نگاه تبعیض‌آمیز نسبت به زن در تمام گروه‌های افراطی، نه تنها بنیادگرایان مسلمان بلکه حتی در میان بنیادگرایان یهودی و مسیحی نیز، به درجاتی وجود دارد. اما این بدبینی ژرف و دشمنی آشتی‌ناپذیر که طالبان نسبت به زن دارند حتی در القاعده و داعش هم وجود ندارد.
طالبان از زمان پیدایش و سپس تشکیل امارت‌ در هردو دوره حاکمیت شان، هیچ نقشی برای زنان قایل نشده و هیچ طرحی برای سهم دادن به آنان نداشته‌اند. مخالفت آنان با حضور زن در اجتماع و سخت‌گیری‌شان در این باره به حدی است که هزینه‌های سنگینی را به خاطر آن پرداخته‌اند، اما هیچ‌گاه به تعدیل موضع خود در این زمینه راضی نشده‌اند.

از زمانی که طالبان در ۱۵ آگوست ۲۰۲۱ برای بار دوم کنترل افغانستان را به دست گرفت، بیش از هر چیز توصیه‌ها و فرمان‌هایی در مورد اعمال محدودیت‌ها بر دختران و زنان صادر کرده اند که اینک بطور فشرده به بعضی از موارد آن میپردازیم:
1. «کابینه مردانه» (سپتامبر ۲۰۲۱)
هنگامی که طالبان در ۱۵ آگوست ۲۰۲۱ بار دیگر به قدرت رسیدند، جهان منتظر بود تا ببیند این گروه چقدر تغییر کرده است. شیرمحمد عباس استانکزی، معاون وزارت خارجه طالبان در ۳۰ آگوست، روز پس از خروج آخرین سرباز آمریکا، در مصاحبه ای گفت: «شکی نیست که زنان فعالانه در حکومت دخیل خواهند بود، اما نمی‌توانم بگویم که آیا آنها پست‌های بلند را خواهند گرفت یا خیر.» که متعاقبا هفته بعد این گروه «کابینه موقت» خود را اعلام کرد، در حالی که هیچ زن در آن نبود.

2. لغو نهادها و قوانین حمایت از زنان
گروه طالبان به تاریخ ۲۴ اسد ۱۴٠٠ به کابل رسید، ۲۳ روز بعد به تاریخ ۱۶ سنبله، کابینۀ سرپرست‌اش را اعلام کرد که در آن وزارت امور زنان وجود نداشت. وزارت امر به معروف و نهی از منکر گروه طالبان به تاریخ ۲۶ سنبله ۱۴٠٠، با ۷٠٠٠ مأمور در ساختمان وزارت امور زنان فعال شد. صادق عاکف مهاجر، سخنگوی این وزارت در ماه سرطان ۱۴٠۱ به روزنامۀ لوموند گفت: وزارت امر به معروف و نهی از منکر «مهم‌ترین» وزارت‌خانۀ طالبان است و حتی «در جایگاهی بالاتر از وزارت‌های داخله و دفاع» این گروه قرار دارد.

3. سرکوب اعتراضات (سپتامبر ۲۰۲۱)
زنان افغانستان از زمان تسلط طالبان در برابر افزایش محدودیت‌ها اعتراض کرده‌اند. در تظاهرات‌های مختلف، معترضان به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند یا روزهای زیاد در بازداشت به سر بردند. در ۷ سپتامبر ۲۰۲۱، براثر تیراندازی طالبان به زنان معترض، ۳ نفر در هرات کشته و ۷ تن دیگر زخمی شدند. یک روز بعد، وزارت داخله در بیانیه‌ای محدودیت‌های را برای تظاهرات اعمال کرد و تاکید شد که تظاهرکنندگان باید از قبل به نهادهای امنیتی اطلاع بدهند.

4. کارکنان دولتی (آگوست-سپتامبر ۲۰۲۱)
در مدت یک ماه پس از روی کار آمدن طالبان، به تمام کارمندان زن در نهادهای دولتی توصیه شد که در خانه بمانند که عملاً از مشاغلی که قبلا انجام می‌دادند کنار گذاشته شده‌اند.

علاوه بر کارمندان دولت، افسران زن در ارتش و پلیس، حارنوالها و قضات نیز کار خود را از دست دادند و مجبور به ماندن در خانه یا ترک کشور شدند.
5. موسیقی (آگوست-سپتامبر ۲۰۲۱)
صنف های موسیقی در موسسه ملی موسیقی افغانستان پس از روی کار آمدن طالبان متوقف شدند
طالبان مخالف هر نوع موسیقی هستند، به همین دلیل هنرجویان انستیتو ملی موسیقی افغانستان در همان روزهای اولیه تسلط طالبان، به آنجا نرفتند. این موسسه از آن زمان تعطیل شده است.

6. ورزش (سپتامبر ۲۰۲۱)
از زمان بازگشت طالبان به قدرت، ورزشکاران زن در هیچ مسابقه‌ای در داخل کشور شرکت نکرده‌اند و ممنوعیت اعلام نشده ورزش اعمال شده است.
در ۸ سپتامبر ۲۰۲۱، احمدالله وثیق، رییس رادیو و تلویزیونی دولتی، گفت ورزش زنان یک فعالیت «نامناسب و غیر ضروری» است، چراکه ممکن است چهره و بدن بازیکنان پوشیده نباشد، که در شرع مجاز نیست.»

7. تفکیک دانشجویان پسر و دختر (سپتامبر ۲۰۲۱)
برخی دانشگاه‌ها در ابتدا پرده‌ میان دختر و پسر را برای رعایت قوانین طالبان در مورد تفکیک جنسیتی نصب کردند
کمتر از یک ماه پس از قدرت گرفتن مجدد طالبان، آنها جدایی دانشجویان دختر و پسر در دانشگاه‌های خصوصی را توصیه کردند.

8. مکاتب متوسطه (سپتامبر ۲۰۲۱)
در سپتامبر، وزارت معارف تنها از دانش آموزان پسر خواست تا به مکتب بازگردند
در ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۱، خبرنامه وزارت معارف از دانش آموزان و معلمان پسر خواست که به مکاتب بازگردند اما در مورد مکاتب متوسطه دخترانه از صنف هفتم تا دوازدهم چیزی نگفته بود.
سال تحصیلی در سالهای2022-2023 آغاز شد و بسیاری از دختران به مکتب رفتند اما با گریه به خانه بازگشتند زیرا در آخرین لحظه از حضور در صنف درس منع شدند.
با وجود وعده‌های طالبان، این ممنوعیت 600 روز هنوز به قوت خود باقی است.

