سندور عدالت: عملیات هند، تروریسم دولتی پاکستان و فریاد عدالت‌جویانه‌ی افغانستان؛
در واپسین ساعات شب ششم تا بامداد هفتم مه ۲۰۲۵، هند شاهد اجرای یکی از هدفمندترین و گسترده‌ترین عملیات‌های نظامی برون‌مرزی خود بود؛ عملیاتی که با نام نمادین «سِندور» شناخته شد. این نام نه صرفاً اشاره‌ای فرهنگی، بلکه حامل بار عاطفی و اخلاقی عمیقی بود: سندور، نشان وفاداری زنان متأهل هندو به پیوند زناشویی‌شان، به عنوان نماد بی‌صدای فقدان و سوگوارگی، به نام این عملیات بدل شد تا تداعی‌گر خون پاک شوهران بی‌گناهی باشد که در حمله‌ی تروریستی به پهلگام، تنها به‌خاطر تعلق دینی‌شان، به خاک و خون کشیده شدند. در حمله‌ای که در ۲۲ آوریل همان سال رخ داد، ۲۶ گردشگر هندو به‌طرزی وحشیانه قتل‌عام شدند؛ و این جنایت نه‌فقط حمله‌ای به افراد، بلکه تجاوزی آشکار به اصول ابتدایی بشری و ارزش‌های بنیادین صلح و همزیستی بود.

پاسخ هند به این جنایت، نه از سر انتقام کور، بلکه در چهارچوب اصل بنیادین «دفاع مشروع» و با اتکا به حق ذاتی دولت‌ها برای حفظ امنیت شهروندان خود صورت گرفت؛ اصلی که در ماده ۵۱ منشور ملل متحد نیز به‌روشنی تصریح شده است. عملیات سندور با دقت اطلاعاتی و هماهنگی راهبردی فوق‌العاده‌ای انجام شد و نه نقطه را که وابسته به گروه‌های تروریستی همچون جیش محمد، لشکر طیبه و حزب‌المجاهدین بودند، در مناطق مرزی پاکستان و به‌ویژه در ناحیه‌ی تحت اشغال این کشور در کشمیر هدف قرار داد. این گروه‌ها که سال‌هاست تحت حمایت آشکار یا پنهان نهادهای نظامی و اطلاعاتی پاکستان فعالیت دارند، عامل بسیاری از خون‌ریزی‌ها در خاک هند بوده‌اند.

در میان اهداف عملیات، خانه‌ی مسعود اظهر، یکی از چهره‌های کلیدی و خطرناک‌ترین تروریست‌های جهان، نیز هدف قرار گرفت و منهدم شد. این اقدام، صرفاً یک اقدام تلافی‌جویانه نبود؛ بلکه تحقق وعده‌ای دیرینه به قربانیان سال‌ها ترور و خشونت بود. مسعود اظهر، که رهبری گروه تروریستی جیش محمد را بر عهده دارد، مسوول حملات مرگباری از جمله حمله به پارلمان هند در ۲۰۰۱، بمب‌گذاری‌های بمبئی در ۲۰۰۸، حمله به پایگاه هوایی پتهانکوت در ۲۰۱۶ و نیز فاجعه پولواما در ۲۰۱۹ بود. این اقدامات، نه تنها امنیت ملی هند، بلکه ثبات منطقه‌ای را به‌شدت متزلزل کرده و هند و پاکستان را بارها تا آستانه جنگی تمام‌عیار پیش برده‌اند. هرچند در مه ۲۰۱۹، پس از مانع‌تراشی‌های مکرر چین در شورای امنیت، وی به‌عنوان «تروریست جهانی» ثبت شد، اما تا همین اواخر، آزادانه در شهر بهاولپور پاکستان زندگی می‌کرد؛ جایی که با حمایت آشکار دولتی، جوانان را با ایدیولوژی‌های جهادی افراطی آموزش می‌داد و به اقدامات خرابکارانه علیه هند و جهان تحریک می‌کرد.

