مرز نیمروز این روزها ایستگاه آخر هزاران مهاجر افغان شده است؛ آن‌هایی که سال‌ها در ایران کار کردند، خانه ساختند، زندگی را از نو شروع کردند، اما حالا با دست خالی به عقب رانده شده‌اند.
در میان این جمعیت پراکنده و خسته، زنی به‌نام لعل‌بی‌بی چشم به راه پسر بیمار ۲۵ ساله‌اش است؛ پسری که در ازدحام مرز ناپدید شده و هیچ نشانی از او نیست.

لعل بی‌بی که مادر هشت فرزند است چنین می‌گوید: «از شانزده سالگی به بعد، بچه‌ام مریض شد. او را نزد تمام داکترها بردم، اما دردش درمان نشد. مشکل اعصاب دارد و چیزها را خیلی زود فراموش می‌کند. مادر و پدرش با او رفتار بدی دارند و می‌گویند از او دوری کنم. امروز آمدم، اما بچه‌ام گم شده و نمی‌دانم کجا رفته.»
داستان لعل‌بی‌بی تنها یکی از هزاران روایت تلخ مهاجران افغان است که پس از اخراج اجباری از ایران، با خود به افغانستان بازمی‌گردانند؛ روایت‌هایی آمیخته با درد، بلاتکلیفی و فقر.

بر اساس آمار وزارت مهاجران و عودت‌کنندگان، تنها در ماه سرطان سال جاری، بیش از ۸۲۰ هزار افغان به‌طور اجباری از ایران اخراج شده‌اند؛ رقمی که در سال‌های اخیر بی‌سابقه بوده است.
عبدالمطلب حقانی سخنگوی این وزارت، می‌گوید: «از میان این ها ۸۲۰هزار و ۲۰۷ نفر از ایران، ۲۰هزار و ۶۱۳ نفر از پاکستان و۶۵۹ نفر دیگر از ترکیه به‌گونه اجباری و اختیاری به کشور بازگشته اند.»
در کنار رنج‌های شخصی، بسیاری از بازگشت‌کنندگان از نبود خدمات حمایتی شکایت دارند و خواهان توجه جدی‌تر طالبان به وضعیت زندگی‌شان هستند.

بی‌بی‌گل، زنی که همراه با خانواده‌اش از ایران اخراج شده، می‌گوید: «ما که فعلاً آمده‌ایم، نه جایی برای ماندن داریم و نه می‌دانیم کجا برویم و بنشینیم. حتی چیزی نیست که زیر پای خود بیندازیم. مجبور شدیم به اینجا بیاییم، به امید این‌که کمک شود و وسایل خانه برای ما داده شود.»

امیر خان مهاجر اخراج شده دیگر می‌افزاید: «من آواره شده‌ام و هیچ چیزی ندارم؛ نه جای بود و باش، نه سرپناه. به اینجا آمده‌ام تا ببینم آیا امارت اسلامی می‌تواند به ما کمک کند یا نه.»
بر بنیاد گفته‌های معاون اداری ریاست‌الوزرا، در حال حاضر روزانه تا ۴۰ هزار مهاجر افغان از طریق گذرگاه‌های اسلام‌قلعه و پل ابریشم وارد کشور می‌شوند.

بی‌بی آمنه حکیمی
طلوع

>>>   این برای کسانی است که چند روز به افغانستان می آیند که بزود ترین فرصت (یوتوبرها) به خدمت شان میرسد و تعریف های میکنند که باور نکردنی است و با زود ترین فرصت از وطن میروند کسی نیست که پرسان کند که اینقدر تعریف میکنید چرا خود تان بوطن برای زندگی کردن نمی آید ؟ حتمی خواهند گفت که حالا دیگر نمیشود در آنجا آموخته شده ایم ووووو
و حتی اینها میخواهند که باقی فامیل خود را به یک طریقی از وطن خارج کنند.
هموطنان عزیز ما که از پاکستان و ایران به این سرزمین که بگفته کسانیکه هنوز هم در خواب سموری هستند بهشتی در روی زمین همین جا است میباشد .
(غنی به مهاجران اخراجی: در افغانستان از «حقوق دایمی» برخوردار خواهید شد)
این گفته از بابای ملت غنی میباشد که گفته است اما خود شان مانند (فیسبوک چلونکی ) های که دارند نمیخواهند که بوطن برگردند .
اما من برای تان میگویم که از روزیکه اینها در قدرت هستند دنیا گل و گلزار همه ما باید چشم های خود را باز کنیم افغانستان مثل (دوبی، چاپان و سنگاپور) آبادی شده است و شما هم بخیر اینجا آمده اید بزودترین فرصت صاحب کار خانه و اولاد های تان بخیر به تحصیل شروع میکنند .