9. مجریان زن در تلویزیون (نوامبر ۲۰۲۱)
طالبان مجریان زن را از حضور در تلویزیون بدون پوشش کامل چهره منع می‌کند
زنان در نوامبر ۲۰۲۱ بر اساس فرمان جدید تحمیلی طالبان از حضور در نمایش های تلویزیونی در افغانستان منع شدند و روزنامه نگاران و مجریان زن نیز دستور داده شد که چهره خود را کاملا بپوشانند. بسیاری از کارکنان زن رسانه ها به دلیل تهدیدات امنیتی کار خود را ترک کرده و برخی نیز مجبور به ترک کشور شده اند. حتی صدای زنان گوینده فارغ از محدودیت‌ها نبود.

10. سفر بدون محرم (دسامبر ۲۰۲۱)
در ۲۶ دسامبر ۲۰۲۱ طالبان محدودیت‌های سفر زنان را اعمال کردند.
وزارت امر به معروف و نهی از منکر اعلامیه‌هایی را بین رانندگان موتر مسافربری توزیع کرد که از آنها می‌خواست زنان بدون حجاب را سوار نکنند. زنان بدون «محرم» (پدر، برادر، شوهر یا پسر) از سفر به تنهایی بیش از ۷۲ کیلومتر منع شدند.
بعداً، در ۲۷ فوریه ۲۰۲۲، طالبان همچنین محدودیت‌هایی را برای سفر زنان به خارج از کشور بدون قیم اعمال کردند که با انتقاد جهانی مواجه شد که را «حبس زنان» خواندند.

11. «خانه‌های امن»(آگوست - دسامبر ۲۰۲۱)
پناهگاه‌هایی به نام «خانه‌های امن» در سال های اخیر در کابل و برخی جاهای دیگر باز شده بودند که دختران و زنان قربانی خشونت که خانه خود را ترک کرده بودند می‌توانستند به آنجا پناه ببرند.
هنگامی که طالبان قدرت را به دست گرفت، بسیاری از زنان ساکن در خانه‌های امن مخفی شدند و بدون هیچ اطلاعیه یا دستور رسمی این اماکن نیز ناپدید شدند.

12. حجاب (می ۲۰۲۲)
چند روز پس از ورود طالبان به کابل، چهره خیابان‌های پایتخت تغییر کرد.
تصاویر زنان در تابلو سالن‌های آریشگاه و روی دیوارها رنگ پاشیده شده بود و شعارهای جدید طالبان بر روی دیوارها نقش بسته بودند، در برخی به زنان توصیه می‌شد که حجاب داشته باشند.
در جنوری ۲۰۲۲، طالبان کارزار «رعایت حجاب» را آغاز کردند و بیلبوردهای زیادی در سطح شهر نصب شدند.
چند ماه بعد، در ۷ ماه می، طالبان یک فرمان پوشش برای زنان را اعلام کرد و گفت که همه زنان باید صورت خود را در ملاء‌عام بپوشانند وگرنه «ولی مرد» آنها مجازات خواهد شد.

13. رانندگی (مه ۲۰۲۲)
در همین ماه به آموزشگاه‌های رانندگی در اکثریت ولایات توصیه شد که زنان را آموزش ندهند.
14. دوره‌های آموزش زبان و دروس دینی (سپتامبر ۲۰۲۲)

در سپتامبر ۲۰۲۲، مسئولان برخی از مراکز آموزش زبان در کابل و سایر ولایات گفتند که طالبان مراکز آموزشی آنها را تعطیل کرده و اصرار شده که معلمان زن برای دانش آموزان زن استخدام شوند و آنها را از صنفی های مرد جدا کنند.

15. رشته‌های دانشگاه (اکتبر ۲۰۲۲)
در هفته اول اکتبر ۲۰۲۲، امتحانات ورودی دانشگاه‌ها در ۳۳ ولایت آغاز شد، اما این اولین بار بود که انتخاب رشته برای دانشجویان دختر محدود شد.
زراعت، طب، انجنیری ساختمان و معدن از جمله رشته‌هایی بود که در برخی شهرها و ولایت‌ها متقاضیان زن اجازه ورود نداشتند.

16. ممانعت رفتن به پارک‌ها(نوامبر ۲۰۲۲)
در روزهای آغازین حکومت خود، طالبان برای محدودکردن زنان از رفتن به پارک‌ها انجام نداده بودند.
با این حال، در ۲۷ مارس ۲۰۲۲، وزارت امر به معروف و نهی از منکر، بیانیه‌ای صادر کرد و روزهایی را برای زنان و مردان برای رفتن به پارک‌های عمومی مشخص کرد. حدود سه ماه بعد، یک پارک ویژه زنان در کابل به نام «شراره باغ» از سوی طالبان بسته شد.

17. جشن فارغ التحصیلی (دسامبر ۲۰۲۲)
در آخرین ماه سال ۲۰۲۲، رسانه‌های اجتماعی مملو از جشن‌های فارغ‌التحصیلی دانشجویان پسر بود که در تالارهای بزرگ عروسی کلاه خود را به هوا پرتاب می‌کردند، اما دانشجویان دختر برخلاف سال‌های گذشته در جشن‌های فارغ‌التحصیلی غایب بودند.
بعد، برخی از دانشجویان دختر تازه فارغ التحصیل گفتند که از برگزاری جشن فارغ التحصیلی خود در خارج از دانشگاه منع شده‌اند.

18. تحصیل دانشگاه (دسامبر ۲۰۲۲)
دانشجویان دختر در دانشگاه کابل، دانشگاه‌ها در بهار ۲۰۲۲ بازگشایی شدند اما زنان از آن زمان تا اطلاع ثانوی از تحصیلات عالی منع شده‌اند
۲۱ دسامبر ۲۰۲۲ روزی بود که وزارت تحصیلات عالی دولت طالبان دختران را از تحصیلات عالی منع کرد و دروازه دانشگاه‌های دولتی و خصوصی را به روی زنان تا «اطلاع بعدی» بست.

19. سازمان‌های غیردولتی (دسامبر ۲۰۲۲)
در ۲۴ دسامبر ۲۰۲۲، حکومت طالبان کارهمه کارمندان زن در سازمان‌های غیردولتی ملی و بین المللی را ممنوع اعلام کرد.
وزارت اقتصاد در نامه‌ای از این سازمان‌ها خواسته است تا کارمندان زن خود را تا اطلاع ثانوی تعلیق کنند.
طالبان دلیل این امر را رعایت نکردن «حجاب اسلامی» و «سایر قوانین و مقررات» گفته است.

20. منع ورود زنان به رستورانت‌ها
ریاست امر به معروف و نهی از منکر طالبان در هرات روز دوشنبه مورخ26 حمل1402 ورود زنان به رستورانت‌های دارای «فضای سبز» را منع کرده است. مالکان رستورانت‌ها اما می‌گویند که طبق دستور شفاهی محتسبان این ریاست، هیچ زنی حق ورود به رستورانت را ندارد. این تصمیم طالبان با واکنش‌های زیادی مواجه شده است. زنان هراتی این تصمیم طالبان را «تحقیرآمیز» عنوان می‌کنند و می‌گویند که عمل‌کردهای زن‌ستیزانه این گروه باید هر چه زودتر متوقف شود.