اطلاعات موثق نشان می‌دهد که در جریان این حمله هدفمند، ۱۴ تن جان باختند که ۱۰ نفر از اعضای خانواده‌ی نزدیک وی، از جمله همسر، خواهر بزرگ‌تر و برادرزاده‌هایش بوده‌اند. این واقعیت تلخ نه تنها گواهیست بر حضور و فعالیت آزادانه یک تروریست شناخته‌شده در خاک پاکستان، بلکه سندیست برای اثبات همدستی ساختاری دولت آن کشور در حمایت از شبکه‌های تروریستی فراملی.

چنان‌که وزیر دفاع پیشین پاکستان، خواجه آصف، در مصاحبه‌ای با خبرنگار بین‌المللی اسکای نیوز، یالدا حکیم، اعتراف کرد: «بله، ما برای ایالات متحده، بریتانیا و سایر قدرت‌های غربی، این کارهای کثیف را انجام داده‌ایم. این اشتباه ما بود و بهایش را نیز پرداخته‌ایم.» این اعتراف صریح، نه‌تنها تأیید نقش تاریخی پاکستان در تجهیز، آموزش و حمایت از گروه‌های تروریستی است، بلکه نشانی از نقش ابزاری پاکستان در بازی‌های ژیوپولیتیکی قدرت‌های جهانیست که در آن، تروریسم بدل به ابزاری در سیاست خارجی شده است.

عملیات سندور، در این میان، نه یک پاسخ صرف امنیتی، بلکه یک بیانیه‌ی سیاسی و اخلاقی بود؛ بیانیه‌ای از سوی دولتی که نه‌تنها در برابر شهروندانش مسوول است، بلکه در قبال جامعه‌ی جهانی نیز وظیفه دارد در برابر تروریسم بایستد. بر اساس اصول عرفی حقوق بین‌الملل، هر دولتی، در صورتی که حاکمیت کشور مقابل به‌گونه‌ای عامدانه یا سهل‌انگارانه در سرکوب تروریسم ناتوان باشد، حق دارد علیه تهدیدات موجود در آن سرزمین اقدام کند؛ و عملیات سندور، نمونه‌ی برجسته‌ای از این دکترین مشروع و شناخته‌شده است.

جامعه‌ی بین‌المللی نیز واکنشی روشن به این عملیات نشان داد. سفیر اسراییل در هند، روون آزار، با انتشار پیامی در شبکه اجتماعی X (توییتر سابق) اعلام کرد: «اسراییل از حق دفاع مشروع هند حمایت می‌کند. تروریست‌ها باید بدانند که برای جنایات‌شان علیه بی‌گناهان، هیچ پناهگاهی وجود ندارد.» دونالد ترامپ، رییس‌جمهور ایالات متحده، نیز ضمن تأکید بر حق هند برای دفاع از خود، از عملیات ضدتروریستی هند پشتیبانی کرد. کشورهای فرانسه و ژاپن نیز ضمن محکومیت اقدامات تروریستی خاستگاه‌یافته در خاک پاکستان، از دو کشور خواستند از ورود به چرخه‌ی تشدید تنش خودداری کنند، هرچند که موضع ضمنی آنان نیز تأییدی بود بر نقش پاکستان به‌عنوان حامی تروریسم فرامرزی.

چهره پنهان ترور: پاکستان، ماشین جنگ نیابتی و فاجعه انسانی در افغانستان؛
طی دهه‌ها، پاکستان به یکی از بازیگران اصلی و راهبردی در تولید، تجهیز و صدور تروریسم به افغانستان و منطقه بدل شده است؛ نقشی که نه از سر تصادف، بلکه در چارچوب یک سیاست سیستماتیک و راهبردی در قلب نهادهای امنیتی، نظامی و استخباراتی آن کشور سازمان یافته است. این استراتژی دولت پاکستان، از طریق ایجاد شبکه‌ای پیچیده از مدارس دینی افراطی، پناهگاه‌های امن، اردوگاه‌های آموزش نظامی، و حمایت‌های لجستیکی و مالی از گروه‌های تروریستی چون طالبان، شبکه حقانی و دیگر جریان‌های مسلح جهادی، به یکی از عوامل اصلی گسترش خشونت، ناامنی و بی‌ثباتی در افغانستان و فراتر از آن تبدیل شده است.

