدرتهای بزرگ، به هدف نا امنسازی کشورهای همسایه و به بحران کشاندن منطقه است.
روزی که جهان برای تجلیل از آموزش اختصاص داده است در افغانستان به روز عزاداری و سوگواری نظام آموزشی تبدیل شده و از آیندهای تاریک و ترسناک خبر میدهد، از نسلهایی مالیخولیایی که افکار افراطی تا مغز استخوان شان نفوذ کند و با چشمانی بسته و جانهایی انباشته از عقده، شیپور نبردی آخرالزمانی را به صدا در آورند.
محمد محق
>>> 👈 روز جهانی برتری جویی!؟
عزت و غیرت افغانیت، روز سرکشی افغان پشتون فغان فغانستان، روز پشتون طلبی و حذف دیگران.
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است