21. بیرون رفتن از خانه
وزارت امر به معروف و نهی از منکر این گروه در اوایل دی‌ ۱۴۰۰ صادر کرد، محدودیت‌های بر رفت‌و‌آمد زنان در بیرون از خانه وضع شد. در این فرمان، طالبان به تمامی راننده‌های تاکسی‌ها و اتوبوس‌های شهری دستور دادند که از سوار کردن زنان تنها که مرد محرمی با خود ندارند، خودداری کنند.

22. نشر و پخش سریالها
وزارت امر به معروف و نهی از منکر در همکاری با وزارت اطلاعات و فرهنگ این گروه، اوایل مهر ۱۴۰۰ با صدور فرمانی ۱۰ ماده‌ای، نشر و پخش سریال‌ها و فیلم‌‎هایی را که زنان در آن‌ها نقش ایفا کرده‌اند، ممنوع کرد.

23. منع رفتن به حمام های زنانه
وزارت امر به معروف و نهی از منکر این گروه، اواسط آبان ۱۴۰۱ صادر کرد و بر اساس آن، فعالیت تمامی حمام‌های زنانه در سراسر افغانستان متوقف شد. ماموران طالبان به مالکان حمام‌های زنانه هشدار دادند که این حمام‌ها سبب ترویج فحشا شده‌اند و باید تعطیل شوند.

24. ممانعت از خرید و فروش زنان در بازار
مأموران امر به معروف و نهی از منکر گروه طالبان ۲۴ جوزای ۱۴٠۱ در شهر هرات، به فروشگاه‌ها و حتی مالکان فروشگاه‌های لوازم زنانه هشدار دادند که پس از این زنان بدون محرم را به دکان‌های‌شان اجازه ندهند و به آنان چیزی نفروشند.

25. محدودسازی دسترسی زنان به خدمات صحی
ریاست امر به معروف و نهی از منکر گروه طالبان، ۱ جدی ۱۴٠٠ ورود زنان بدون محرم به مراکز صحی در ولایت غزنی را ممنوع کرد. سپس در ولسوالی مقر این ولایت همراهی زن بیمار توسط زن دیگر خانواده در شفاخانه‌ها را «غیراخلاقی» و «غیرشرعی» اعلام کرده به دکترها دستور دادند تا از معاینه و تداوی زنان بیمار بدون محرم خودداری کنند.

26. منع دسترسی زنان به عدالت
محکمۀ استیناف گروه طالبان در ولایت هرات ۲۵ جوزای ۱۴٠۱ اعلام کرد که «زنان حق ندارند علیه شوهران‌شان در دادگاه شکایت کنند، چون محاکم طالبان به شکایت‌های زنان در مورد خشونت‌های خانوادگی رسیدگی نمی‌کند.»

27. منع انتقاد و اعتراض علیه طالبان و تعیین مجازات
گروه طالبان به تاریخ ۳٠ سرطان در فرمان جدید منسوب به ملا هبت‌الله آخندزاده، رهبر این گروه گفت: «برای همۀ افراد و رسانه‌ها انتقاد از طالبان ‘شرعاً حرام و ممنوع’ است و نقد و انتقاد از این گروه ‘مجازات’ در پی دارد.»

28. منع زنان از ورود به مسجد
برای نخستین‌بار در تاریخ دین اسلام، ۲۷ جوزای ۱۴٠۱ طالبان در شهر هرات فرمان دادند که «نماز خواندن زنان در مسجد حرام است.» جنگجویان طالبان در چندین مسجد از اشتراک زنان به نماز جمعه جلوگیری و اعلام کردند که «زنان حق خواندن نماز در جماعت را ندارند.

آثار و پیامدهای تبعیض علیه زنان؛
1. بعد از به روی کار آمدن رژیم طالبان در سطح ملی و بین المللی در کنار بعضی نارضایتی ها، خوشبینی‌هایی اندک در اوایل وجود داشت، چرا که از یک سو در کشور به جنگ ها پایان داده‌شد و از طرف دیگر با مقامات و منسوبین نظام گذشته رفتار نهایت نرم را اختیار نمودند؛ اما دوام بستن درب دروازه های مکاتب و دانشگاه ها دخترانه و ادامه محدودیت های شدید علیه زنان این خوشبینی‌ها را متاثر ساخت و به یاس مبدل ساخت. حتا در داخل صفوف خودی نیز نارضایتی را بالا برد.

2. محرومیت از حقوق سیاسی موجب حذف زنان از حوزۀ عمومی و محصور نمودن آنها در حوزۀ خصوصی (محیط درون خانه) می‌گردد.‌ چنین فرایندی در طولانی‌مدت موجب می‌گردد که زنان در جایگاه ابزار و اشیاء فروکاسته شوند. این فروکاستگی منزلتی، مخالف کرامت ذاتی زنان به‌عنوان انسان است. افزون بر این، این محرومیت، تحقیر روانی زنان و درنتیحه سلب امنیت و آرامش روحی و روانی آنان را در پی خواهد داشت. حذف زنان از حوزۀ عمومی و مدیریتی، هم برای جامعه نیز مضر است؛ چون جامعه از خلاقیت، ایده‌ها و نظریات سازندۀ زنان بی‌بهره می‌ماند و هم برای خود زنان مضر است؛ چون تحقیر و شئ‌گشتگی را به دنبال دارد.

3. دنیای امروزی به مثابه یک دهکده است و بدون تعامل با دنیای بیرون امکان پذیر نیست که رژیم طالبان دوام بیاورد. توقف مکاتب و دانشگاه های دخترانه و ممانعت خانم ها از رفتن به کار، یکی از مسایلی است که روند به رسمیت شناختن این رژیم را متاثر نموده است.

4. اگر توقف مکاتب و دانشگاه ها دخترانه و موضوع ممانعت اشتغال خانم ها دوام پیدا کند تعداد زیادی از هموطنان به فکر ترک افغانستان خواهند شد، چرا که نسل کنونی محرومیت دختران و خواهران خود را از تحصیل نمی‌پذیرد.

5. قضیه منع حق تعلیم دختران در هر سطح یکی از مسایلی مهم است که مخالفین و منتقدین رژیم حاکم، از آن در سطح ملی و بین المللی بهره جسته و موقف و جریان خویش را قوت می‌بخشند. چرا که بر اساس واقعیت باور بر آن است که طالبان مخالف علوم عصری و دنیای مدرن اند.

6. تا کنون گهگاهی مقامات رژیم طالبان علت توقف مکاتب و دانشگاه دخترانه را عدم محیط محفوظ و سالم اظهار نموده‌اند و همواره وعده داده‌اند که به زودی مکاتب و دانشگاه ها را بروی دخترانه باز خواهد شد، و مردم بر اساس این وعده‌ها در حالت انتظار بسر می‌برند؛ اما اگر نشانه‌هایی از عدم تعهد شان به نظر برسد، بدون شک، اکثریت افغان‌ها دست به تظاهرات های گسترده خواهند زد و در برابر این گونه تصامیم جهل برخورد جدی خواهند کرد که حق مسلم شان میباشد.