در طول سال‌ها، هزاران جوان افغانستان در مدارس موسوم به «مدارس دینی» که به‌صورت مستقیم یا غیرمستقیم توسط ارتش و سازمان اطلاعات پاکستان (ISI) پشتیبانی می‌شوند، مورد شست‌وشوی مغزی قرار گرفته‌اند. این مدارس، که عملاً به کانون‌های آموزش ایدیولوژی‌های جهادی افراطی و تکنیک‌های عملیات انتحاری تبدیل شده‌اند، نقشی محوری در تبدیل خشونت ایدیولوژیک و فیزیکی داشته‌اند. در این فضاها، پایه ‌های بنیادگرایانه اسلام سیاسی پی ریزی شده است، و نیروهای جوان برای انجام عملیات در خاک افغانستان، هند و دیگر کشورهای منطقه تربیت شده‌اند. اکنون این مدارس در داخل افغانستان نیز سازماندهی شده‌اند و به‌عنوان ابزارهای جدید برای گسترش ایدیولوژی افراطی و تقویت گروه‌های تروریستی به کار گرفته می‌شوند. این مدارس با همکاری و حمایت گروه‌های مسلح و تروریستی داخلی، در مناطق مختلف افغانستان گسترش یافته‌اند و همچنان نقش مهمی در تولید و بازتولید خشونت و ناامنی در کشور و منطقه دارند.

از دل همین زیرساخت‌ها، گروه‌هایی چون طالبان، القاعده، لشکر طیبه و شبکه حقانی شکل گرفتند و تقویت شدند. بسیاری از رهبران و فرماندهان طالبان از دل این شبکه‌ها به‌وجود آمدند و پس از آموزش، توسط ساختارهای امنیتی پاکستان به‌صورت سازمان‌یافته به داخل خاک افغانستان منتقل شدند تا به‌عنوان ابزار جنگ نیابتی، مأموریت بی‌ثبات‌سازی افغانستان را به‌پیش ببرند. پاکستان با حمایت تسلیحاتی، اطلاعاتی و مالی از این گروه‌ها، عملاً سیاست «عمق استراتژیک» را در قبال افغانستان به اجرا گذاشت؛ سیاستی که به بهای جان ده‌ها هزار نظامی و غیرنظامی افغانستان، از کودک تا سالمند، ویرانی شهرها، نابودی زیرساخت‌ها، و شکل‌گیری یک فاجعه انسانی تمام‌عیار تمام شد.

در جنوب افغانستان، حملات مرزی و بمباردمان‌های هدفمند ارتش پاکستان در همکاری با نیروهای نیابتی‌اش، موجب جابجایی اجباری صد ها خانواده، و گسترش ناامنی پایدار شد. این حملات که بارها توسط نهادهای حقوق بشری بین‌المللی به‌عنوان نقض فاحش قوانین جنگ و حقوق بشر ثبت شده‌اند، ماهیت یک برنامه از پیش طراحی‌شده‌ی نسل‌کشی را با خود دارند. سکوت جوامع بین‌المللی در برابر این جنایات، تنها بر دامنه‌ی بحران افزود و به پاکستان امکان داد تا بدون هزینه‌ی بین‌المللی، پروژه‌های تروریستی خود را ادامه دهد.

