دویست‌هزار سال است – حالا کمی بیشتر یا کمتر – که کره‌ی زمین انسان زاییده‌است. دویست‌هزار سال است که درخت حیات روی زمین میوه‌ای به نام انسان بیرون داده‌. انسان از زمین روییده درست همان‌طور که درخت از خاک می‌روید. این را فقط زیست‌شناس‌ها یا انسان‌شناس‌های سکولار نمی‌گویند. در سوره‌ی نوح آمده که «و خداوند شما را از زمین مانند گیاه رویانید.» و در جای دیگر «شما را از زمین آفریدیم.»

همه‌ی انسان‌های زنده‌ی روی زمین یک جد مادری و پدری دارند. ساختار ژنتیکی هر هشت میلیارد انسان امروز به زن و مردی برمی‌گردد که در دوره‌هایی متفاوت در شرق قاره‌ای که امروز آفریقا می‌نامیم زندگی می‌کرده‌اند. ما انسان‌ها نیاکانی مشترک داریم و مسیرهای شجره‌نامه‌مان به همدیگر می‌رسد. اگر با ادبیات تکاملی میانه‌ای نداریم، ما همه فرزندان آدم و حواییم؛ فرزندان «نفس واحده.»

کره‌ی زمین را که از دورتر نگاه کنیم مرزی روی آن نیست. رنگ‌های طبیعت پیداست و اقیانوس‌ها و خشکی‌ها. مرزها در پی ترس و طمع انسان برای حفظ منابع ثروت و قدرت به وجود آمدند؛ اول توسط نظام‌های قبیله‌ای و پادشاهی و بعدتر توسط دولت‌ها. مرزها از این رو قراردادی‌اند و همیشه در حال تغییر. سعدی شیرازی اگر امروز زنده بود با مرزهای تازه‌ای بین حجاز و شام و عراق مواجه بود. ما اگر صد سال بعد به جهان باشیم با چیز متفاوتی نسبت به امروز مواجه‌ایم.

مرزهای بین ایران و افغانستان حاصل جنگ‌ها و معاهده‌های تحمیلی در دویست سال گذشته‌اند. ناصرالدین شاه صد و پنجاه سال پیش به هرات لشکر کشید تا دست بریتانیا را از دروازه‌ی خراسان کوتاه کند. هرات، فراه، بادغیس و بخشی از نیمروز و هلمند که امروز متعلق به امارت افغانستان است تا پیش از عهدنامه‌ی پاریس بخشی از ممالک محروسه‌ی ایران بود. مرزهای سرزمین‌های‌ بین شبه‌قاره‌ی هند و آسیای مرکزی را دولت‌های استعماری تحمیل کردند.

تفکیک بین انسان ایرانی و افغانستانی از این رو اتفاقی تازه است. این دو پیش از آن‌ که ایرانی یا افغانستانی باشند انسان‌های ساکن زمین‌اند و خداوند ایشان را فطرت و کرامت داده‌است. هر دو متعلق به یک حوزه‌ی فرهنگی و زبانی‌اند و سنت‌ها و جشن‌های مشابه داشته‌اند. نیازی نیست تا شرق آفریقا یا آدم و حوا به عقب برگردیم. اهالی امروز ایران و افغانستان اجداد مشترکی در چهار یا پنج نسل پیش دارند. مردم خواف و تایباد در خراسان رضوی و اسلام‌قلعه و کهسان در هرات عموزاده‌اند.

مرزهای قراردادی اثر واقعی و عینی بر زندگی انسان‌ها دارند. مرزها ابزار دولت‌ها برای تعیین قلمرو قدرت و تقسیم مردم به شهروند و بیگانه‌اند. کسانی که در ایران افغانستانی دانسته می‌شوند حق خرید خانه یا ماشین را ندارند؛ نمی‌توانند حساب بانکی یا سیم‌کارت به نام خود داشته‌باشند؛ و عموماً از تحصیل و شغل‌ دلخواه خود محروم‌اند. مرزهای خودی و غیرخودی به جغرافیای داخل ایران نیز کشیده شده: مطابق سیاستی که در جهان امروز مشابه ندارد، افغانستانی‌ها – حتی اگر «مدرک قانونی» داشته باشند – حق زندگی در ۲۱ استان ایران را ندارند.

