پس از سقوط جمهوریت در افغانستان، بسیاری از نویسندگان، سیاستمداران، نظامیان، خبرنگاران و جامعه مدنی، کشور را ترک کردند و آواره کشورهای غربی و همسایه شدند. تعدادی از آن ها اکنون فرصت یافته و به پشت سر و گذشته خود نگاه می کنند و خاطرات تلخ و شیرین ،زندگی خود را می نویسند. از باب نمونه خاطرات یعقوب آزرده، شفیع رحیمی، رحمت ماندگار، قادر مصباح، علی اعتمادی و... این روزها در صفحات فیسبوک جولان می کنند و خوانندگان و علاقمندان خود را می جویند.

در روزهای اخیر دو کتاب سفرنامه خوانده ام که با شما شریک می کنم؛ نخست کتاب سِفر خروج از علی امیری است؛ علی امیری، نویسنده و پژوهشگر معروف، از کسانی است که حالا به استرالیا رفته و خاطرات خود را از جریان سقوط جمهوریت و تسلط طالبان نوشته و در کتابی به نام "سِفر خروج" منتشر کرده است.
علی امیری، قلم توانایی دارد و جریان سقوط جمهوریت و آمدن ناگهانی طالبان و به خصوص حوادثی که در فرودگاه کابل در جریان خروج از افغانستان رخ داده را به خوبی به تصویر کشیده است. بخش عمدة حوادث سفر خروج، چشم دیدها و تحلیل های سیاسی و جامعه شناسانة امیری از حوادث تلخی است که در طی چند روز در میدان هوایی کابل دیده و آن ها را با فاجعة تاریخی افغانستان پیوند زده است.
علی امیری خوب نوشته و چشم دیدهای عینی خود را با قدرت قلم به مفاهیم ماندگار و تاریخی تبدیل کرده است؛ امّا ضعف کتاب وی در تکرارهای خسته کنندة آن است. نیمی از کتاب تکراری و لفاظی ملال آور است.

کتاب دوم چای "سبز در پل سرخ، نام دارد؛ خاطرات سه ایرانی به نام های سید پیمان حقیقت طلب، محسن فراهانی و حسین شیرازی به افغانستان در سال 1397 است. آن ها در شهرهای هرات و کابل گشت و گذار کرده و دیده ها، شنیده ها و برداشت های خود را نوشته اند.
در دو دهة اخیر تعدادی از نویسندگان و فرهنگیان ایرانی به افغانستان سفر کرده و سفرنامه نوشته و چشم دیدهای خود را از زندگی در افغانستان بیان کرده اند.
در این سفرنامه ها معلومات بسیاری از زوایای زندگی تلخ و شیرین مردم افغانستان می توان به دست آورد. خواندن سفرنامه خسته کننده نیست و جذابیت های خاص خود را دارد. در عین حال که مستند و عینی و تاحدی قابل اعتماد است.
چای سبز در پل سرخ، شاید برای خوانندة ایرانی سخنی تازه ای داشته باشد؛ امّا برای افغانستانی های آشنا با کشورشان چیزی ندارد؛ فاقد هر نوع سخن، برداشت و تحلیل جدید و جدّی می باشد.

در 20 سال گذشته ایرانی های زیادی از افغانستان دیدن کرده اند و برخی از آن ها خاطرات خود را نوشته اند. آن ها عموماً نگاه شان به افغانستان مثبت بوده و از مهمان نوازی، پاکی و صداقت مردم افغانستان تمجید کرده اند. بی تردید این خاطرات در آشنایی ایرانی ها با افغانستان و مردم آن مفید و مؤثر می باشد. از آن میان خواندن سه کتاب خاطره از نویسندگان ایرانی را به دوستان پیشنهاد می کنم؛ یکی جانستان کابلستان از رضا امیرخانی، دیگری در پایتخت فراموشی از محمدحسین جعفریان و سومی سفر به سرزمین آریایی ها از امیرحسین هاشمی مقدم.

سید اسحاق شجاعی

>>>   پس از سقوط جمهوریت در افغانستان...//
جمهوریت!!!!!!!!!!! در افغانستان.

>>>   یک خواهش دوستانه.
هرگاهی که باطالبان کرام روبرومیشود ادای سلام فراموش تان نشود.
واین عمل دقیق مطابق دستورات اسلامی است که میفرماید.
(واذا خاطب هم الجاهلون قالوسلاما)
ترجمه: هرزمانیکه باجاهلی روبرومیشوید،فقط سلام بگویید
الحاج نوراله مشفق

>>>   پس از سقوط جمهوریت !!!در افغانستان، بسیاری از نویسندگان، سیاستمداران، نظامیان، خبرنگاران و جامعه مدنی!!!، کشور را ترک کردند]]
گپ مفت مزه دار یعنی این.
کدام جمهوریت؟!! کشوری که 20 سال اشغال قوای امریکای رذل شد و 20 سال مستعمره و غلام امریکا و چوچه هایش بود آیا جمهوری بود؟!! رای های گوسپندی فراموش شد؟
اما "جامعه مدنی"!!! در خود امریکا و اروپا جامعه مدنی گپ مفت است برای نیرنگبازی. مردم هر روز در اروپا و امریکا مظاهره می کنند ضد اسرائیل جلاد و حکومت های صهیونیستی غربی (بشمول امریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان و متباقی زباله ها) مصروف حمایه از سلاخی فلسطینی ها هستند.در غرب کثافت اوضاع این قسم است آنوقت در افغانستان "جامعه مدنی" بود که برای فقدانش حسرب بخوریم؟!
"ای کاش 1 موی مردم باشرف غزه در تن غربگدایان بود"
. حالا که نیست لااقل از عقل خداداد بکاربگیریم و سنجیده سخن بگوییم و گپ های خنده دار نوشته نکنیم که مرغ پخته در دیگ به خنده افتید! جمهوریت و جامعه مدنی!! آنهم در افغانستان! هههههه.

>>>   به جای "دوران جمهوریت" باید گفت "دوران اشغال امریکای ...."

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است