حمایت از تروریسم نه تنها در سطح غیررسمی، بلکه در سطح رسمی و آشکار دولت پاکستان نیز قابل ردیابی است. شخصیت‌هایی چون اسامه بن لادن، مسعود اظهر، ایمن الظواهری، گروه‌های هفت گانه اشرار و رهبران ارشد طالبان، سال‌ها در خاک پاکستان و تحت حمایت شبکه‌های امنیتی آن کشور زندگی کرده و فعالیت داشته‌اند. حمایت‌های مستمر مالی و دیپلماتیک از طالبان، قبل و بعد از سقوط اداره اشرف غنی، گواهی روشن بر همدستی پاکستان در تمام سطوح جنایات تروریستی در خاک افغانستان است.

آنچه امروز در افغانستان جریان دارد، بازتاب یک استراتژی هدفمند از سوی دولت همسایه‌ای است که با بهره‌گیری از تروریسم نیابتی، به تخریب ساختارهای سیاسی و اجتماعی این کشور پرداخته، زمینه‌های صلح و ثبات را از میان برده و سرنوشت ملت افغانستان را به گروگان بازی‌های ژیوپلتیک، منافع راهبردی قدرت‌های بزرگ و طمع منطقه‌ای خود گرفته است.

دیگر نمی‌توان بر نقش مستقیم و ساختاری دولت پاکستان در حمایت از تروریسم و ارتکاب جنایات جنگی و ضدبشری چشم پوشید. نهادهای بین‌المللی، از شورای امنیت گرفته تا دیوان کیفری بین‌المللی، موظف‌اند این نقش را به‌طور شفاف بررسی، مستندسازی و از منظر حقوق بین‌الملل پیگرد کنند. افغانستان حق دارد عدالت بخواهد، و دستیابی به صلح پایدار در منطقه بدون افشای سیاست ترورمحور پاکستان و پاسخ‌گویی قانونی آن امکان‌پذیر نخواهد بود.

واقعیت آن است که پاکستان نه‌فقط پناهگاه چهره‌هایی چون اسامه بن‌لادن، ایمن الظواهری، خالد شیخ محمد و مسعود اظهر بوده، بلکه به بستری راهبردی برای رشد و صدور تروریسم جهانی بدل شده است؛ بستری که تحت نظارت مستقیم ساختارهای امنیتی آن کشور، به گسترش خشونت، افراط‌گرایی و بی‌ثباتی در منطقه دامن زده است.

در چنین شرایطی، عملیات‌هایی همچون سندور، تنها واکنشی به یک رویداد خاص نیست، بلکه بخشی از نبردی اخلاقی، حقوقی و راهبردی برای دفاع از ارزش‌های جهانی انسانیت، امنیت جمعی و عدالت بین‌المللی‌است. هند، با اجرای این عملیات، نه‌فقط از خاک خود دفاع کرد، بلکه پیام روشنی به جهانیان داد: هرجا که تروریسم پناه گیرد، پاسخ در خور آن در کمین است.

محمد اقبال نوری

>>>   موجودیت پاکستان بسته به ناامن کردن کشورهای اطرافش است برای اهداف کوتاه و بلند مدت اربابان غربی اش است این کشور جعلی از زمان وجود منحوسش تا به حال هیچ کار مفیدی جز تربیت تروریست و صار کردنش به کشورهای دیگر از جمله افغانستان ایران و هند نداشته این کشور باید تجزیه شود

