نمایندگی‌های کانادا، قطر و‌ بریتانیا در سازمان ملل متحد، یک نشست را به هدف ارزیابی اوضاع افغانستان برگزار کردند.
در نشستی زیرنام "حکومت در افغانستان و حکومت زنان در افغانستان" ارزیابی مستقلانه‌ی دبیرکل ملل متحد، به بحث گرفته شد و بر ایجاد یک نقشه راه تاکید ورزیده شد.
در این نشست، نمایندگان کشورها و نیز فریدون سنرلی اوغلو، هماهنگ کننده ویژه سازمان ملل متحد برای افغانستان، تاکید کردند که هرگونه اقدام فوری درباره‌ی افغانستان باید دارای نقشه راه روشن باشد.
در گزارش فریدون سینیرلی‌اوغلو بر گفت‌وگوهای سیاسی و ایجاد یک حکومت فراگیر نیز تاکید شده است.

آلیا احمد سیف التانی، نماینده قطر در سازمان ملل متحد گفت: «ما قطر، کانادا و انگلستان ریاست جلسه مشترک برای افغانستان و زنان در افغانستان را بر عهده داشتیم. در این جلسه ارزیابی مستقل آقای فریدون سنرلی اوغلو، هماهنگ کننده ویژه سازمان ملل متحد برای افغانستان، را در مورد افغانستان که می‌تواند یک رویکرد منسجم، یکپارچه و آینده‌نگر را ارایه دهد، را شنیدیم.»
نمایندگی کانادا در سازمان ملل متحد گفت: «آقای آقای فریدون سنرلی اوغلو، هماهنگ‌کننده ویژه سازمان ملل متحد برای افغانستان، در مورد گزارش خود که رویکرد آینده‌نگر درباره‌ی افغانستان است را توضیح داد.»

همزمان، سرپرست نمایندگی دایمی افغانستان در ملل متحد تاکید می‌ورزد که رویکرد محتاطانه و مشروط بر حفظ منافع مردم افغانستان، یک نیاز جدی است.
نصیراحمد فایق، سرپرست نمایندگی دایمی افغانستان در سازمان ملل متحد در این باره گفت: «ما از گزارش ارزیابی مستقلی استقبال می‌کنیم که بر نیاز به تعامل بین‌المللی منسجم‌تر، هماهنگ‌تر و ساختاریافته‌تر، با درک روشنی از نتایج و تعهدات همه طرف‌ها از طریق یک نقشه راه مبتنی بر عملکرد تاکید می‌کند.»

در همین حال، طالبان می‌گویند که در صورت عدم حضور نماینده‌ی امارت اسلامی در این چنین نشست‌ها، هیچ‌گونه نقشه راه نتیجه‌بخش نخواهد بود.
به گزارش طلوع، ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی طالبان در این باره گفت: «زمانی که افغانستان غایب باشد در آن نشست‌ها و حضور نداشته باشد، بیرونی‌ها تصمیم می‌گیرند و نقشه راه می‌سازند، این نقشه را به جایی نمی‌رسد و این نقشه نقشه راه هم نیست ناکام می‌ماند و وقت هم ضایع می‌شود»
این در حالی‌است که پیش از این، برخی از چهره‌های مخالف حکومت سرپرست در بیرون از کشور بخش‌های از گزارش فریدون سنرلی اوغلو، هماهنگ کننده ویژه سازمان ملل متحد برای افغانستان را زیان‌بار خوانده‌اند.

