فرمان‌های جنگ و صلح توسط زبان صادر و رهبری می شود. جان لاک در فلسفه خود به اصولی اشاره دارد و یکی از اصول وی " آزادی بیان" است. این حرف دقیق است زبان ذاتا خطرناکترین و مهمترین ابزار وجود آدمی است و بسیار متنوع و گستره مورد استفاده قرار می گیرد و می تواند زبان خیلی فریبنده هم باشد. چنان حقایق را وارونه بیان نماید و جعل حقیقت نماید که عالمی را بر باد دهد. به گفته استاد سیاوش جمادی زبان بسیار حقه باز است فریب مان می دهد.

من فکر می کنم بیان آزاد و آزادی بیان یگانه راه پی بردن به حقایق و آشکار شدن حقایق است. چون آزادی است که اگر کسی دروغ بگوید به دلیل اینکه دروغ و حقه از منطق و استدلال بر خوردار نیست و همه اش یک مشت احساسات و هيجانات است لذا در آزادی بیان تاب نمی آورد و مشت دروغگو و حقه باز، با آزادی بیان، باز می شود.

در هر حالت به دلیل فقدان منطق در دروغ، فریبکاری آشکار می شود و مردم با آزادی بیان، حق را از باطل، خوب را از بد تشخیص می دهد. نظام‌های استبدادی بزرگترین ترس را از آزادی بیان دارد زیرا واضح است که در آزادی بیان، مشت دیکتاتوری باز می شود و بیان صادق، دیکتاتوری را رسوا و مفتضح می کند. بی دلیل نیست که اولین و عمده ترین اقدام نظام‌های توتالیتر، سرکوب آزادی است. آنها مروج تک صدای است با تکثر و چند صدایی، مخالف است.

دیکتاتور و توتالیتر می خواهد تنها فکر خودش در جامعه ترویج شود. در استبداد کلامی و سلب آزادی بیان، علم، دانش، خرد و تفکر، رشد نمی کند این عرصه ها و ساحتها، سرکوب می شود. جامعه به صورت متوازن، عادلانه و خردمندانه، رشد نمی کند. جامعه دیکتاتور زده همانند کاریکاتور، دچار رشد خنده آور و مضحک می شود. در کاریکاتور شما شاهد رشد بینی یک نفر هستید. بینی یک نفر از کل وجود یک نفر بزرگتر کشیده می شود چرا ما به کاریکاتور می خندیم زیرا رشد متوازن ندارد، هارمونی و تناسب درش نیست لذا خنده آور و مضحک می شود.

حکومت‌های خود کامه کاریکاتور است و نه حقیقت حکومت رشد کاریکاتور گونه دارد و خنده آور و مضحک است مثلا در کوره شمالی شما با رشد موشک‌ها و موشک پراکنیها مواجه هستید اما سایر ابعاد جامعه رشد نایافته است و مردم سخت در مضیقه قرار دارد و یا در امارت طالبانی تنها تطبیق احکام سنگ سار، اعدام، شلاق بنام تطبیق شریعت بر جسته می شود، سایر ابعاد زندگی مغفول می ماند...

محمد ناطقی

>>>   Mohammad Nateqi
زبان حقه باز و فریبنده هست. به نظر من فلسفه اول ویتگنشتاین بهتر از فلسفه دوم وی در باره زبان بحث کرده است. حقه بازی و فریب دهندگی زبان با استعاره تصویر، بهتر ساز گاری دارد تا استعاره ابزار. زبان قادر است صحنه های محیرالعقول را تصویر و صحنه سازی نماید و آدمی را فریب دهد.

>>>   چیزیکه عیان است چه حاجت به بیان است

>>>   زبان وسیله رسیدن سیاست بازان به قدرت و ثروت است.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است