حتی کشور دموکراتیک و متمدنی مانند سویس نیز به منظور مصالح امنیتی خود حاضر است کارنامه سیاه و شرم‌آور طالبان در زمینه حقوق بشر را نادیده بگیرد و بر سیاست‌های ضد انسانی این گروه چشم‌پوشی کند تا اهداف و ملاحظات و مصالح امنیتی داخلی آن تأمین شود؛ حتی اگر پیش‌نیاز این امر، مشروعیت دادن به طالبان، پذیرش دیپلمات‌های این گروه و عدول دولت دموکراتیک سویس از اصول حقوق بشری مورد ادعای خود باشد.

تلویزیون دولتی سویس از سفر چهار دیپلمات حکومت طالبان به جنوا به‌خاطر شناسایی افغان‌های مجرم خبر داده است؛ اقدامی که به گفته مقام‌های رسمی سویس، «حساس اما ضروری» بود. این رسانه گفته که دیپلمات‌‌های طالبان «چند روز پیش» به جنوا سفر کردند.
به گفته‌ این رسانه و به نقل از اداره‌ دولتی مهاجرت سویس، مأموریت دو روزه این هیئت که شناسایی ۱۱ فرد محکوم و دو داوطلب بازگشت به افغانستان بود، انجام شده است.

همچنین دانیل باخ، سخنگوی اداره مهاجرت سویس، گفته است: «همه می‌دانند که در افغانستان حقوق بشر رعایت نمی‌شود و این موضوع کار ما را حساس می‌سازد؛ اما در سویس منافع عمومی، یعنی محافظت از مردم در برابر مجرمان، اولویت دارد و این تصمیم به همین دلیل گرفته شد.»

اقدام سویس در میزبانی از طالبان، هرچند موقت، نگرانی‌ها و انتقادات گسترده‌ای را از سوی مخالفان طالبان برانگیخته است.
آنها تأکید می‌کنند که این اقدام ممکن است سرآغاز برقراری روابط گسترده‌تر میان برخی کشورهای اروپایی از جمله سویس با رژیم طالبان و در نهایت پذیرش دیپلمات‌های این گروه در نمایندگی‌های دیپلماتیک افغانستان در سراسر قاره سبز باشد.

چیزی که به نگرانی‌ها دامن می‌زند، پذیرش دیپلمات‌های طالبان توسط آلمان است؛ اقدامی که درست به همین بهانه‌ای صورت گرفت که اکنون دولت سوایس مطرحمی‌کند: اخراج پناهجویان مجرم افغان از کشورهای اروپایی به افغانستان.

اگرچه دولت سویس تأکید کرده است که دیپلمات‌های طالبان صرفاً به منظور شناسایی و پذیرش پناهجویان مجرم افغان به این کشور فراخوانده شده‌ بودند و در طول مدت اقامت خود از میدان هوایی خارج نشده‌اند، اما منتقدان می‌گویند که این اقدام بخشی از تاکتیک طالبان برای تحت فشار قرار دادن کشورهای اروپایی و در نهایت تحمیل خواسته‌های خود بر آنهاست و منظور آن پذیرش دیپلمات‌های طالبان در نمایندگی‌های دیپلماتیک مربوط به افغانستان است.

بر بنیاد رویکردی که طالبان به منظور وادار کردن کشورهای اروپایی برای پذیرش دیپلمات‌های خود در پیش گرفته‌اند، آنها نه‌تنها ارائه خدمات کنسولی از سوی نمایندگی‌های فعال دولت پیشین افغانستان در پایتخت‌های اروپایی را معتبر نمی‌دانند، بلکه افزون بر این، شرط پذیرش پناهجویان اخراجی از اروپا را ارائه اسناد مورد تأیید حکومت خود دانسته و به این ترتیب کشورهای اروپایی را مجبور می‌کنند تا به منظور اخراج موفقیت‌آمیز پناهجویان مجرم به افغانستان، دیپلمات‌های طالبان را در نمایندگی‌های سیاسی کشور بپذیرند و از این طریق به مشروعیت این رژیم کمک کنند. چیزی که به باور منتقدان طالبان معنای آن پذیرش حاکمیت یک گروه تروریستی توسط کشورهای اروپایی در قبال پذیرش پناهجویان مجرم توسط طالبان است.

نکته دیگری که درباره سویس بر دامنه نگرانی‌ها می‌افزاید، این است که سخنگوی اداره مهاجرت این کشور در توجیه اقدام جنوا برای میزبانی از دیپلمات‌های طالبان تصریح کرده است که برای دولت سوئیس، منافع عمومی و محافظت از شهروندانش اهمیت دارد، نه مسئله حقوق بشر در افغانستان.

معنای این سخن آن است که حتی کشور دموکراتیک و متمدنی مانند سویس نیز به منظور مصالح امنیتی خود حاضر است کارنامه سیاه و شرم‌آور طالبان در زمینه حقوق بشر را نادیده بگیرد و بر سیاست‌های ضد انسانی این گروه چشم‌پوشی کند تا اهداف و ملاحظات و مصالح امنیتی داخلی آن تأمین شود؛ حتی اگر پیش‌نیاز این امر، مشروعیت دادن به طالبان، پذیرش دیپلمات‌های این گروه و عدول دولت دموکراتیک سویس از اصول حقوق بشری مورد ادعای خود باشد.

از این منظر، حتی این احتمال وجود دارد که سویس نیز مانند کشورهایی مثل آلمان، در نهایت دیپلمات‌های طالبان را بپذیرد، نمایندگی‌های سیاسی افغانستان را به این گروه واگذار کند و چشم خود را بر وضعیت فاجعه‌بار حقوق بشر در افغانستان ببندد.

نکته مهم این است که از نظر طالبان، در شرایط کنونی به‌ویژه در مورد کشورهای اروپایی و غربی، شناسایی مستقیم و رسمی اهمیت چندانی ندارد؛ بلکه آنچه مهم است، تصاحب نمایندگی‌های سیاسی و دیپلماتیک افغانستان توسط دیپلمات‌های این گروه است؛ زیرا از دید طالبان، این یک گام بزرگ در مسیر توسعه دامنه قدرت و در نهایت کمکی قابل توجه و چشمگیر به تحقق شناسایی رسمی این رژیم خواهد بود.

امیرخان متقی، وزیر خارجه طالبان، باری گفته بود که «به رسمیت شناختن شاخ و دم ندارد»؛ زیرا دیپلمات‌های طالبان به کشورهای دیگر سفر می‌کنند و یا مقامات ارشد کشورهای مختلف به مناسبت‌های گوناگون راهی کابل و سایر شهرهای افغانستان می‌شوند، و این به معنای آن است که طالبان مشروعیت دارند و کشورهایی که با این گروه رابطه برقرار کرده‌اند، آن را به‌طور ضمنی به مثابه دولت رسمی افغانستان پذیرفته‌اند؛ اتفاقی که در حال حاضر در مورد روابط کشورهای اروپایی با طالبان نیز در حال وقوع است.

حامد احمدی
افق

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است