امتیاز شخصی در یک حکومت همیشه افراد را بر سر دوراهی قرار می‌دهد.
به این سناریو توجه کنید:
رییس امنیت یک حکومت هر جا که شما را می‌بیند، از جای خود بلند می‌شود و دست بر سینه به شما احترام می‌گذارد. شما در جایی به شدت از سیاست‌های حکومت انتقاد می‌کنید. آن رییس امنیت شما را می‌بیند و با لبخندی به پهنای افق بهاری می‌گوید: «استاد، این کار را نکنید. به خدا نابودمان کردید. زور ما که به شما نمی‌رسد، شما کمی رعایت حال ما را بکنید».

اگر گاهی کاری داشته باشید، مقامات حکومت فورا رسیدگی می‌کنند.
در این حالت، ممکن است باورتان نشود که با حکومت و حاکمان بدی سر و کار دارید. وقتی دیگران شکایت می‌کنند، شما کمی تعجب می‌کنید و مقداری آزرده می‌شوید. مگر همین دیروز نبود که به همان رییس امنیت زنگ زدید (شما شهروند عادی) و او فورا فلان زندانی را رها کرد؟

محبوبه سراج در چنان موقعیتی است. طالبان به او کاری ندارند، احترامش می‌کنند و حتی به حرف‌هایش گوش می‌دهند. همین او را از فضای واقعی افغانستان و حکومت طالبان بیرون آورده است. نمی‌بیند که چه تعداد زن گم شده‌اند و به قتل رسیده‌اند؛ نمی‌بیند که چه جفاها بر دختران جوان مردم رفته است‌؛ نمی‌بیند که محرومیت زنان و دختران از تحصیل دیگر یک گمان نیست، بلکه حقیقت است؛ نمی‌بیند که تمام مردم افغانستان از دست آنچه او «حکومت افغانستان» می‌خواند چه می‌کشند.
چرا؟ برای این که طالبان به روی او لبخند می‌زنند. برای این که از او نمی‌پرسند محرم‌ات کجااست. برای این که به آزادی شخص او تعرض نکرده‌اند.

محبوبه سراج نمی‌داند که وقتی در تلویزیون‌ها وضعیت افغانستان را نرمال نشان می‌دهد، با طالبان‌ همراه می‌شود. حتی بدتر، وسیله‌ی تبلیغاتی آنان می‌شود.
محبوبه سراج حق دارد از طالبان حمایت سیاسی کند. این بخشی از حقوق فردی اوست. اما نمی‌‌باید که به نمایندگی از زنان افغانستان خود را در جایی نامزد کند.

سخیداد هاتف

>>>   جنبش زنان معترض افغانستان خواستار حذف نام محبوبه سراج از فهرست جایزه صلح نوبل شد
جنبش زنان معترض افغانستان از انستیتیوت تحقیقات صلح اسلو خواسته است که نام محبوبه سراج را از فهرست نامزدان دریافت جایزه صلح نوبل حذف کند.
جنبش زنان معترض افغانستان، روز شنبه، ۱۵ دلو، با فرستادن نامه‌ای به انیستیتوت تحقیقات صلح اسلو، خواستار حذف نام محبوبه سراج از فهرست کاندیدان دریافت جایزه صلح نوبل شده است.
این جنبش با فرستادن نامه‌ای اعتراضی به این انستیتیوت گفته است: «محبوبه سراج از لابی‌گران و مدافعان تعامل با گروه طالبان است و علیه زنان معترض افغانستان عمل کرده است.»
زنان معترض افغانستان در نامه خود به هنریک اودال، رییس انستیتوت صلح اسلو، از وی خواسته‌اند که ارزش‌های جایزه صلح نوبل را زیر سوال قرار نداده و نام محبوبه سراج را از لیست نامزدان جایزه صلح نوبل حذف کند.
آنان افزوده اند که محبوبه سراج کوچک‌ترین تلاشی در جهت تامین صلح و حق کار و آموزش زنان در افغانستان انجام نداده است.
انستیتوت تحقیقات صلح اسلو روز چهارشنبه، ۱۲ دلو، اعلام کرد که محبوبه سراج و نرگس محمدی، فعال سرشناس حقوق بشر و حقوق زنان ایرانی را برای دریافت جایزه صلح نوبل به کمیته نوبل معرفی کرده است.
محبوبه سراج از فعالان عرصه جامعه مدنی است که با وارد شدن طالبان به کابل در ۱۵ آگست ۲۰۲۱، به کشور بازگشت و بعداً نام او در فهرست ۱۰۰ چهره تاثیرگذار جهان در «مجله تایم» در سال ۲۰۲۱ قرار گرفت.