کد (9)

>>>   در سال دوهزار و یکم بعد از پیروزی در انتخابات،جورج بوش رییس جمهور امریکا و بر سر دخل گنج امریکا که عبارت از بودجه است،نشست.
این گاوصندوق بودجه یک قفل دارد و کلید آن در دست مجلس نمایندگان است و رییس جمهور باید پلانی بسنجد که در این گاو صندوق را باز کند.
پلان او حادثه یازدهم سپتامبر بود و شورای امنیت ملل متحد رای به حمله به افغانستان داد و مجلس نمایندگان امریکا نیز رای داد و قفل گاو صندوق باز شد و جنک افغانستان شروع شد و یک و نیم تریلیون دلار برای مصرف جنگ افغانستان از گاو صندوق بیرون شد و چند صد ملیارد دلار دیگر هم برای جنگ عراق.
در آخرین دیدارش نزدیک های ختم دوران ریاست جمهوری اش،جورج بوش در جریان یک مصاحبه مطبوعاتی در عراق،شخصاً مورد حمله قرار گرفت. اما این مرتبه توسط یک لنگ بوت یک ژورنالست.
جورج بوش سر خود را خم کرد و بوت به هدف نرسید.
جورج بوش فکر کرد که شاید عراقی ها بخاطر از بین بزدن و اعدام شخصیت صدام حسین نه،بلکه بخاطر نام او که صدام حسین بود،دلخوره شده باشند،بناً یک نیمه مسلمان را بنام بارک حسین در امریکا پیدا کرد و او را جانشین خود مقرر کرد.
بارک حسین رییس جمهور شد و بخاطر ولی نعمت خویش ،جورج بوش،به جنگ افغانستان ادامه داد و در عین حال سر سازش با طالبان را نیز گرفت.
دوران او خلاص شد و دونالد ترامپ رییس جمهور شد.
او در سر گاو صندوق بودجه نشست و از کتگره درخواست پنج ملیارد دلار کرد تا مکزیک را بخاطر جلوگیری از پناهندگان بسازد.کنگره قبول نکرد.
ویروس کرونا آمد و خدا به دونالد ترامپ داد و پنج تریلیون دلار بودجه گرفت.
مایک پومپیو وزیر خارجه اش گفت که یک چند دلار ازین پول های کرونا به من هم بتی!
دونالد ترامپ گفت:برو بیادر. خودت پیدا کن. من به چقدر زحمت از کنگره این پول را بدست آوردم.
مایک پومپیو زا زور داد و گفت که والله اگه من هم افغانستان را به عرب ها نفروشم،ماندن والا نیستم.
همون بود که مذاکرات صلح دوبی برقرار شد و افغانستان به کشور های عربی فروخته شد.
جو بایدن که رییس جمهور امریکا شد،در یک معامله ختم شده قرار گرفته بود و باقیمانده قوای خود را از افغانستان بیزون کرد. و طالبان آمدند و افغانستان را اشغال کردند.
حالا چون امریکا دولت طالبان را برسمیت نمی شناسد،بدین خاطر دیگر ها هم برسمیت نمی شناسند.
اما آهسته،آهسته، چین و ایران و روسیه و ازبکستان و غیره،بطور غیر مستقیم با طالبان کم کم روابط برقرار کردند.
اما من متیقن هستم که در قاره آسیا و افریقا و اروپا،هر کشوری که دولت طالبان را برسمیت بشناسد،امریکا هیچ مخالفتی ندارد. اما در قاره امریکا نباید هیچ کشوری دولت طالبان را برسمیت بشناسد. این که چرا؟
من هم نمیدانم. اگر شما میدانید،لطفاً جواب بدهید.

>>>   طالبان در نبود دولت افغانستان با امریکا در دوحه به توافق رسیدند.
حال اگر مخالفین طالبان در نبود طالبان با جامعه جهانی به توافق برسند چه عیبی دارد؟؟؟؟

>>>   نقشه راه در ویانا در حال ترسیم شدن است.

>>>   نقشه راه در راه است.

>>>   👈 حل معضل این سرزمین را آقای لطیف پدرام درست تحلیل کرده و میکند

>>>   👈 حل معضل این سرزمین راندن پشتون=افغان ازین سرزمین بطرف کوه سلیمان، تحریم نمودن هویت افغان=پشتون، محو و حذف نمودن زبان جاهلیت پشتو و پشتونی.
متحد شدن اقوام فارسیزبان و ترکتباران برضد کوچی=پشتوزبانان=افغان سرکش،
همنوایی و تاسیس کردن انجمن های فارسیزبانی و تورکتباری با کشور های همسایه و همزبان.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است