همراهی بخش قابل توجهی از مردم با دولت در ستم علیه افغانستانی‌ها احتمالاً به خاطر وضعیت ناخوبِ اقتصادی، ستم‌گریِ مردمِ ستم‌دیده و نیز حس تحقیر در پی جنگ دوازده‌روزه است. ریشه‌ی گفتار و رفتارهای نژادپرستانه‌ را در واقع باید در احساس ترس بین ایرانی‌ها جست. ترس از بی‌پولی و بیکاری، ترس از جنگ، ترس از آینده‌ی نامعلوم. بدن انسان افغانستانی به حیث یک بدن بیگانه‌ و بی‌دفاع، به محملی برای برون‌ریزی ترس‌های شهروندان ایرانی بدل شده‌است.

پادزهر ترس از ریشه‌ی شجاعت نیست. پادزهر ترس چیزی از جنس همدلی و شفقت است. او که به ترس‌های خود آگاه است و با آن‌ها به آشتی است، انگار که جایی برای عشق می‌گشاید. مولانای بلخی می‌فرماید: «دل چو شد از عشق گرم، رفت ز دل ترس و شرم / شد نفسش آتشین، عشق یکی اژدهااست.»

نظام‌های سیاسی قراردهایی وضع کرده‌اند که اغلب بین انسان‌ها جدایی می‌اندازد. جهان اما قرار نیست تنها به میانجی آن قراردادها فهمیده و درک شود. اگر حجاب ایدیولوژی را کنار بزنیم، ذهن و قلب ما جای کافی برای صورت‌بندی‌های دیگری از جهان را دارد. زمین خانه‌ی انسان است و آن را بندگان صالح خداوند به ارث می‌برند. ارزش هیچ مرز و قراردادی بیشتر از کرامت انسان‌ و زندگی شریف او نیست.

علی عبدی

>>>   در فارسی میگویند که گال را گنجشک خورد و لت را بودنه.

گنه کرد در بلخ آهنگری
به شوشتر زدند گردن مسگری

زورم به خر نمیرسد میزم به پالان اش

دشمن از هزار کیلومتر دور تر آمد و هوا و زمین را در کنترول گرفت و کشت و ویران کرد و راحت برگشت در عوض صد ها هزار مهاجر بیچاره و بد بخت افغانستانی در گرمای سوزنده کربلای ایران به افغانستان رد مرز شدند و تمام هست و بود شان هم به غنیمت گرفته شد.
و جالب این است که این همه در ام القرای تشیع ...اتفاق افتیده .
اگر بیشتر بنویسم خاطر آقا بزرگ خواهد رنجید ، به هر حال خداوند همه چیز را میبیند .

>>>   علی تقوایی
جمهوری اسلامی ایران با اخراج اجباری مهاجران، ملت افغانستان را درمقابل خود یکپارچه ساخت.
ازچند سال به اینطرف ناسیو نالیست های افراطی ایران تلاش میکردند که مهاجران افغانستانی ازایران اخراج گردند. اما بعد از شکست اطلاعاتی و حفره های بزرگ امنیتی ج.ا.ا درجنگ 12 روزه بهترین زمینه برای اخراج مهاجران افغانستانی برای ملی گرایان افراطی ایران مساعد گردید و نظام هم برای انحراف افکار عمومی از نفوذ گسترده ای موساد در هرم قدرت نظامی وهسته ای خود، مهاجران بی پناه افغانستانی را هدف قرارداد ودست به اخراج صدها هزار مهاجر زد که درتاریخ اخراج مهاجران درکل جهان رکورد قایم نمود. دراینجا میان ناسیونالیست های افراطی و جمهوری اسلامی تبانی آشکار شکل گرفت و هردو بخصوص درروزهای نخست با هیاهو این اخراج بی رویه را به موساد گره زدند و یک فاشیستی بنام کسایی زاده اعلان کرد که : " دومیلیون مهاجر افغانستانی جاسوس موساد اند." اما این اخراج را بدون زمان بندی، باشدت و بیرحمی، باشکستن دست ها، پاها ، مشت و لگد، کوبیدن بر سرو صورت همراه با تحقیر و اهانت ادامه دادند. تصور کنید که در یک روز بیش از 50 هزار گوسفند را اگر شما رد مرز کنید ،چه اتفاقی می افتد؟ اما اخراج مردان، زنان ،کودکان ،پیران در سطح دهها هزارنفر دریک روز فاجعه بار نیست؟ ازدید من فاجعه اتفاق افتاده است ،این فاجعه بدست نظامی شکل گرفت که مدعی رهبری جهان اسلام وجهان تشیع است. پیشوای خود علی وحسین را میداند. اما در ایام عاشورا خود هزاران کربلا را بر مهاجران بی پناه درمرز میان کشور خود وافغانستان رقم زد.
جمهوری اسلامی ایران با خلق
چنین فاجعه مردم افغانستان را یکپارچه علیه خود قرارداد. چون آن اخراج بی رویه، ،توهین ، تحقیر وشکنجه ازیاد هانرفته و به عقده های سرکوب شده بدل گردیده ، دیر و یازود همچون انبار باروت منفجر میشوند. خطای محاسباتی ج.ا.ا دراین است که تهدید هارا تنها ازغرب ایران می بیند، درحالیکه شرق ایران ازلحاظ امنیتی بی ثبات ودارای گسل های زیادی است. باور من این است که دست های پنهان دشمنان نظام، فضا را بگونه ای مدیریت کردند تا ایران با اخراج مهاجران افغانستانی جبهه مخالفان خود در شرق را تقویت کند. چون مردم به شدت آزرده وتوهین شده برای انتقام گیری دست به هرکاری میزنند.
اما درکنار اینها، این فاجعه ای
بزرگ ، یک مزیت داشت که ملت افغانستان را به همدلی وهمسویی ملی رساند. همه ای ملت بخصوص هراتیان متمدن و بافرهنگ ازچهارگوشه ای افغانستان به مرز اسلام قلعه شتافتند وهرچه داشتند درخدمت هموطنان رد مرزشده ای خود قرادادند. ملت با این همدلی نشان داد که خلق میهن ازهمدیگر جدایی ناپذیربوده و همچون تن واحددریک پیکر بزرگ بنام افغانستان متحد میباشند.