>>>   خداراشکرپاکستان درحال تنبیه شدن است

>>>   من در جواب آقای محمد اقبال نوری به قول شما این تروریست ها امروز در دنیای دمکراتیک چرا کشورهای بزرگ و قدرت مند بجای شما سیاست مدارا شما رهبران شما حکم رانان شما سوادارا شما طرف دار دمکراسی ها چرا به جای شما به تروریست ها کمک میکند یا به قدرت میرسانه افغانستان و سوریه ووو 1 شما بتر از این تروریست ها هم برای تمام جهان هم برای ملت و کشور خود بودین تمام دنیا به شما کمک مالی نظامی میکردن که کشور و ملت خود را به آرامش اقتصادی آسایش زیر بنای شهری اقتصادی برسانی شما چکار کردین با نیم ملت خود مخالف بودین به بهانه تروریست به دنیا معرفی کردین شما 30 سال بر ملت و کشور خود تجارت شروع کرده بودین هم از کمک تمام دنیا هم از ملت خود دوزدی می کردین حامین سرمایه دوزدی تان در کشور خود هم سرمایه گذاری نمیکردین به خارج انتقال میدادین در آنجا سرمایه گذاری می کردین بیایم یک حساب سر انگشتی ساده بکنیم که هم کشور و هم ملت خود را آباد می کردین 300 هزار نفر از شما و خانواده و اقوام تان حساب کنیم که هرکدام تان یک 1 بعضی های تان دوتا شرکت در افغانستان جور می کردین به هر شرکت 10 نفر درش کار میکرد چند ملیون نفرمسطقیم و غیر مستقیم سرکار میشد کارمندان دولتی و مسلکی نظامی اون ها را ایله کن تاجر ها ایله کن کشاورزی و مالداری ایله کن ما در کشور خود یعنی افغانستان با کمبود کارگر نبودیم باید از خارج کاریکر وارد میکردیم پس شما از تروریست ها بتر برای کشور و ملت خود و تمام دنیا بودین حال که دنیا به جای شما به تروریست ها دست همکاری دیراز میکند یا کرده به این خاطر است هند که حال به پاکستان حمله میکند به خاطر انیکه برای امنیت کشور و ملت خود در. درجه اول خودشان سر قدرت همیشه باشد این کار کرد تمام ملت خود را با خود دارد حامین ملت که حال پاکستان بمبارد میکند از هند هم رازی نیستن حال هند با اقتدار به ملت خود میگه هیچ غم نخورید انتقام تک تک تان ازش میکریم دوم شما چکار کردین تمام سرمایه ملت افغانستان به تاراج بوردین کار شما سیاست شما از تروریست هم بتر بود و است شما یکمی اطلاعات تان بروز کنید حال عصر دیجیتال عصر هوش مصنوعی است شما میخواهید به چاپلوسی به وطن فروشی به ملت فروشی خودرا به چوکی برسانی وقت این ها گذشته است یک نگاه به آمریکا کنید حتی کارمندان مسلکی خود امریکا به این بهانه به اون بهانه اخراج میکند کاری سیاست شما چی است ملت خود را به فروش گذشتین که او قدرت های بزرگ دنیا بیاید نصف ملت من بکوشید کشور مرا اشغال کنید فقط مرا به قدرت برسانی آیا کاری شما زشت کثیف بی وجدانی بی غیرتی نیست یا کار تروریست ها شما سر تان یک بار در گریبان خود کنید

>>>   وزیر دفاع پاکستان خطاب به ارتش تا جنگ تمام نشده تا پیروزی
فقط خوراک شما دال باشه در اصل هم ما دال خور هستیم پیروزی از انه
دال خورا هست زنده باد دال
جاغوری

>>>   این وایرس هایی تولیدی "مولی کراسی"-سعودی صهیونستی-چرکستانی باید پاک سازی شوند ورنه جهان را به آتش خواهند کشید. هند باید بیاد داشته باشد که گروه دیگر وایرس ها (طالبچه ها) در جنوب سرزمین ما زیر قومانده "کوت وال هبت" خورد ضابط چرکستانی جابجا اند.
امید وایرس تروریسم و چرک های ریم دار هر چه زودتر پاک سازی شوند!!!!!
آتش خاوری

>>>   پاکستان مرکز تروریست‌های بین المللی.

>>>   به طالب محترم دولت امارت اسلامی افغانستان هرچی جاسوس مفت خورا لندغران هر چی دزدان هر چی وطن فروشان همه شکر خدا بگیل کردین این ها وایرس های لندغران نوکران وطن فروشان دزدان های مافیای هر چی زودتر خاک پاک افغانستان و ملت پاکسازی شود