>>>   Sha Ho
این زن ژولیده خود یک پارچه اغتشاش وطا~لب زاده است نه سویه داردونه گپ زدن خوده یاد دارد این را به صلح وغم وغصه زنان افغانستان چی ?

>>>   محبوبه سراج از نوادگان عبد رحمن خان است و امروز در حکومت طالبانی نیات جد اعلای ایشان پیاده شده پس جناب عالی از طالبان گله یی ندارند.

>>>   شرایط و وضعیت انسانها را تغیر میدهد.
یک مدافع دیگر حقوق بشر و حقوق زن نیز در ایران وجود دارد بنام شیرین عبادی.
او جایزه صلح نوبل را نیز دریافت کرد و از امریکا بنام سردمدار حقوق بشر خیلی به خوبی یاد میکرد.
اما همین که بعد از حادثه یازدهم سپتامبر امریکا به افغانستان حمله کرد،شیرین عبادی ترسید که پلان بعدی امریکا،حمله به ایران خواهد بود.
بنأ او اخطار داد که اگر سربازان امریکایی پایشان را در سرزمین ایران بگذارند،پایشان را خواهم شکست.
حالا محبوبه سراج نیز میبیند که سردمدار دموکراسی جهان یعنی امریکا،هفته وار چهل میلیون دلار به دولت طالبان انتقال میدهد،بنأ او چکاره است که دولت طالبان را انتقاد کند؟

>>>   اگر کسی در ازای اعتراض ‌و عدالت خواهی مزد یا مزایایی دریافت کرده؛ باید دهنش را ببندد، هیچوقت خود را جزو نیروهایی که خالصانه و‌آگاهانه حاضرند جان دهند ‌و پای ارزش های خود بمانند نداند.
کجای جهان شاهد مبارزی ایدئولوژیک بودید که به صرف خارج رفتن به کاروان اعتراض در خیابان پیوسته باشد؟
چند مبارز واقعی را می شناسید که در حین خارج شدن از کشور دستگیر و حالا هم با حمایت ده ها نهاد و دلال خارجی در غرب یا شلتری امن با کلی امتیاز به سر می برند؟!
اگر کسی از راه مبارزه در خیابان در عرض یک یا دو‌ ماه در نقش مدافع حقوق زنان خارج رفته دهنش را ببندد.
اگر کسی خیلی تصادفی و‌ اتفاقی زندان رفته و بعد هم مزدش را با ویزا و‌ خارج رفتن گرفته هم دهنش را ببندد.
اولین و قدرتمند ترین مانیفست جنبش مستقل زنان افغانستان را من و‌ زهرا با هم نوشتیم و همان حرکت بسیار رادیکال و سیاسی را دلالانی که همکاران نظام فساد و چورِ ارگ ریاست جمهوری بودند و به نام جنبش زنان همیشه پروژه می گیرند؛ تبدیل به آژانس مسافرتی برای دریافت ویزا و‌ خارج رفتن کردند.
مانیفیستی که می توانست جنبش مسلحانه ی زنان را هم بسیج کند، دست بی سوادهای تازه به دوران رسیده ای افتاد که هیچ آگاهی نسبت به جنسیت و بنیان های ستم ندارند و‌ تا هنوز از جعل و مصادره ی «اعتراض» امتیاز مادی و معنوی می گیرند.
حالم از همه ی پیشگامان فساد در حوزه ی مدنیت و روشنگری به هم‌می خورد. از آنهایی که مدیر مسئول یک رسانه ی دیجیتالی اند و همه چیز را اشتباه می نویسند، همه ی آن فمینیست های دروغی که هنوز درگیر دین و سنت مانده اند. زنان سیاست پیشه ای که اختیار موی و تن خود را ندارند؛ که نه شما فعال حقوق زنان هستید و نه هیچ تلاشی برای مبارزه دارید جز ”سوگنامه نویسی” و ترویج ضعف و فرصت طلبی برای به خدمت درآمدن در یک حزب به شدت مردانه و ضد زن!
زن مبارز کسی نیست که هر روز ضعف ها و شکنجه شدن های خودش را در قالب کتابچه خاطرات عمومی و به زنان دیگر هشدار می دهد تا از هر اقدامی مایوس شوند، زن مبارز کسی است که قدرت و جنگیدن تا آخرین گلوله را بذر می پاشد و به دنبال فرصتی مناسب برای بازگشت به سنگر است.
جنبش مستقل زنان افغانستان دیر یا زود مسلح خواهد شد و عروسک های جنبش زنان هم دهنشان را خواهند بست، حالا مشغول دریافت جایزه، مهمانی رفتن، سیمینار نشینی، پز دادن و مصاحبه های آبکی و تو زرد با رسانه های تجارتی باشید.
پیش از طالبان باید با فساد پیشه گان و‌ منفعت طلبانِ فرهنگ زشت پروژه و ابتذال مبارزه کرد.
حالم از هر آنکه زندان رفته و هر روز با یادآوری آن چیزی گدایی می کند هم به هم می خورد، کسی که قصد مبارزه دارد درون سنگرش پنهان می شود نه اینکه به کمک دشمن آن را خالی کند.
همه ی ما برای باز پس گیری سرزمینمان چاره ای جز بازگشت و‌ مردن نداریم.
بهار سهیلی