>>>   Sami Darayi
آنچه را که اسرا ییل و امر یکا می‌خواست، نظام ....و پروژه‌ای ایران آن را به راحتی انجام داد.
دشمنی بزرگ بر علیه مردمان ایران و افغانستان

>>>   معشوق رحیم
شاهد باشید، پس از آنکه همه افغان ها ایران را ترک کنند، ایران به سويس خاور میانه تبدیل میشود، قیمت دلار یک تومان میشود، دیگر مردم ایران درصف نانوایی منتظر خریدن نان خشک نخواهند ایستاد، چون حالا همه را افغان ها می‌خرند.
خوب است این را با زبان خود اعتراف میکنند، که همه نان خشک را افغان ها می‌خرند و می خورند، هم تعدادی از مردم ایران این طعنه را میدهند، هم مقامات حکومتی. خوب است نمی‌گویند دزدی میکنند و زندگی لوکس دارند.
بلی بعد از چهل و شش سال کار شاقه در ایران، سهم شان از این کشور غنی فقط نان خشک است، بالاتر از چیزی گیرشان نیامده و حالا حکومت ایران حتی نان خشک را هم رواداری ندارد و تهمت جاسوسی را هم به آن اضافه کرده اند.
زمستان می‌رود اما روسیاهی اش به .... و چاپلوس اعظم اهل پنجشیر ایران و خرده‌چاپلوس های مانندش می‌ماند.

>>>   Hamid Ariarman
تیم‌تان می‌بازد؟ می‌گویید تقصیر اف‌غانستانی‌هاست.
به خداداد عزیزی فحش می‌دهید چون فکر می‌کنی اف‌غانستانی است.
تصادف می‌شود؟ راننده‌اش حتماً اف‌غانستانی بوده.
بیماری می‌آید؟ سوغاتیِ اف‌غانستانی‌هاست.
سربازتان شلیک می‌کند؟ می‌گویید مهاجم اف‌غانستانی بود.
کارگردان سینما کشته می‌شود؟ قاتل اف‌غانستانی است.
بازرسی خیابانی؟ می‌گویید چون اف‌غانستانی بود.
مردی زنش را می‌کشد؟ باز هم اف‌غانستانی.
دانشجو را می‌کشند؟ می‌گویند قاتل اف‌غانستانی است.
متجاوزی اعتراف می‌کند ایرانی‌ست. شما باز می‌گویید اف‌غانستانی است.
می‌خواهید فضا را کنترل کنید، دنبال قربانی می‌گردید.
اسرائیل حمله می‌کند؟ اف‌غانستانی‌ها مقصرند.
آمار طلاق بالا می‌رود؟ تقصیر اف‌غانستانی‌هاست.
هر درد بی‌درمانی را گردن مهاجران اف‌غانستانی می‌اندازید.
کمی خجالت بکشید.
اندکی شرافت داشته باشید.