سازمان حفاظت از کودکان (سیف د چلدرن) اعلام کرد، تنها در ماه جون سال جاری، بیش از ۸۰ هزار کودک مهاجر از ایران اخراج شده‌اند. این سازمان می‌گوید کودکان مهاجر در حالی به افغانستان بر می‌گردند که آینده نامعلوم و گرسنگی آنها را تهدید می‌کند.
این سازمان روز پنجشنبه، ۲۵ سرطان ویدیویی را از مرز اسلام‌قلعه هرات در صفحهٔ ایکس خود منتشر کرده و گفته که بسیاری از خانواده‌ها فقط با لباس تن خود به افغانستان برمی‌گردند. مهاجران و کودکان شان با گرسنگی، ترس و آینده‌ای نامعلوم روبرو هستند.

سمیرا سید رحمان، از مسوولان این سازمان در منطقه اسلام قلعه در هرات گفت: «وضعیت مهاجران اخراجی در اینجا غیرقابل توصیف است. آنها از این که همه چیز خود را رها کرده‌اند، به شدت ناراحت‌ اند. آنها درباره آینده خود در افغانستان بیمناک‌ اند. زیرا، به کشوری بر می‌گردند که یک کودک از پنج کودک دچار گرسنگی شدید است.»

این در حالی است که ایران روند اخراج مهاجران افغان را شدت بخشیده است. کمیشنری عالی سازمان ملل در امور پناهندگان (UNHCR) این موج اخراج را بی‌سابقه خوانده و اعلام کرده که در شش ماه نخست سال جاری میلادی، حدود ۱.۳ میلیون افغان از ایران به افغانستان بازگشته‌اند.
حکومت ایران مدعی است که بیشتر مهاجران به خواست خود به افغانستان رفته‌اند. با این حال، پولیس این کشور در ماه‌های گذشته بارها افغان‌های بدون اسناد و دارای ویزا و پاسپورت را بازداشت و اخراج کرده‌است.
برخی مهاجران زیر فشار ترس اخراج و آزار و اذیت راه بازگشت به افغانستان را در پیش گرفته‌اند.

کد (8)

>>>   آن یکی کودک میکشد و این یکی کودک می کشد

>>>   سالانه ده‌ها میلیون دلار از کیسه‌ی جامعه پناهجوی اف‌غانستانی در اروپا و آمریکا به جیب بازاریان و صاحبان سرمایه در ایران سرازیر می‌شود.
این پول‌ها به بهانه‌ی دید و بازدید، تفریح، پارتی و «دور دور» خرج می‌شود، در حالی‌ که بسیاری از دریافت‌کنندگان آن آشکارا به ما «اشغال»، «اتباع بیگانه» یا «اف‌غانی کثیف» می‌گویند.
در خوش‌بینانه‌ترین حالت، هر پناهجوی اف‌غانستانی که از اروپا به ایران می‌رود، حداقل ده هزار دلار ارز همراه دارد. هزاران نفر سالانه با همین پول وارد کشوری می‌شوند که در آن خواهران ما را در بیمارستان نمی‌پذیرند، کودکان ما را در مدارس تحقیر می‌کنند و مردان ما را به بردگی در کارگاه‌ها و ساختمان‌ها وادار می‌کنند.
و حالا هم که اخراج اجباری و توهین و خشونت‌های نژادپرستانه.
بخش بسیار کوچکی از این سفرها از روی اجبار است: بیماری والدین، مراسم خاک‌سپاری، یا یک مشکل شخصی. اما اغلب این سفرها با اهدافی نظیر «حال‌کردن»، پز دادن و ریخت‌وپاش در فضایی صورت می‌گیرد که در آن، کرامت انسانی ما نابود می‌شود.
ما با پول و حضور خود، همان سیستم تحقیر و تبعیض را زنده نگه می‌داریم که انسان‌بودن ما را به رسمیت نمی‌شناسد.
وقت آن رسیده که به خودمان احترام بگذاریم. وقت آن رسیده که کرامت انسانی‌مان را بازسازی کنیم. هیچ تفریح، هیچ خرید و هیچ پارتی‌ای ارزش این را ندارد که شرافت چند ملت لگدمال شود
Hamid Ariarman