7. از همه مهم‌تر این‌که تعلیم بانوان در رشته‌های مختلف دانشگاه برای ترقی، پیشرفت و خودکفایی کشور اهمیت فراوانی دارد بلکه شرط اساسی آن است. در اوضاع کنونی، در عرصه‌های مختلف در دانشکده های چون: طب، تعلیم و تربیه، تحصیلات عالی، بخش‌های مختلف حکومت‌داری و دیگر عرصه‌ها، برای بانوان نیاز جدید دیده می‌شود. و اگر روند کنونی توقف مکاتب و دانشگاه ها دخترانه ادامه یابد، سالانه این نیاز شدیدتر شده و مردم جامعه با مشکلات زیادتری روبرو خواهند شد.

8. ممانعت تحصیلات دختران سبب می‌شود که در طول یک سال آینده در حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد دانشگاه‌های خصوصی فعالیت‌شان را توقف دهند. این یک ضربه محکم بر پیکر عدالت اجتماعی و اقتصادی است که پیامدهای جبران‌ناپذیری دارد. این امر، سرعت چرخه اقتصاد را کند می‌کند و فرار سرمایه و به تبع آن بیکاری و فقر را افزایش می‌دهد.

9. گسترش بنیادگرایی دینی، زمینه‌سازی برای سربازگیری گروه‌های مخالف رژیم حاکم، ترویج ازدواج‌های اجباری و زیر سن و افزایش منازعات اجتماعی و محلی.

10. افزایش فقر و آسیبهای اجتماعی: زنان در بیست سال گذشته از توانمندی‌های زیادی برخوردار بودند.‌ تبعیض مثبتی که نسبت‌به آنان اِعمال می‌گردید، بستر‌ خوبی برای رشد فرهنگی و استقلال اقتصادی آنها فراهم نموده بود.‌ با محرومیت زنان از اشتغال، همۀ این دستاوردها نابود می‌شود. محرومیت اقتصادی، استقلال اقتصادی زنان را از آنان می‌گیرد و آنها را از یک فرد فعال، خلاق و مستقل به فردی وابسته، آسیب‌پدیر و منفعل ‌بد‌ل می‌نماید.‌ این محرومیت در خانواده‌های فقیر و خانواده‌های بدون سرپرست،‌ دشواری‌های فوق‌العاده‌ای را برای زنان و اعضای خانواده در پی دارد و چنین است که هم دامنۀ فقر و محرومیت به‌لحاظ کمی گسترش می‌باید و هم شدت فقر در درون خانواده افزایش یافته و سطح سنگین‌تری از گرسنگی و بی‌خانمانی را تجربه می‌نمایند. افزون بر این، گسترش فقر با گسترش آسیب‌های اجتماعی نیز همراه است؛ در نبود درآمد مشروع برای زنان و خانواده‌ها، روی آوردن به بزهکاری‌های اجتماعی دور از انتظار نخواهد بود.

راهکار/توصیه؛
1. اساسی ترین و کامل ترین تدبیر، علم و معرفت است. مسیر مذکور زیاد سخت و دشوار است، اما باید همه آقایان و‌ بانوان مخالف این بیدادگری به‌شکل وسیعی در روشن ساختن اذهان و از بین بردن رسوم و فرهنگ‌های ناشایسته اجتماعی سهم بگیرند و مبارزه کنند؛ چنان‌چه سال‌ها است که این روشنگری شروع شده است.

2. اصلاح و ایجاد قوانین مدنی و جزایی و عملی ساختن آن‌ در راستای تدارک وظایف و مکلفیت های حقه همه اعضای اجتماع و مردم براساس معیاریهای حقوق انسانی و اجرایی ساختن‌شان نیز از مسیر مورد نیاز برای راهکار اساسی این نابرابری و بی عدالتی است.

3. در نهایت پذیرفتن و تعقب نمودن شرایط که جامعه جهانی و کشورهای منطقه برای به رسمیت شناختن طالبان مطرح کرده اند، قدم های جدی بردارند و کمک های جامعه جهانی به افغانستان تداوم پیدا کند، تامین امنیت و صلح نسبی امکان پذیر میباشد. در غیر آن صورت در پهلوی وقوع فاجعه بشری ناشی از فقر و گرسنگی، احتمال این نیز وجود دارد که افغانستان بار دیگر به النه تروریسم تبدیل گردیده، مورد اشغال و به جنگ داخلی دیگری مواجه شود. فعلا طالبان در افغانستان حاکم است. از این جهت از لحاظ بازیگران داخلی انتخاب به دست طالبان است که افغانستان را به کدام سمت سوق خواهند داد.

4. سازمان ملل و دولت های ابرقدرت جهان، طالبان بخواهند که به حقوق انسانی تمام مردم افغانستان، از جمله زنان، دختران، دگرباشان جنسی و سایرین که به دلیل مذهب یا قومیت به حاشیه رانده شده‌اند، احترام بگذارند. به تمام محدودیت‌های حقوق زنان پایان دهند. وزارت امر به معروف و نهی از منکر را برچینند؛ کمسیون مستقل حقوق بشر افغانستان را بازگشایی کنند. از طالبان بخواهید تا هدف قرار دادن و سوء‌استفاده از معترضان، مدافعان حقوق بشر، روزنامه‌نگاران و خانواده‌های‌شان را پایان دهند. در کل، از طالبان بخواهید به تعهدات و معیارهای حقوق بشری که شما، شورای امنیت، بیش از یک سال است آن‌ها را به رعایت آن فرا می‌خوانید، عمل کنند.

5. درصو رت نپذیرفتن شرایط سازمان ملل، جهان گروه طالبان را به رسمیت نشناسند و مطمئین شوند که آن‌ها عواقب نقض حقوق بشر را خواهند دید. شورای امنیت نباید هیچ‌گونه معافیت از ممنوعیت سفر برای رهبران طالبان را تمدید کند و باید افزودن نام اعضای رهبری طالبان را که مسئول نقض حقوق بشر بوده‌اند، به فهرست تحریم‌های سازمان ملل در نظر داشته باشد. سوءاستفاده‌های طالبان نباید عادی شود و شما نمی‌توانید خود را تسلیم انفعال کنید.

6. از تمام رهبران ارشد سازمان ملل متحد، میخواهم تا در هر فرصتی بر طالبان فشار بیاورند که به حقوق تمام زنان، دختران و سایر گروه‌های به حاشیه رانده‌شده احترام بگذارند. از یوناما میخواهم درباره‌ی انجام مأموریتش در اولویت دادن به برابری جنسیتی و حقوق تمام و کمال زنان همواره پاسخ‌گو باشد.