>>>   ازی نوده پیوند کو که شفتالو بگیره.
اولی باادرارگاودست وروی خودرامیشویدودومی دیوارراباسنگ میزند.
اولی دومی رااحمق فکر میکندودومی اولی را.سومی هردورا.
ما وشما چتو کنیم؟
نادرعلی جوادی

>>>   امربکا هر کس را خواست به درجات عالی میرساند، مشهور میسازد، پول می‌دهد، جایزه می‌دهد. در بیست سال اخیر کسانی مانند سیما ثمر ، فوزیه کوفی، شکریه بارکزی، حبیبه سرابی و امثالهم را مطرح کردند، حالا هم نوبت یک بیسواد دیگر است. در افغانستان در قصه مردم و وطن کس نیست.

>>>   محبوبه سراج ها قلم به مزد وخودفروش استند. فاحشگی جسمانی بر این نوع فاحشگی سیاسی شرف دارد.

>>>   محبوبه سراج، فعال حقوق زن چند روز پس از معرفی شدن به عنوان یکی از نامزدان دریافت جایزه صلح نوبل، در مصاحبه با نشریه «فارین پالیسی» از جامعه جهانی می‌خواهد تا با گروه طالبان وارد تعامل شده و توافق کند.

خانم سراج درحالی چنین درخواست جنجالی را مطرح کرده که طالبان از زمان به قدرت رسیدن، تمامی اقوام غیرپشتون را به حاشیه برده و نیز زنان را کلی از زندگی اجتماعی، حذف کرده‌اند.

چند روز پس از اینکه محبوبه سراج، به عنوان یکی از نامزدان دریافت جایزه صلح نوبل از سوی انستیتیوت تحقیقاتی صلح اسلو معرفی شد، در گفتگویی با روزنامه فارین پالیسی، درخواست جنجالی مبنی بر تعامل و توافق جهان با حکومت طالبان را مطرح کرده است.

سراج به فارین پالیسی گفته است: «پس از ۱۸ ماه خشونت، زمانش رسیده تا حرف طالبان نیز شنیده شود. گفتگوها با طالبان آغاز گردد.»

محبوبه سراج، نواده شاه عبدالرحمان خان و از فعالان حقوق زن در افغانستان است که پس از برگشت طالبان به قدرت، در افغانستان باقی ماند و به گفته خودش، طالبان به دلیل اصل و نسب او، نه تنها کاری به او ندارند، بلکه به او احترام نیز می‌گذارند.

محبوبه سراج هرچند در این گفتگو با فارین پالیسی تائید کرده که پس از برگشت طالبان به قدرت، موجودیت زنان نادیده گرفته شده و هر فرمان طالبان، زنان را از زندگی اجتماعی حذف می‌کند، اما راه‌حلی که جهان برای برخورد با طالبان پیش گرفته را نمی‌پذیرد و باورمند است که حالا با طالبان به عنوان حاکمان برحال افغانستان باید گفتگو شود و جز این، انتخاب دیگری وجود ندارد.

به نقل از رادیو فرانسه، محبوبه سراج همچنین در این گفتگو گفته که طالبان «داستان‌های غم‌انگیز» زیادی دارند و تاکید می‌کند که آنان «نادیده گرفته شده» و شمار زیادی از آنان در سال‌هایی که می‌جنگیدند، کشته شده‌اند که به باور خانم سراج، یک «حقیقت» است.

بانو سراج به عنوان یکی از نامزدان دریافت جایزه صلح نوبل درحالی جهان را برای تعامل و توافق با طالبان ترغیب می‌کند که در این ۱۸ ماه، به نظر می‌رسد صبر جهان در مقابل حکومت طالبان که تاکنون از سوی هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده است، سر رسیده است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است