چهار سال از سقوط کابل و بازگشت طالبان می‌گذرد. در این ۴ سال، زنان افغانستان از دانشگاه، کار، سفر آزاد، و حتی نفس کشیدن بدون سایه سنگین «محرم» محروم شده‌اند. هزاران زن فعال مدنی زندانی، شکنجه یا وادار به فرار شده‌اند. مدارس دخترانه از صنف هفتم به بالا تعطیل، کتابخانه‌ها خاموش و صدای زن در رسانه‌ها خفه شده است.
اما در پایتخت‌های غربی، صدای دیگری به گوش می‌رسد: «وقت تعامل با طالبان رسیده است.»

غرب، همان قدرت‌هایی که بیست سال با شعار «نجات زنان افغان» لشکر کشیدند، حالا در پشت درهای بسته به طالبان لبخند می‌زنند. آن‌هم نه به این خاطر که طالبان تغییر کرده‌اند، بلکه چون منافعشان تغییر کرده است.
امنیت اروپا در برابر مهاجرت، قراردادهای ترانزیتی و رقابت با چین و روسیه، بر حقوق میلیون‌ها زن افغان اولویت یافته است. شعار «حقوق بشر» که زمانی پرچم مداخله نظامی بود، امروز تبدیل به ابزار چانه‌زنی شده است. آن‌ها خوب می‌دانند که هر روز تأخیر در واکنش، به قیمت سوختن آینده یک نسل تمام می‌شود—اما سکوت می‌کنند.

نشست دوحه، دیدارهای دیپلماتیک، و اظهارات مبهم درباره «احترام به فرهنگ محلی» همه مقدمه یک معامله کثیف است: معامله‌ای که در آن، آزادی زنان افغانستان کالایی قابل فروش است. به شرطی که طالبان چند ژست نمادین بگیرند—مثلاً اجازه کار محدودتر برای زنان یا باز کردن صنوف بالاتر به‌صورت گزینشی—غرب می‌تواند بگوید: «پیشرفت حاصل شده» و پرونده را ببندد.
اما ما فراموش نکرده‌ایم. ما می‌دانیم که به رسمیت شناختن طالبان بدون بازگرداندن کامل حقوق زنان، به معنای مشروعیت‌بخشی به یک آپارتاید جنسیتی است. و تاریخ قضاوت خواهد کرد: که چگونه قدرت‌های بزرگ، آزادی و کرامت میلیون‌ها زن را در پای منافع کوتاه‌مدت خود قربانی کردند.

عارف رحمانی

>>>   هنوز هم مقاله مینویسیم که غرب چنان کند و چنین کند یعنی 20سال زمان کافی نبود تا چهره غرب معلوم شود هنوز منتظر غرب هستید برادران خواهران اگر افغانستان آباد و آزاد میخواهید خودتان با جانتان باید به دستش بیاورید کسی برای شما هزینه نمی کند یا می‌جنگید و کشته میشوید یا نمی جنگید وبازکشته میشوید تفاوتش دراین است اگر بجنگید نسل آینده رهایی خواهد یافت اگرنه هر دونسل محکوم به نابودیست تاریخ ثابت کرده هزینه مقاومت کمتر از سازش است

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است