7. مشارکت معنادار و حمایت از جامعه مدنی زنان افغان نه‌تنها اقدامی برای همبستگی با تمام مدافعان شجاع حقوق بشر است که به گونه‌ی خستگی‌ناپذیری برای حقوق جوامع خود می‌جنگند؛ بلکه اگر سازمان ملل بخواهد به اساسی‌ترین وظایف خود در افغانستان عمل کند، ضروری است. تعامل جامعه بین‌المللی با طالبان باید منعکس‌کننده‌ی نگرانی‌ها، اولویت‌ها و توصیه‌های مختلف زنان افغان، گروه‌های قومی، اقلیت‌های مذهبی و تمام گروه‌های به حاشیه رانده‌شده‌ی دیگر باشد. مشارکت همه‌جانبه، برابر و معنادار جامعه مدنی زنان افغان باید در هر تصمیم‌گیری در مورد آینده افغانستان، از جمله تصمیم‌گیری شما، تضمین شود.

8. کشورهای جهان از تشکیل مکانیسم پاسخ‌گوی در سازمان ملل برای بررسی نقض حقوق بشر حمایت کنند.
وظیفه‌ی من به عنوان یک روزنامه‌نگار و فعال حقوق زن، شاهد بودن است. و آنچه من به روشنی می‌بینم این است که طالبان همین اکنون هم به زنان و دختران این سرزمین آسیب‌های جبران‌ناپذیر وارد می‌کنند و هر روز که شما اقدامی نکنید، این آسیب عمیق‌تر می‌شود. مردم افغانستان به‌ویژه زنان این مناظره را تماشا می‌کنند. افزون بر آن، زنان در سایر مناطق جنگی در سراسر جهان نیز نگاه‌شان این‌جاست. اگر در افغانستان وارد عمل نشوید، زنان در اتیوپیا، میانمار، سودان و یمن خواهند دانست که برای شورای امنیت سازمان ملل، زنان، صلح و امنیت چیزی جز وعده‌ای میان‌تهی نیست.

خلاصه کلام بر‌اساس این مانیفست، زنان عملا حق بیرون‌رفتن از خانه را تحت هیچ شرایطی ندارند و فقط باید به فرزندداری و خانه‌داری بپردازند؛ حتی برای نمازخواندن هم فقط در کوچک‌ترین اتاق خانه باید بروند و حق خواندن نماز در اتاق بزرگ خانه را ندارند. برخی کارشناسان این تبصره درباره زنان را به وحشت این گروه از زنان تعبیر می‌کنند.
در مانیفست طالبان، هیچ بند و تبصره‌ای در زمینه بهبود زندگی و معیشت زنان مطرح نشده و فقط بر مساله جهاد علیه کفار و باغیان و تطبیق شریعت در جامعه افغانستان تأکید شده است. به نظر می‌رسد این گروه با تکیه بر مانیفست‌شان، قتل‌عام مردم در پنجشیر، بلخاب و اندراب را توجیه‌پذیر بدانند.

حامیه نادری

>>>   "نگاه تبعیض‌آمیز نسبت به زن در تمام گروه‌های افراطی، نه تنها بنیادگرایان مسلمان بلکه حتی در میان بنیادگرایان یهودی و مسیحی نیز، به درجاتی وجود دارد." خودت ال گپ را در همان شروع گفته یی و حال فکر کن که فاشیسم قبیله که حلقه گمشده بنیادگرایان یهود اند بالا پوش بنیادگرایان مسلمان (البته مسلمان به گفته یی خودت مگر وهابی انگلیسی از نظر من) را هم بالای آن پوشیده اند. حالا اگر نایتریک اسید را با هیدروکلوریک اسید یکجا کنی حتی طلای ناب را هم حل میکند!!!!
آتش خاوری

>>>   عالی بود

>>>   بانو نادری تشکر از حوصله مندی و تلاش‌های همیشه گی تان

>>>   روایت تلخ زنان مطلقه افغانستان که با فشار طالبان مجبورند با همسران سابق زندگی کنند
خبرگزاری فرانسه با ده‌ها زن افغان مطلقه گفتگو کرده است. این زنان می‌گویند که پس از به قدرت رسیدن امارت اسلامی در افغانستان، طالبان آنها را مجبور کرده‌اند با همسران سابقشان دوباره در یک خانه زندگی کنند.
مروا، زنی که پیش‌تر به دلیل خشونت از سوی همسرش تمام دندان‌هایش شکسته‌اند امروز بدلیل تهدیدهای طالبان با هشت فرزند خود زندگی مخفیانه‌ای را در افغانستان دنبال می کند.

او یکی از زنان افغان است که پیش از به قدرت رسیدن طالبان، توانست از قوانین نسبتا پیشرو بهره برده و از همسر «خشن و بیمار» خود طلاق بگیرد.
اما همسرش پس از به قدرت رسیدن طالبان نزد آنها رفت و با پادرمیانی یکی از فرماندهان این گروه اسلام گرای افراطی، دستور آمد که این زن باید با همسر سابق خود زندگی کند.
مروای ۴۰ ساله به خبرگزاری فرانسه می گوید «تمام آن روز را در کنار دخترانش گریه کرده است.»

دولت طالبان به تفسیری سختگیرانه از شریعت اسلام پایبند و محدودیت‌های شدیدی را بر زندگی زنان اعمال کرده است.
سازمان ملل متحد این محدودیت ها را «آپارتاید جنسی و جنسیتی» می خواند.
وکلای دادگستری افغانستان به خبرگزاری فرانسه اطلاع داده‌اند که صدها تن از زنان افغان پس از به قدرت رسیدن طالبان ناگزیر با وجود طلاق رسمی مجبور شده‌اند تا به زندگی با مردان خطرناک تن بدهند.

مروا پس از بازگشت به زندگی با همسرسابق خود دوباره مورد ضرب و شتم و حبس خانگی قرار می گیرد. همسر او دستان و انگشتانش را با حمله خشونت آمیز می‌شکند.
مروا می‌گوید خشونت‌های فیزیکی علیه‌اش آنچنان شدید بوده‌اند که مدت‌ها بیهوش شده و پس از چندین روز به کمک دخترانش به زندگی بازگشته است. او می‌گوید همسرش «آنقدر موهایش را کشیده که پس از مدتی کچل شده است.» s
مروا اما تصمیم می گیرد دل به دریا بزند و با شش دختر و دو پسرش مخفیانه به صدها کیلومتر آن طرف‌تر کوچ می کند. او می گوید فرزندانش با وجود فقر خوشحال تر هستند و می گویند: «مادر، اشکالی ندارد اگر گرسنگی می کشیم. حداقل از شر آزار و کتک خلاص شده ایم.»
مروا از ترس اینکه همسرش محل اختفای آنها را کشف کند، می گوید: «هیچکس ما را اینجا نمی شناسد، حتی همسایه ها.»

با وجود اینکه طلاق در اسلام امری جایز است اما در جامعه افغانستان، نگاه به زنانی که از همسران خود جدا می‌شوند، تحقیر آمیز است و بسیاری می‌گویند زن مطلقه نابخشودنی است چون مرتکب گناه شده است.
نظیفه، زن وکیلی که تا پیش از اشغال کابل توسط طالبان هنوز فعال بود می‌گوید که در حکومت‌های گذشته بیش از ۱۰۰ موکل داشته که به دلیل آزار و خشونت فیزیکی درخواست طلاق کرده‌اند.
او می‌گوید امروز بیش از ۵ نفر از آنها وضعیتی مشابه به وضعیت مروا دارند.
نظیفه به خبرگزاری فرانسه شهادت می‌دهد که حتی در برخی موارد زنان با فشار طالبان مجبور شده‌اند به زندگی با مردان معتاد بازگردند.

وکیل دیگری که نخواست نامش فاش شود، به خبرگزاری فرانسه گفت که اخیرا موکل دیگری داشته است که در آن زن قربانی ناگزیر شده برای جدایی از «شوهر معتاد که او را کتک هم می زده از افغانستان فرارکند.»
این وکیل می گوید: « در افغانستان امروز، تا زمانی که مرد خانواده نخواهد بپذیرد که همسرش را مورد ضرب و شتم قرارداده دادگاه نمی‌تواند هیچ کاری با این مرد داشته باشد.»

پیش از طالبان در افغانستان، دست کم زنان قربانی می توانستند به برخی نهادهای حقوق بشری مراجعه کنند امروز دیگر این نهادها جایی در جامعه افغانستان ندارند.
ثنا زن دیگری است که در ۱۵ سالگی بالاجبار به همسری پسرعموی ۲۵ ساله‌اش درآمد. او می‌گوید که همسرش «حتی اگر بچه گریه می‌کرده یا مزه غذای روز را دوست نداشته، او را کتک می زده است.»
ثنا می گوید همسرش مرتب به او می‌گفته:‌ « زن نباید حرف بزند.»‌ او اما پیش از دوران طالبان موفق می شود با کمک یک پروژه خدمات حقوقی رایگان، در دادگاه از شوهرش طلاق بگیرد ولی به محض به قدرت رسیدن این گروه اسلام گرای افراطی در افغانستان، ثنا دوباره مجبور می‌شود با همسرش زندگی کند و او هم چون «مروا» تصمیم می گیرد فرار کند.
ثنا می‌گوید که دخترانش به او گفته‌اند که در صورت ادامه زندگی با پدرشان آنها خودکشی خواهند کرد.
ثنا فرار کرد اما می‌گوید هر باری که در خانه به صدا درمی آید می ترسد که او را پیدا کنند.

عنایت الل،ه سخنگوی دادگاه عالی طالبان به خبرگزاری فرانسه گفت که «طبق دین مبین اسلام سعی می شود که زنان مطلقه دوباره با همسران خود زندگی کنند.» او می گوید: «معمولا شکایت‌ها از سوی همسران بررسی می‌شود و طبق شرع همه چیز تحت بررسی قرار می‌گیرد.»

>>>   زنان افغانستانی که تحت تاثیر ممنوعیت کار و تحصیل تحمیلی طالبان قرار گرفته‌اند، نگران آینده هستند.
یک زن بیجا شده داخلی که در شهر جلال آباد در ولایت ننگرهار زندگی می کند و در حال دوختن لباس یرای یک مشتری است. او با حمایت یکی از پروژه‌های معیشتی کمیساریا توانست در منزل خود به کار خیاطی مشغول شود.
یک روز صبح برفی در زمستان جاری، وقتی دمای هوا به منفی ده درجه رسید، گروهی از زنان دل‌نگران در یک مرکز اجتماعات در حومه شرقی کابل، پایتخت افغانستان دور هم جمع شده‌اند.
بسیاری از آنها به تازگی یک دوره آموزشی معیشتی را به پایان رسانده‌اند که توسط یک سازمان مردم‌نهاد داخلی به نام «دوچرخه‌سواران بدون پا برای توانبخشی و سرگرمی»
سال گذشته 10 زن تحت این پروژه در دوره‌های خیاطی و دوزندگی شرکت کردند، هرچند بسیاری از زنان دیگر که مشتاق به یادگیری مهارت‌های جدید بودند هم به عنوان داوطلب در جلسات شرکت کردند. در پایان دوره آموزشی، چرخ‌های خیاطی و دیگر ملزومات آن در اختیار این زن‌ها قرار گرفت و همچنین آنها به کسب و کارهای و خریدارهای بومی معرفی شدند.
این دوره آموزشی ابتکاری مهم برای جامعه‌ای است که زمین‌هایش بایر است و دسترسی به خدمات و فرصت‌ها در آن محدود است. صدها خانواده بی‌جاشده در آنجا در کنار حدود 1100 خانواده «کوچی»، زندگی می‌کنند. کوچی‌ها یک گروه عشایر سنتی هستند که در سال 2016 بعد از دهه‌ها زندگی در پاکستان – به دلیل فقدان امنیت در افغانستان – به افغانستان بازگشتند.
این روستا یکی از 80 منطقه در افغانستان است که جمعیت بی‌جاشدگان داخلی و پناهندگانش اغلب تصمیم به بازگشت به خانه خود گرفته‌اند. کمیساریا و شرکایش این مناطق بازگشت و ادغام مجدد بااولویت (PARRs) را شناسایی کرده‌اند و این پروژه معیشتی یکی از چندین ابتکار جامعه‌محوری است که با هدف ارتقای خدمات حیاتی مانند آموزش، بهداشت و اشتغال در این مناطق کشور در دستور کار قرار گرفته‌اند.
«شب‌ها از نگرانی خوابم نمی‌برد»
با این حال آینده این پروژه و زنان نامشخص است. حکم اخیری که توسط مقامات کنونی افغانستان صادر شده محدودیت‌های بیشتری بر جنب و جوش و حضور زنان در زندگی اجتماعی اعمال کرده؛ این دستور شامل ممنوعیتِ تمام زمان کارمند در سازمان‌های مردم‌نهاد داخلی و بین‌المللی از رفتن بر سر کار هم هست. باید منتظر ماند و دید پس از انتقادات گسترده، آیا کنونی تغییری در این دستور ایجاد می‌کنند یا خیر. اگر این حکم سر جای خود باقی بماند، پروژه‌های این‌چنینی که در آنها کارمندان زن سازمان‌های مردم‌نهاد دیگر زنان را آموزش می‌دهند، ادامه نخواهند یافت.

صنم* 18 ساله که سال گذشته این دوره آموزشی را به پایان رسانه بود می‌گوید بعد از شنیدن خبر اخیر اشک‌هایش سرازیر شده.
او می‌گوید: «خیلی، خیلی ناراحت و مایوس شدم. شب‌ها از نگرانی خوابم نمی‌برد.»
صنم از زمان فوت پدرش تنها عضو خانواده است که شاغل است و درآمد دارد. او می‌گوید: «خیلی به خودم افتخار می‌کردم که می‌توانم مثل یک مرد از خانواده‌ام حمایت کنم. خانواده‌ام هم خیلی به من افتخار می‌کنند که بااینکه دختر هستم از آنها حمایت می‌کنم.»
درآمد ماهانه او از زمان اعمال محدودیت‌های جدید و تشدید محدودیت‌های موجود، دو سوم کاهش یافته است. «رفتن به بازار سخت است. من الان نمی توانم هر روز بروم و همچنین به یک محرم (یکی از بستگان نزدیک مَرد) نیاز دارم. این یعنی خرید لوازم برای کار و فروش محصولات دشوارتر است. قبلاً می توانستم ماهیانه حدود 7،000 افغانی (78 دلار) درآمد داشته باشم، اما اکنون فقط می توانم حدود 2،000 افغانی (22 دلار) کسب درآمد کنم.»
زن دیگری به نام شاکوکو سرش را به نشانه تایید تکان می دهد. این زن 26 ساله و مادر دو فرزند از زمانی که همسرش در جستجوی کار به پاکستان رفت، نان آور اصلی خانواده‌اش است. «من به اینجا آمدم تا بتوانم خیاطی یاد بگیرم تا مقداری درآمد داشته باشم.»
او افزود: «پولی که به دست می‌آورم برای درمان‌های پزشکی‌ام استفاده می‌کنم. اگر شغلی نداشتم، چه کار می توانستم بکنم؟ نمی توانستم از خانواده‎‌ام حمایت کنم.»
«اگر شغلی نداشتم، چه کار می توانستم بکنم؟»
زینب، یکی از مربیان این پروژه، آن را راه نجاتی برای زنان محلی توصیف کرد که بسیاری از این افراد اکنون نان‌آور خانواده‌های خود هستند. خانم بیوه‌ای که خیاطی را از مادرش آموخته و برای حمایت از فرزندانش به درآمد خود به عنوان مربی متکی است، گفت که این پروژه فضای امنی برای زنان فراهم می‌کند و همچنین به آنها کمک نموده تا روابط دوستانه و اعتماد به نفس خود را بالا ببرند.
«بسیاری از زنان در این جامعه تحصیلات رسمی ندارند. آنها فرصت دیگری برای حمایت از خود ندارند.»
او افزود: «من واقعاً از تأثیر این موضوع برای کل جامعه می ترسم. اگر شغل نداشته باشید، پولی ندارید و هیچ حمایتی برای خانواده‌تان وجود نخواهد داشت. آینده فرزندان چه خواهد شد؟»

از زمانی که مقامات کنونی در ماه اوت سال 2021 میلادی به قدرت رسیدند، دختران از تحصیل در مدارس متوسطه محروم شدند و ممنوعیت حضور زنان در دانشگاه‌ها در ماه دسامبر اعلام شد.
انتظار می‌رود که آخرین دستورالعملی که زنان را از کار در سازمان‌های مردم‌نهاد باز می‌دارد، در زمانی که نیمی از جمعیت افغانستان با ناامنی غذایی حاد مواجه بوده و بیش از 3 میلیون نفر بیجا شده‌اند، تأثیر عمده‌ای بر ارسال کمک‌های بشردوستانه حیاتی داشته باشد.
همچنین بخوانید: پنج نکته باید در مورد افغانستان بدانید
کمیساریا با درخواست لغو این دستورالعمل، به سایر نهادهای سازمان ملل متحد و سازمان های مردم‌نهاد پیوسته است.
فیلیپو گراندی، کمیسر عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان، گفت: «ممانعت زنان از فعالیت های بشردوستانه انکار جدی انسانیت آنهاست. این امر تنها منجر به رنج و سختی بیشتر برای همه افغانستانی‌ها، به ویژه زنان و کودکان خواهد شد.»
در حالی که زنان مرکز را ترک می کنند، یک مرد مُسِن که رهبر جامعه است، ضمن گفت و گو با کارمندان کمیساریا از آنها می خواهد که با وجود چالش‎های جدید، پروژه را ادامه دهند. او می‌گوید:«ما از این پروژه بسیار خوشحالیم. ما امیدواریم کمیساریا در آینده بتواند نه تنها 10 زن، بلکه 100 زن را در اینجا آموزش دهد!»

>>>   نشانه‌های جنایت علیه بشریت در رفتار طالبان با زنان»
از نظر ده گزارشگر مستقل سازمان ملل متحد، در برخورد طالبان با زنان و دختران در افغانستان نشانه‌هایی از جنایت بر علیه بشریت دیده می‌شود.

این گزارشگران مستقل روز جمعه در ژنو اعلام کردند که حقوق بشری زنان و دختران در فغانستان پیوسته به صورت بی‌شرمانه نقض می‌شود. به گفته این گزارشگران در هیچ جای دیگر دنیا اینگونه با زنان و دختران رفتار نمی‌شود.
آن‌ها از جمله از جدیدترین ممنوعیت اعلام شده توسط طالبان برای زنان انتقاد کردند. طالبان گفته اند که زنان دیگر حق رفتن به پارک‌ها و کلب‌های ورزشی را ندارند. این گزارشگران گفتند: «محبوس کردن زنان در خانه‌های شان به مثابه بازداشت آن‌ها است و احتمالاً باعث افزایش خشونت خانوادگی و مشکلات روانی می‌شود.»

به گفته آن‌ها وقتی که زنان لباس‌های رنگین به تن داشته باشند و یا صورت شان را نپوشانده باشند، مردان خانواده آن‌ها که همراهی شان می‌کنند مورد لت و کوب قرار می‌گیرند.
آن‌ها گفته اند که با این اقدامات طالبان، زن و مرد در مقابل یکدیگر قرار داده می‌شوند و پسران و مردان مجبور ساخته می‌شوند که دختران و زنان را تنبیه کنند. گزارشگران سازمان ملل چنین نتیجه‌گیری کرده اند که اینگونه خشونت میان مرد و زن عادی می‌شود.

گزارشگران در ادامه سخنانشان گفتند که باید در این باره تحقیق شود که آیا مقرره‌های طالبان به مثابه «آزار به دلیل تعلق به یک جنسیت خاص» است. به گفته این گزارشگران، باید شکایت از طالبان براساس قوانین بین المللی مدنظر گرفته شود.
طبق اطلاعات دفتر حقوق بشر سازمان ملل، تعقیب و آزار به دلیل تعلق به یک جنسیت خاص جنایت بر علیه بشریت به شمار می‌آید.
گزارشگران حقوق بشر، حقوق فرهنگی و همچنین حق تحصیل از جمله این ده گزارشگر مستقل ملل متحد هستند. این گزارشگران کارشناسان مستقلی هستند که به سفارش شورای حقوق بشر سازمان ملل به یک موضوع ویژه رسیدگی می‌کنند. آنها گزارش‌های شان را به شورای حقوق بشر ملل متحد می‌فرستند.

>>>   سازمان ملل: طالبان برای پایان خشونت در برابر زنان اقدام کنند
همزمان با روز جهانی «منع خشونت علیه زنان»، نمایندگی سازمان ملل در افغانستان از طالبان خواسته که برای پایان خشونت در برابر زنان اقدام فوری کنند. این سازمان همچنین خواستار جلوگیری از بدتر شدن وضعیت زنان شده است.

دفتر هیئت معاونت سازمان ملل متحد در افغانستان (یوناما) در اعلامیه‌ای از طالبان خواسته است تا به «تمام اشکال خشونت مبتنی بر جنسیت در افغانستان پایان دهند و از بدتر شدن وضعیت حقوق بشری زنان جلوگیری کنند.»
در این اعلامیه آمده است که از تابستان سال ۲۰۲۱ بسیاری از حقوق اساسی زنان در افغانستان؛ یکی از کشورهایی که بلندترین رقم خشونت علیه زنان را در جهان دارد، محدود و یا لغو شده اند.

روزا اوتنبایوا، نماینده ویژه سرمنشی سازمان ملل برای افغانستان گفته است:«حقوق اساسی زنان افغان محافظت شود و باید گام‌های مشخصی برای ایجاد محیط مناسبی که عاری از هر گونه خشونت باشد، برداشته شود.»
این مقام ارشد سازمان ملل متحد تاکید کرده است:«حمایت از حقوق زنان یک عامل اساسی برای تامین ثبات، رفاه و هر گونه صلح پایدار در افغانستان است.»
یوناما به این باوراست که با ادامه این وضعیت، محدودیت‌ها در برابر حقوق اساسی زنان از جمله آزادی گشت و گذار، کار، تحصیل و مشارکت در زندگی عمومی، تشدید می‌یابند.

آلیسون داویدیان، نماینده اداره زنان سازمان ملل متحد در افغانستان گفته است:«هر روز شاهد عادی شدن خشونت علیه زنان و دختران (...) هستیم. ما باید تلاش‌های خود را برای حمایت و توانمندسازی زنان و دختران در افغانستان تجدید کنیم.»
طالبان پس از تسلط در أفغانستان محدودیت‌های زیادی در برابر زنان وضع کرده اند. زنان اجازه کار و پوشش دلخواه شان را ندارند و دروازه‌های مکاتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته هستند.
افزون براین، طالبان در هفته‌های اخیر در ولایت‌های لوگر، لغمان، بامیان، غزنی و تخار ده‌ها مرد و زن را به اتهام‌های چون «سرقت، عمل نامشروع و فرار از منزل» شلاق زده اند.

>>>   طالبان ۱۴ زن و مرد را در لوگر و لغمان شلاق زدند
محاکم طالبان در ولایت‌های لوگر و لغمان ۱۴ زن و مرد را به اتهام‌های «عمل نامشروع» و «سرقت» در محضر عام شلاق زدند. مدافعان حقوق بشر این عمکرد طالبان را مصداق جنایت و محکمه صحرایی می‌خوانند.
به نظر می‌رسد محکمه‌های طالبان در ولایت‌های مختلف افغانستان عملی کردن دستور تازه ملا هبت‌الله، رهبر این گروه را بی درنگ آغاز کرده اند.
مقام‌های محلی ولایت لوگر خبر داده اند که به حکم محکمه استیناف طالبان در این ولایت، امروز چهار شنبه، ۱۲ تن به شمول سه زن و نه مرد که به اتهام «اعمال نا مشروع» و «سرقت» زندانی بودند، در محضر عام با حضور بزرگان قومی، مقام‌های محلی و مردم دره یا شلاق زده شدند.
سخنگوی والی طالبان در ولایت لوگر می‌گوید که این حکم در میدان ورزشی این ولایت تطبیق شده است. او می‌افزاید که بیشترین مجازات ۳۹ دره یا شلاق و کمترین آن ۱۲ دره بود که به این افراد زده شده است.
افزون براین، دادگاه عالی اداره طالبان امروز چهار شنبه از اجرایی شدن «جزای تعزیری» به یک زن و مرد در ولایت لغمان نیز خبر داده است.

در یک خبرنامه این نهاد طالبان آمده است که به دستور دادگاه طالبان در این ولایت، یک زن و یک مرد را به اتهام «عمل نامشروع» دره یا شلاق زده اند.
هفته گذشته نیز دادگاه عالی طالبان اعلام کرد که بالای ۱۹ مرد و زن در ولایت تخار نیز «حدود شرعی» اجرا شده است.
خبرنامه گفته شده که «این ۱۹ تن به شمول ۱۰ مرد و ۹ زن در ولایت تخار به اتهام سرقت، زنا و فرار از منزل زندانی بودند. پس از بررسی پرونده‌های‌شان، هریک آنان به ۳۹ ضربه دره محکوم شدند.»
بربنیاد این خبرنامه، این افراد روز جمعه گذشته پس از نماز جمعه در مسجد شهر تالقان، با حضور بزرگان قومی، عالمان و مردم آن ولایت، شلاق زده شدند.
ملا هبت‌الله آخندزاده، رهبر گروه طالبان هفته گذشته در نشستی به قاضیان اداره این گروه دستور داد که «حدود شرعی و قصاص» را در محاکم عملی کنند.
بعد از این حکم، نخستین محکمه صحرایی طالبان در بامیان اجرا شد و دو پسر و دختر جوان به اتهام «عمل نامشروع» در محضر عام دره زده شدند.
ظاهراً دیده می‌شود که طالبان عملکردهای حاکمیت نخست‌شان را در افغانستان عملی می‌کنند. طالبان در دور نخست تسلط ‌‌‌شان بر افغانستان در سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، «حدود شرعی و قصاص» را تطبیق می‌کردند.
آنها در آن زمان، چندین بار زنان را در محضرعام سنگسار کرده و همچنین به گلوله بسته بودند. همچنین در برخی موارد دیگر، دستان افراد متهم به سرقت را قطع می‌کردند.

پس از تسلط دوباره طالبان در افغانستان نیز، گزارش‌ها از شلاق زدن، سیاه کردن صورت متهمان و نیز کشتن افراد و نمایش و آویختن اجساد آنان در محضرعام، نشر شده است.
آگاهان امور حقوق بشر اینگونه مجازات طالبان را خلاف موازین حقوق بشری و کرامت انسانی عنوان می‌کنند. آنان باور دارند که در أفغانستان محاکم و نظام قضایی مشروع در حال حاضر وجود ندارد و آنچه که طالبان انجام می‌دهند مصداق جنایت و محکمه صحرایی است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است